کافور: تفاوت میان نسخه‌ها

{{در دست ویرایش ۲|ماه=[[دی]]|روز=[[۲۵]]|سال=[[۱۳۹۶]]|کاربر=Golpoor }}

'''کافور''' ماده‌ای سفید و بلوری شکل، با طبع سرد و خشک است. این ماده خوشبو در [[غسل میت|غسل]] و [[حنوط]] و [[کفن]] نمودن میت کاربرد دارد. لفظ کافور در [[قرآن]] آمده است که در مفهوم شناسی آن در بین [[مفسران]] اختلاف است. کافور در [[روایات]] و [[طب اسلامی]] و همچنین طب سنتی از جایگاه ویژه‌ای برخورداراست و برای بسیاری از بیماری‌ها تجویز شده است.

== مفهوم شناسی ==

کافور {{یادداشت|واژه کافور، جمع کوافر (بستانی، فرهنگ ابجدی، ۱۳۷۵ش، ص۷۱۶.)برگرفته از زبان [[سانسکریت]] است؛ (بیرونی، الصیدنة فی الطب، ۱۳۸۳ش، ص۸۴۰.) این ماده سفید صدفی شکل به سانسکریت کارپورا نامیده شده که به معنای سفیدی مهتاب می‌باشد. به هندی آن را کاپور و به زبان پهلوی آن را کاپور و کپور می‌نامیده‌اند که معرب آن کافور است. (سلطانی، دائرة المعارف طب سنتی، گیاهان دارویی، ۱۳۸۳ش، ج۲، ص۲۱۸.)}}ماده‌ای سفید و خوشبو،<ref> معین، فرهنگ فارسی معین، ۱۳۸۲ش. ذیل واژه کافور.</ref> شفاف و بلوری شکل،<ref> عیسی، موسوعة النباتات المفیده، ۲۰۰۲م، ص۴۴۸؛ میرحیدر، میرحیدر، معارف گیاهی، ۱۳۸۵ش، ۱۳۸۵ش، ج۵، ص۸۵.</ref> دارای بوی تند و طعم تیز و معطر است که از جوشاندن و تبخیر قطعات ریزشده ساقه، شاخه و ریشه درختی مخصوص {{یادداشت|کافور از درختی بسیار بزرگ (ابن وردی، منافع النبات و الثمار و البقول و الفواکه و الخضراوات و الریاحین، دمشق، ص۱۰۶.) و همیشه سبز است.(سلطانی، سلطانی، دائرة المعارف طب سنتی گیاهان دارویی، ۱۳۸۳ش، ۱۳۸۳ش، ج۲، ص۲۱۸؛ ابن عدیم، الوصلة إلی الحبیب فی وصف الطیبات و الطیب، ۱۳۶۴ش، ج۲، ص۸۶۷.)منشاء اصلی درخت [[چین]]، [[ژاپن]] (نفیسی، فرهنگ نفیسی، تهران، ج۴، ص۲۷۴۶؛ ابن عدیم، الوصلة إلی الحبیب فی وصف الطیبات و الطیب، ۱۳۶۴ش، ج۲، ص۸۶۷.) و [[تایوان]] می‌باشد و در [[هند]] نیز وجود دارد.(ابن وردی، منافع النبات و الثمار و البقول و الفواکه و الخضراوات و الریاحین، دمشق، ص۱۰۶.) درخت کافور توسط موسسه کشاورزی [[لاهیجان]] به [[ایران]] وارد شده است. (سلطانی، سلطانی، دائرة المعارف طب سنتی گیاهان دارویی، ۱۳۸۳ش، ۱۳۸۳ش، ج۲، ص۲۱۸.)}} به دست می‌آورند.<ref> میرحیدر، میرحیدر، معارف گیاهی، ۱۳۸۵ش، ۱۳۸۵ش، ج۵، ص۸۶؛ حنین بن اسحاق، المسائل فی الطب للمتعلمین، ۱۹۷۸م، ص۴۶۹.</ref> کافور تنها در درخت کافور وجود ندارد بلکه روغن فرّاری است که در عده زیادی از گیاهان یافت می‌شود<ref>لبدی، القاموس الطبی العربی، ۱۴۲۵ق، ص۹۲۰.</ref> {{یادداشت|از جمله در گیاهان صاصفراس، دارچین، خولنجان، زرنباد، هل و گیاهان دیگری نظیر آزربه، لاواند، اکلیل کوهی، اسانس روغنی فرّاری وجود دارد که در آن مقدار زیادی کافور می‌باشد. (میرحیدر، معارف گیاهی، ۱۳۸۵ش، ج۵، ص۸۶.)}}و برخی از لغت شناسان آن را شکوفه [[نخل]] خرما یا غلاف آن و یا گره‌های شاخه انگور معرفی کرده‌اند.<ref>بستانی، فرهنگ ابجدی، ۱۳۷۵ش، ص۷۱۶.</ref>رنگ کافور خام، در مرحله اول قرمز است و با فراوری سفید می‌گردد.<ref>قرشی، قاموس قرآن، ۱۴۱۲ق، ج۶، ص۱۲۴.</ref>

در روایتی، [[رسول خدا]](ص) خلقت خود را از سه چیز معرفی نموده است که یکی از آنها در کنار عطر و عنبر، کافور است.<ref>علی بن موسی(ع)، صحیفة الإمام الرضا(ع)، ۱۴۰۶ق، ص۴۷.</ref>

== کاربرد شرعی ==

'''[[غسل میت]]''': بر اساس [[فتوا|فتوای]] مشهور [[مراجع تقلید]]، میت را سه مرتبه [[غسل]] می‌دهند که در مرتبه دوم از آب مخلوط شده با کافور برای شستشوی میت استفاده می‌شود<ref>کلینی، الکافی، ۱۴۰۷ق، ج۳، ص۱۳۹.</ref> و در مقدار آن گفته شده است که نباید آنقدر زیاد باشد که باعث [[مضاف]] شدن آب گردد. آنقدر نیز نباید کم باشد که آمیختگی آب با آن معلوم نباشد.<ref>حلی، تذکرة الفقهاء، ۱۴۱۴ق، ج۱، ص۳۵۲.</ref>