آیات نشوز: تفاوت میان نسخه‌ها

فقیهان و مفسران از محتوای آیات ۳۴ و ۱۲۸ سوره نساء، برای بیان احکام نُشوز بهره برده‌اند.<ref>برای نمونه، نگاه کنید به محقق اردبیلی، زبدة‌البیان، المكتبة المرتضوية لإحياء الآثار الجعفرية، ص۵۳۶-۵۳۸؛ نجفی، جواهرالکلام، ۱۳۶۲ش، ج۳۱، ص۲۰۵-۲۰۸؛ صدوق، من لا یحضره الفقیه، ۱۴۱۳ق، ج۳، ص۵۲۱؛ شهید ثانی، مسالک الافهام، ۱۴۱۳ق، ج۸، ص۳۵۵-۳۶۳؛ طبرسی، مجمع البیان، ۱۳۷۲ش، ج۲، ص۶۹؛ ابوالفتوح رازی، روض الجنان، ۱۴۰۸ق، ج۵، ص۳۵۰؛ طباطبایی، المیزان، ۱۳۹۰ق، ج۴، ص۳۴۵؛ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۱ش، ج۳، ص۳۷۲؛ فخر رازی، تفسیر الکبیر،‌۱۴۲۰ق، ج۱۰، ص۷۲.</ref> نشوز یعنی انجام‌ندادن وظایف شرعی، نسبت به همسر.<ref>شهیدثانی، الروضة البهیة، ۱۳۸۶ق، ج۵، ص۴۲۷؛ محقق حلی، مختصرالنافع، ۱۴۱۰ق، ص۱۹۱.</ref>

آیه ۳۴ از نشوز زن و وظیفه مرد در برابر سخن می‌گوید. مفسران بر اساس این آیه، معتقدند مرد در مرحله اول باید زن را نصیحت کند، اگر فایده نداشت، در بستر به او پشت کرده یا بسترش را از او جدا کند و چنانچه این روش هم مؤثر نباشد، او را به‌صورت خفیف، تنبیه بدنی کند.<ref> طبرسی، مجمع‌البیان، ج۳، ص۱۶۹؛ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۴ش، ج۳، ص۴۷۳؛ قرائتی، تفسیر نمونه، ۱۳۸۸ش، ج۲، ص۵۹۹؛ محقق اردبیلی، زبدة‌البیان، المكتبة المرتضویة لإحیاء الآثار الجعفریة، ص۵۳۷.</ref>

آیه ۱۲۸ مربوط به نشوز مردان است. مفسران با استناد به این آیه گفته‌اند اگر زنی علايم نشوز را در شوهرش دید، می‌تواند برای ایجاد صلح علاقه از جانب شوهرش، از بعضی از حقوق خود صرف‌نظر كند تا به این وسیله از [[طلاق]] جلوگیری شود.<ref>طیب اصفهانی، اطیب‌البیان، ۱۳۷۸ش، ج۴، ص۲۲۵.</ref>