احیا: تفاوت میان نسخه‌ها

به گفته اکثر [[تفسیر|مفسّران]]، از [[سوره مزمل]] به‌دست می‌آید که در صدر [[اسلام]]، شب‌زنده‌داری به قصد [[نماز شب]] حدود یک سال بر [[پیامبر(ص)]]، [[واجب]] بوده و مسلمانان در کنار پیامبر، آن‌ را به‌جای می‌آوردند. به نظر بیشتر [[فقه|فقها]] و مفسران و طبق آیات یک تا سه سوره مزمل، پس از حدود یک‌سال، [[خداوند]] در این حکم تخفیف قائل شد و [[تهجد]] جای شب‌زنده‌داری را گرفت.<ref>طباطبایی، المیزان، ۱۴۱۷ق، ج۲۰، ص۷۷؛ طبرسی، مجمع البیان، ۱۴۱۵ق، ج۱۰، ص۱۶۱.</ref>

اِحیا در اصطلاح خاص، به‌معنای شب‌زنده‌داری و بیدار ماندن در شب‌های خاصی از سال است که مهم‌ترین آن‌ها، [[شب قدر]] (شب‌های [[۱۹ رمضان|نوزده]]، [[۲۱ رمضان|بیست و یکم]] و [[۲۳ رمضان|بیست و سوم]] [[ماه رمضان]]) است.<ref>دهخدا، لغت‌نامه، ۱۳۷۷ش، ج۹، ص۱۴۱۰۹.</ref> همچنین در روایتی از [[امام علی (ع)]]، احیای چهار شب یعنی شبِ اولِ [[ماه رجب]]، شب [[نیمه شعبان]]، شب [[عید فطر]] و شب [[عید قربان]] توصیه شده‌است.<ref>حر عاملی، وسائل الشیعه، قم، ج۷، ص۴۷۸؛ دایرة المعارف تشیع، ۱۳۹۰ش، ج۱، ص۵۳۶-۵۳۷.</ref>