پرش به محتوا

عصمت: تفاوت میان نسخه‌ها

۲۰۶ بایت حذف‌شده ،  ‏۱۹ ژوئیهٔ ۲۰۲۱
جز
خط ۱۸: خط ۱۸:


==منشأ عصمت==
==منشأ عصمت==
درباره منشأ عصمت نظرات مختلفی بیان شده است:  
درباره منشأ عصمت و عامل مصونیت معصوم از گناه و خطا نظرات مختلفی بیان شده است:  


===لطف الهی===
===لطف الهی===
[[شیخ مفید]] و [[سید مرتضی]] عصمت را ناشی از لطف خداوند در حق پیامبران دانسته‌اند.<ref>مفید، تصحیح الاعتقادات الامامیه، ۱۴۱۳ق، ص۱۲۸؛ علم الهدی، الذخیره، ۱۴۱۱ق، ص۱۸۹.</ref>  
[[شیخ مفید]] و [[سید مرتضی]] عصمت را ناشی از لطف خداوند در حق پیامبران دانسته‌اند.<ref>مفید، تصحیح الاعتقادات الامامیه، ۱۴۱۳ق، ص۱۲۸؛ علم الهدی، الذخیره، ۱۴۱۱ق، ص۱۸۹.</ref> [[علامه حلی]] چهار سبب را منشا این لطف الهی دانسته که مجموع آنها موجب پیدایش عصمت دانسته‌اند:
علامه حلی چهار سبب را منشا این لطف الهی دانسته که مجموع آنها موجب پیدایش عصمت دانسته‌اند:
# ویژگی نفسانی یا جسمانی که موجب پدید آمدن ملکه اجتناب از گناه می‌شود؛
# شخص معصوم از نظر روحی یا جسمی دارای ویژگی‌ها و امتیازاتی خاصی است که باعث می‌شود در او ملکه اجتناب از گناه به وجود آید.
# علم و یقین نسبت به مفاسد گناهان و پاداش طاعات؛
# برای شخص معصوم، آگاهی به عواقب ناگوار گناهان و ارزش اطاعت از خدای متعال حاصل می‌شود.
# وحی یا الهام به معصوم که بینش او نسبت به حقیقت گناهان و طاعات عمیث می‌سازد (تأکید و تأیید علم توسط وحی یا الهام)؛
# این آگاهی با نزول پی در پی وحی و یا الهام، ژرف و گسترده‌تر می‌گردد.
# توجه نسبت به مؤاخذه الهی در ترک اولی.<ref>حلی، کشف المراد، ۱۴۱۳ق، ص۴۹۴.</ref>
# شخص معصوم نه تنها بر [[واجب|واجبات]]، بلکه بر [[ترک اولی]] نیز مؤاخذه می‌شود، به‌طوری که حس می‌کند هیچ گونه اغماض و اهمالی در مورد او وجود ندارد.<ref>حلی، کشف المراد، ۱۴۱۳ق، ص۴۹۴.</ref>
 
[[ملاصدرای شیرازی]] عصمت پیامبران را موهبتی الهی دانسته که [[خداوند]] به بندگان مخلص خود می‌دهد و به واسطه آن قوه وهم که پاسخ دهنده به [[شیطان]] است و هیچ‌گاه [[عقل]] نوع انسان نمی‌تواند بر آن غالب گردد، به تسخیر قوه عقل درمی‌آید.<ref>ملا صدرا، تفسیر القرآن الکریم، ۱۳۶۱ش، ج۵، ص۲۲۴.</ref>  
[[ملاصدرای شیرازی]] عصمت پیامبران را موهبتی الهی دانسته که [[خداوند]] به بندگان مخلص خود می‌دهد و به واسطه آن قوه وهم که پاسخ دهنده به [[شیطان]] است و هیچ‌گاه [[عقل]] نوع انسان نمی‌تواند بر آن غالب گردد، به تسخیر قوه عقل درمی‌آید.<ref>ملا صدرا، تفسیر القرآن الکریم، ۱۳۶۱ش، ج۵، ص۲۲۴.</ref>  


Automoderated users، confirmed، protected، templateeditor
۵٬۱۷۴

ویرایش