Automoderated users، confirmed، movedable، protected، مدیران، templateeditor
۶٬۷۷۲
ویرایش
imported>Hasaninasab جز (+ رده:مقالههای با درجه اهمیت ج (هاتکت)) |
جز (اصلاح کلمه) |
||
خط ۲۴: | خط ۲۴: | ||
==طیبیه مستعلویه در هند== | ==طیبیه مستعلویه در هند== | ||
به هر ترتیب، دعوت اسماعیلی در هند پیوند خود را با مرکز دعوت طیبی در یمن حفظ کرد و جامعه اسماعیلی جدیدی که در نیمه دوم قرن پنجم در گجرات به وجود آمده بود، با گذشت زمان، به جامعه طیبی مستعلوی بُهره فعلی تبدیل شد. پس از فروپاشی دولت صلیحی و حتی پشو از آن، اسماعیلیان طیبی هند یا همان بُهرهها، تحت رهبری مرکزی داعیان مطلق در یمن قرار داشتند؛و آن داعیان، رؤسای محلی جماعت بُهره را با عنوان «والی» برمیگزیدند. دراین احوال، جامعه بهره اسماعیلی در گجرات توسعه | به هر ترتیب، دعوت اسماعیلی در هند پیوند خود را با مرکز دعوت طیبی در یمن حفظ کرد و جامعه اسماعیلی جدیدی که در نیمه دوم قرن پنجم در گجرات به وجود آمده بود، با گذشت زمان، به جامعه طیبی مستعلوی بُهره فعلی تبدیل شد. پس از فروپاشی دولت صلیحی و حتی پشو از آن، اسماعیلیان طیبی هند یا همان بُهرهها، تحت رهبری مرکزی داعیان مطلق در یمن قرار داشتند؛و آن داعیان، رؤسای محلی جماعت بُهره را با عنوان «والی» برمیگزیدند. دراین احوال، جامعه بهره اسماعیلی در گجرات توسعه بیشتری پیدا کرد و عده زیادی از هندوها، بخصوص در کامبای، پاتن، سیدپور، و بعدها [[احمدآباد]] که پایگاه دعوت در هند شد، مذهب اسماعیلی (از شاخه طیبی مستعلوی) را پذیرفتند. | ||
از آنجا که حاکمان هندو از ناحیه بهرههای اسماعیلی احساس خطر نمیکردند، جامعه بهره بدون هیچ مانعِ جدی تا زمان استیلای [[مسلمانان]] بر گجرات در ۶۹۷، همچنان گسترش یافت؛ ولی از آن پس، فعالیتهای دعوت طیبی در گجرات و امور بهرهها تا حدودی زیر نظر حکمرانان مسلمان محلی که از سلاطین [[دهلی]] اطاعت میکردند، قرار گرفت.<ref>فرهاد دفتری، تاریخ و عقاید اسماعیلیه، ج۱، ص۳۴۱.</ref> | از آنجا که حاکمان هندو از ناحیه بهرههای اسماعیلی احساس خطر نمیکردند، جامعه بهره بدون هیچ مانعِ جدی تا زمان استیلای [[مسلمانان]] بر گجرات در ۶۹۷، همچنان گسترش یافت؛ ولی از آن پس، فعالیتهای دعوت طیبی در گجرات و امور بهرهها تا حدودی زیر نظر حکمرانان مسلمان محلی که از سلاطین [[دهلی]] اطاعت میکردند، قرار گرفت.<ref>فرهاد دفتری، تاریخ و عقاید اسماعیلیه، ج۱، ص۳۴۱.</ref> |