آیه آمن الرسول: تفاوت میان نسخه‌ها

[[آیه|آیات]] ۲۸۵ و ۲۸۶ [[سوره بقره]] را به‌جهت آنکه با عبارت «آمَنَ الرَّسُولُ» آغاز می‌شوند، آیات آمَنَ الرَّسول نامیده‌اند.<ref>دایرةالمعارف قرآن، ۱۳۸۲ش، ج۱، ص۴۱۸.</ref> درباره فضلیت این دو آیه، [[روایات|روایاتی]] در منابع [[شیعه]]<ref>علامه مجلسی، بحارالانوار، ۱۴۰۳ق، ج۱۸، ص۲۳۹؛ قمی، تفسیر القمی، ۱۴۰۴ق، ج۱، ص۹۵.</ref> و [[سنی]]<ref>ابن‌کثیر، تفسیر القرآن العظیم، ۱۴۱۹ق، ج۱، ص۵۶۹-۵۷۳.</ref> آمده است. برای نمونه از [[پیامبر(ص)]] نقل شده که دو آیه آخر سوره بقره از گنجی در زیر [[عرش]] به او بخشیده شد.<ref>ابوعبید الهروی، فضائل القرآن، دمشق، ص۲۳۳.</ref> همچنین بر قرائت آن در برخی از [[نمازهای مستحب]]<ref>ابن‌طاووس، اقبال‌الاعمال‏، ۱۴۰۹ق، ج۲، ص۶۶۷، ۶۶۸، ۶۹۱، ۷۲۲.</ref> و آخر شب، قبل از خواب<ref>ابن‌کثیر، تفسیر القرآن العظیم، ۱۴۱۹ق، ج۱، ص۵۶۹.</ref> سفارش شده است.  

سیدِ قطب مفسر مصری، معتقد است چکیده و غرض کلی از [[سوره بقره]] در قالب ایمان به خدا و [[ملائکه]]، ایمان به [[پیامبران]] و کتاب‌های آن‌ها، ایمان به [[معاد]] و [[آمرزش طلبی]] از ساحت خداوند، در این آیات گنجانده شده است.<ref>سید قطب، فی ظلال القرآن، ۱۴۲۴ق، ج۱، ص۳۴۴.</ref> ازاین‌رو مضمون آیات مذکور را تأکید بر بخشی از معارف و اعتقادات اسلامی دانسته‌اند که سوره بقره با آن آغاز می‌شود.<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۱ش، ج۲، ص۳۹۷.</ref>

*‌ [[مؤمنان]] به همه آنچه [[پیامبران]] آورده‌اند، بدون فرق‌گذاشتن میان آنان، [[ایمان]] دارند.<ref>طباطبایی، المیزان، ۱۳۹۰ق، ج۲، ص۴۴۰.</ref>  

* از امتیازات پیامبران این بوده است که ‌آن‌ها خود به مکتبشان ایمان داشتند، در اعتقادتشان تزلزل راه نداشت. آن‌ها قبل از همه، به آنچه می‌آوردند، ایمان داشتند و بیش از همه بر آن استقامت می‌ورزیدند.<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۱ش، ج۲، ص۳۹۸.</ref>

* از عبارت «سَمِعْنَا وَأَطَعْنَا» برداشت می‌شود که مؤمنان با ایمان قلبی و اطاعت عملی تکالیفشان را انجام می‌دهند.<ref>طباطبایی، المیزان، ۱۳۹۰ق، ج۲، ص۴۴۳.</ref>  

== پانویس ==