دار الحرب: تفاوت میان نسخه‌ها

'''دارالحرب''' یا '''دارالکفر''' سرزمین‌هایى که خارج از قلمرو حاکمیت اسلامند و با [[کشورهاى اسلامى]] سر جنگ دارند. در این مناطق [[کافر حربی|کفار]] زندگی می‌کنند و احکام کفر نیز در آن‌ها جارى است در مقابل آن [[دارالاسلام]] قرار دارد. [[شهید اول]] دارالحرب را مناطقی می‌داند که در آنها قوانین کفار عمل می‌شود و [[مسلمان|مسلمانی]] در آن مناطق زندگی نکند مگر اینکه با کفار پیمانی بسته باشد.  

بنا بر نقل تاریخ در دوران [[پیامبر (ص)]]، [[مدینه]] را دارالاسلام و [[مکه]] را پیش از فتح و پس‌ از [[هجرت به مدینه|هجرت]] صحابه پیامبر(ص) از آنجا، دارالحرب مى‌گفتند اما بعد از [[فتح مکه]] پیامبر (ص) آن را دارالاسلام نامید.

دارالحرب سرزمین‌هایى که خارج از قلمرو حاکمیت اسلامند و با کشورهاى اسلامى سر جنگ دارند.<ref>آخوندی، نظام دفاعی اسلام،۱۳۸۶ش، ص۱۳۹.</ref> در این مناطق کفار زندگی می‌کنند و احکام [[کفر]] نیز در آن‌ها جارى است.<ref>لطیفی، اسلام و روابط بین الملل، ۱۳۸۸ش، ص۵۷۰.</ref> در مقابل آن دارالاسلام قرار دارد. در [[فقه]] از دارالحرب در بحث‌های [[صلاة]]،‌ [[خمس]]، [[جهاد]]، تجارت و غیره سخن گفته‌اند.<ref> هاشمى‌شاهرودی، فرهنگ فقه، ،‌۱۴۲۶ق، ص۵۷۰.</ref>شهید اول نقل می‌کند دارالحرب به منطقه‌ای گفته می‌شود که در آن‌ها قوانین کفار اجرا می‌شود و در آنجا [[اسلام|مسلمانی]] ساکن نیست مگر آن که با کافران پیمان صلح بسته است.<ref>لطیفی، اسلام و روابط بین الملل، ۱۳۸۸ش، ص ۷۷.</ref>

بنا بر نقل تاریخ در زمان پیامبر(ص)، مدینه، دارالاسلام بود. در همان دوران، [[مکه]] را پیش از فتح و پس‌ از [[هجرت به مدینه|هجرت]] [[صحابه|صحابه پیامبر(ص)]] به مدینه، دارالحرب مى‌گفتند، ولى هنگامی مکه فتح شد، پیامبر( ص) فرمود «پس از فتح مکه، هجرتى نیست» و از آن به بعد، مکه نیز جزو دارالاسلام قرار گرفت.<ref>آخوندی، نظام دفاعی اسلام،۱۳۸۶ ش، ص۱۳۹.</ref>

امروز نیز به کشورهاى اسلامى فارغ از وجود حاکم [[عادل]] یا غیرعادل، دارالاسلام می‌گویند.<ref>مصطفی آخوندی، «نظام دفاعی اسلام»، ص۱۳۹.</ref>

*معرکه نبرد: منطقه درگیرى مسلمانان با کفار، معرکه نامیده مى‌شود و به لحاظ فقهى احکام خاصى دارد.<ref>لطیفی، اسلام و روابط بین الملل، ۱۳۸۸ش، ص۸۴.</ref>

*منطقه خطر: در حال حاضر خطر نبرد نیست، اما قرارداد صلح و یا امانى هم در کار نیست. از این رو، مسلمانان در چنین منطقه‌اى امنیت لازم را ندارند. <ref>لطیفی، اسلام و روابط بین الملل، ۱۳۸۸ش، ص۸۴. </ref>

*استفاده از وسایل معابد ویران شده در دارالحرب تنها در [[مسجد|مساجد]] جایز است.<ref> هاشمى‌شاهرودی، فرهنگ فقه، ،‌۱۴۲۶ق، ص۵۷۰.</ref>                                                  

*اموال [[کافر حربی|کافران حربی]] که در جنگ با آنها به دست آمده، غنیمت [[مسلمان]] است.<ref> هاشمى‌شاهرودی، فرهنگ فقه، ،‌۱۴۲۶ق، ص۵۷۰.</ref>              

*برخی فقها می‌گویند، جاری کردن [[حد]] بر مسلمان در دارالحرب مکروه است.<ref> هاشمى‌شاهرودی، فرهنگ فقه، ،‌۱۴۲۶ق، ص۵۷۰.</ref>                      

