حضانت: تفاوت میان نسخه‌ها

'''حِضانت'''، اصطلاحی [[فقه|فقهی]] به معنای سرپرستی و نگهداری از کودک است. حضانت کودک مسائلی چون تربیت و تهیه خوراک و پوشاک مناسب او را شامل  می‌شود. برطبق [[فقه]] اسلامی سرپرستی کودک تا زمانی که پدر و مادر با هم زندگی می‌کنند، برعهده هردوی آنها است.

به [[فتوا|فتوای]] بیشتر [[فقیه|فقیهان]]، اگر پدر و مادر از هم جدا شوند، دختر تا هفت‌سالگی و پسر تا دوسالگی در اختیار مادر و پس از آن در اختیار پدر است؛ اما دیدگاه برخی دیگر از فقیهان چون [[سیدابوالقاسم خوئی]] این است که سرپرستی پسر هم تا هفت‌سالگی بر عهده مادر است. قانون مدنی [[جمهوری اسلامی ایران]] برپایه این دیدگاه تدوین شده است.

با مرگ هر یک از والدین، حضانت به دیگری منتقل می‌شود و در صورت وفات هردو، بر عهده جد پدری است. حضانت با [[بلوغ]] و رسیدن فرزند به رشد عقلی پایان می‌یابد.

حضانت، اصطلاحی [[فقه|فقهی]] به معنای سرپرستی کودک و نگهداری، تربیت و تهیه خوراک و پوشاک مناسب او است.<ref>نجفی، جواهرالکلام، ۱۴۰۴ق، ج۳۱، ص۲۸۳.</ref> در فقه در بخش‌های [[نکاح]] و [[لقطه|لُقَطه]] (اموال [[مجهول المالک]]) از حضانت بحث می‌شود.<ref>مؤسسه دایرةالمعارف فقه اسلامی، فرهنگ فقه، ۱۳۸۷ش، ج۳، ص۳۰۹.</ref> موضوعاتی چون زمان حضانت، واگذاری حق حضانت، شرایط حضانت‌کننده و حضانت کودک [[یتیم]] ازجمله مسائل مطرح‌شده در فقه اسلامی  درباره حضانت است.