مصعب بن زبیر: تفاوت میان نسخه‌ها

| تاریخ مرگ        = [[سال ۷۲ هجری قمری|۷۲ق]]

| مکان مرگ          =   

| دین              =[[اسلام]]

'''مُصعَب بن زُبَیر''' ([[سال ۷۲ هجری قمری|کشته‌شده در ۷۲ق]]) فرمانده آل‌زبیر که به [[قیام مختار]] پایان داد.  مصعب از طرف برادرش [[عبدالله بن زبیر]] به حکومت [[بصره]] رسید. او پس از کشتن [[مختار]]، پنج هزار نفر که به آنان امان داده بود، را یز به قتل رساند. مصعب با [[سکینه]] دختر [[امام حسین علیه السلام|امام حسین(ع)]] ازدواج کرد. مصعب در [[سال ۷۲ هجری قمری|سال ۷۲ق]] در نبرد با [[عبدالملک بن مروان]] حاکم [[بنی‌امیه]]، کشته شد.

براساس منابع تاریخی مصعب علاقه بسیاری به ازدواج با سکینه دختر امام حسین(ع) داشت و حتی [[ازدواج]] با سکینه دختر امام حسین را در کنار حکومت بر عراق از [[خداوند]] درخواست می‌کرد.<ref>بلاذری، أنساب‏ الأشراف، ۱۴۱۷ق، ج۲، ص۱۹۵.</ref> حضرت سکینه با [[مهریه]] بسیار زیاد با مصعب ازدواج کرد.<ref>ابوالفرج اصفهانى، الأغانی، ۱۴۱۵ق، ج۱۶، ص۳۶۶.</ref> این مهریه هنگفت سبب اعتراض افراد به [[عبدالله بن زبیر]] شد و او نیز مصعب را برای مدتی از حکومت خلع کرد.<ref>ابوالفرج اصفهانى، الأغانی، ۱۴۱۵ق، ج۳، ص۲۵۱.</ref> مصعب از حضرت سکینه دختری به نام فاطمه داشت که در کودکی از دنیا رفت.<ref>ابن حبیب، المحبر، ج۱، ص۴۳۸.</ref>

در [[سال ۶۷ هجری قمری|سال ۶۷ هجری]]<ref>ابن‌جوزی، المنتظم، ۱۴۱۲ق، ج۶، ص۶۳.</ref> مصعب توسط برادرش عبدالله بن زبیر حاکم بر [[بصره]] شد.<ref>ابن سعد، الطبقات‏ الكبرى، ۱۴۱۸ق، ج۵، ص۱۴۰.</ref> او در ابتدای ورود به بصره خطاب به مردم خود را قصاب لقب داد.<ref>ابن اثیر، الکامل، ۱۳۸۵ق، ج۴، ص۲۶۷.</ref>

در دوران حکومت مصعب بر بصره، برخی از اشراف [[کوفه]] از جمله [[شبث بن ربعی تمیمی|شبث بن ربعی]] و [[محمد بن اشعث بن قیس کندی|محمد بن اشعث]]<ref>ابن اثیر، الکامل، ۱۳۸۵ق، ج۴، ص۲۶۷.</ref> او را به جنگ با [[مختار]] تشویق کردند.

مصعب با لشکری به جنگ با مختار رفت و او را شکست داد. مختار با باقیمانده سپاهش، به داخل دارالاماره کوفه رفت. پس از چهل روز محاصره، مختار به همراه تعداد اندکی از نیروهایش به بیرون دارالاماره آمد و پس از جنگ مختصری کشته شد.<ref>دینوری، الأخبار الطوال، ۱۳۶۸ش، ص۳۰۷-۳۰۸.</ref>  

بیشتر افراد مختار که حدود پنج هزار نفر (یا شش هزار<ref>دینوری، الأخبار الطوال، ۱۳۶۸ش، ص۳۰۸.</ref> و یا هفت هزار نفر<ref>ابن کثیر، البدایة و النهایة، ۱۴۰۷ق، ج۸، ص۳۱۸.</ref>) بودند از مصعب امان خواستند و او نیز به آنان امان داد. اما پس از تسلیم شدن، تمام آن‌ها به دستور مصعب کشته شدند.<ref>ابن کثیر، البدایة و النهایة، ۱۴۰۷ق، ج۸، ص۳۱۸.</ref> [[عبدالله بن عمر]] به خاطر این کشتار، مصعب را ملامت کرد و به او گفت: اگر این تعداد گوسفند آل‌زبیر را در یک صبح می‌کشتی [[اسراف]] کرده بودی، چه رسد به این تعداد انسان که امید [[توبه]] در آنان وجود داشت.<ref>ابن کثیر، البدایة و النهایة، ۱۴۰۷ق، ج۸، ص۳۱۸.</ref>