*اگر در دارالحرب مسلمانی، مسلمان دیگر را به گمان [[کافر حربی]] بودن بکشد، [[قصاص]] نمی شود و بنا بر قول اکثر [[فقها]] [[دیه]] نیز برعهده‌اش نیست. و تنها باید [[کفاره|کفاره قتل]] را بدهد. <ref> هاشمى‌شاهرودی، فرهنگ فقه، ،‌۱۴۲۶ق، ص۵۷۰.</ref>                    

*گنج پیدا شده در دارالحرب را از آن یابنده آن خواه مسلمان یا غیرمسلمان، دانستند.<ref> هاشمى‌شاهرودی، فرهنگ فقه، ،‌۱۴۲۶ق، ص۵۷۰.</ref>          

*[[کافر حربی]] که در دارالحرب اسلام آورده خون واموال منقولش محترم است.<ref> هاشمى‌شاهرودی، فرهنگ فقه، ،‌۱۴۲۶ق، ص۵۷۰.</ref>                                                                  

* بر هر مسلمانى واجب است در دارالاسلام اقامت کند. زندگى در دارالحرب تنها در شرایطى خاص مجاز است. از جمله این شرایط، داشتن آزادى عمل در انجام فرائض دینى است.<ref>لطیفی، اسلام و روابط بین الملل، ۱۳۸۸ش، ص۷۵.</ref>

از سوى دیگر می‌گویند، برخى از سرزمین‌هاى کفار از مصادیق دارالحرب هستند. مناطقی که [[مسلمانان]] در آنها هیچ گونه امنیتی ندارند و احکام [[کفر]] در آن جاری است.<ref>لطیفی، اسلام و روابط بین الملل، ۱۳۸۸ش، ص۸۳.</ref>

بنابر منابع تاریخی،‌ [[خوارج]] اعتقاد داشتند می توان [[دارالاسلام]] را در صورتى که ساکنان آن مرتکب [[گناهان کبیره]] شوند دارالحرب‏ نامید.<ref>رضوانى‏، شیعه‌شناسى، ۱۳۸۴ش‏، ج۲، ص۵۴۱.</ref>علی جمعه از مفتیان [[مصر]] در سخنانی [[داعش]] را همان [[خوارج]] زمان [[علی(ع)]] دانسته و [[حدیث|حدیثی]] از علی(ع) نقل می‌کند که حضرت به خصوصیات این گروه‌ها اشاره کرده است.<ref>المروزی، الفتن، دارالفکر، ج۱، ص۱۹۰.</ref> او می‌گوید، داعش نیز تفکراتی شبیه [[خوارج]] دارند، دیگران را [[کافر]] و خون آنها را [[مباح]] می‌دانند.<ref>علی جمعه، «استناد مفتی مصر به سخنان علی (ع)».</ref>

*المروزی، أبی عبد الله نعیم بن حماد، الفتن، حققه سهیل زکار، بیروت، دار الفکر للطباعة والنشر والتوزیع، بی‌تا.

*رضوانی‌ علی‌اصغر، شیعه شناسی و پاسخ به شبهات‏، نشر مشعر، تهران‏، چاپ دوم‏، ۱۳۸۴ش‏.

*[http://www.iqna.ir/fa/news/1451516/%D8%A7%D8%B3%D8%AA%D9%86%D8%A7%D8%AF-%D9%85%D9%81%D8%AA%DB%8C-%D8%B3%D8%A7%D8%A8%D9%82-%D9%85%D8%B5%D8%B1-%D8%A8%D9%87-%D8%B3%D8%AE%D9%86%D8%A7%D9%86-%D8%A7%D9%85%DB%8C%D8%B1%D8%A7%D9%84%D9%85%D8%A4%D9%85%D9%86%DB%8C%D9%86%D8%B9-%D8%AF%D8%B1-%D9%BE%DB%8C%D8%B4%E2%80%8C%D8%A8%DB%8C%D9%86%DB%8C-%D8%AE%D8%B1%D9%88%D8%AC-%D8%AF%D8%A7%D8%B9%D8%B4 علی جمعه، «استناد مفتی مصر به سخنان علی (ع)»، سایت خبرگزاری بین المللی قرآن، تاریخ درج مطلب: ۲۹ شهریور ۱۳۹۳، تاریخ بازدید: ۱۵ آبان ۱۳۹۶.]  

*جعفریان، رسول، مقاله نظریه دارالحرب - دارالاسلام و تعریف کفر در فقه حنفى.

*[http://fp.ipisjournals.ir/article_26464.html بررسی معیارهای تعیین‌ دار الاسلام، دار الکفر و دار الحرب و انطباق آن با شرایط فعلی نظام بین‌الملل]