حسین بن موسی بن جعفر: تفاوت میان نسخه‌ها

| طول عمر =

}}

==اصل و نسب==

روایاتی در «جایز بودن [[غسل جمعه]] در [[پنج شنبه]] در برخی شرایط»،<ref>کلینی، الکافی، ۱۴۰۷ق، ج۳، ص۴۲</ref> «فضیلت و فایده حنا بستن»،<ref>کلینی، الکافی، ۱۴۰۷ق، ج۶، ص۵۰۹.</ref> «ترس [[ایمان|مؤمنین]]»،<ref>ابن عقده، فضائل امیرالمومنین، ۱۴۲۴ق، ص۱۱۶</ref> «وضعیت مالی و اجتماعی [[جعفر بن عمر علوی]] در آینده»،<ref>شیخ صدوق، عیون اخبار الرضا، ۱۳۹۰ق، ج۲، ص۲۰۸</ref>، «رحمت [[خدا]] در [[نامه اعمال]] به مؤمنان»،<ref>طوسی، الامالی، ۱۴۱۴ق، ص۵۷۱</ref> «سود رساندن به [[بنی فاطمه|فرزندان پیامبر(ص)]]»<ref>طوسی، الامالی، ۱۴۱۴ق، ص۳۵۵</ref> و «پرداخت مزد کارگر»<ref>سید بن طاووس، طرف من الانباء و المناقب، ۱۴۲۰ق، ص۱۸۷</ref> وجود دارند که حسین بن موسی الکاظم(ع)در سلسله اسناد آن قرار دارد.

==سن==

==محل دفن==

علاوه بر شیراز و طبس در [[کرمان]]، [[بهبهان]]، [[قزوین]]، [[ساری]] و کجور نیز بقعه‌های به حسین بن امام موسی کاظم(ع) منسوب است.<ref>عرفان منش، مهاجران موسوی، ۱۳۹۱ش، ص۲۸۰-۲۸۳</ref>

اقدام حاکم فارس برای ممانعت از حرکت آنها منجر به جدال سختی شد که به [[شهادت]] برادران انجامید. سید علاءالدین حسین در باغی مخفی شد که پس از شناخته شدن به شهادت رسید.<ref>سلطان الواعظین، شب‌های پیشاور، ۱۳۵۰ش، ص۱۱۹.</ref> بنا بر نقل [[علامه مجلسی]]، سید علاء الدین پس از شهادت برادرش [[احمد بن موسی]] متواری می‌شود. هنگامی که به سوی این باغ می‌رفته تشخیص داده‌اند که او از [[بنی‌هاشم|بنی هاشم]] است و در همان باغ او را به قتل می‌رسانند.<ref>مجلسی، بحار الأنوار، ۱۳۶۳ش، ج۴۸، ص۳۱۲</ref>

[[علامه مجلسی]] در [[بحار الانوار]] آورده است:

::تا [[قرن هشتم]] قبر علاءالدین حسین مخفی بود. در زمانی که قتلغ فرمانروای شیراز بود باغبان وی مشاهده کرد که در شبهای جمعه نوری به طرف نقطه‌ای از باغ می‌آید. جریان را به قتلغ رساند وی پس از تجسس متوجه شد قبری در آنجاست و درون آن جسدی پرهیبت که آثار جلالت و جمال و کمال از او آشکارا دیده می‌شد در یک دست [[قرآن]] و در دست دیگر شمشیری داشت. از روی نشانه‌ها و قرائن فهمیدند قبر حسین بن موسی است و قتلغ اطراف قبر قُبّه و رواقی ساخت.<ref>مجلسی، بحار الأنوار، ۱۳۶۳ش، ج۴۸، ص۳۱۲</ref>

===طبس===

* ابن طباطبا، ابراهیم بن ناصر، منتقلة الطالبیة، قم، المکتبة الحیدریة، چاپ اول، ۱۳۷۷ش.

* ابن عقده، احمد بن محمد، فضائل امیرالمؤمنین علیه‌السلام، قم، دلیل ما، ۱۴۲۴ق.

* حمیری، عبدالله بن جعفر، قرب الاسناد، قم، مؤسسه آل البیت، چاپ اول، ۱۴۱۳ق.

* خان ملک، میرزا محمد، بحر الانساب موسوم به ریاض الانساب و مجمع اعقاب، بمبئی، چاپ سنگی، ۱۳۳۵ق.

* زرکوب شیرازی، معین الدین احمد بن شهاب الدین الی الخیر، شیراز نامه، بنیاد فرهنگ ایران، تهران، ۱۳۵۰.

* الزرندی، جمال الدین محمد بن یوسف، معارج الوصول إلی معرفة آل الرسول و البتول، قم، مجمع احیاء الثقافة الاسلامیة، ۱۳۸۳ش.

* سید بن طاووس، علی بن موسی، طرف من الانباء و المناقب، مشهد، تاسوعا، ۱۴۲۰ق.

* سید بن طاووس، علی بن موسی، سعد السعود للنفوس منضود، قم، دار الذخائر، بی‌تا.

* عرفان منش، جلیل، مهاجران موسوی، تهران، مؤسسه انتشارات امیرکبیر، ۱۳۹۱ش.

* عیسی بن جنید شیرازی، شد الازار فی حط الاوزار عن زوار المزار، تحقیق علامه قزوینی، تهران، انتشارات نوید، ۱۳۲۸ش.

* مجلسی، محمد باقر، بحار الأنوار الجامعة لدرر أخبار الأئمة الأطهار، تهران، دار الکتب اسلامیة، چاپ دوم، ۱۳۶۳ش.

*مستوفی، حمد الله، تاریخ گزیده، تهران، انتشارات امیر کبیر، چاپ سوم، ۱۳۶۴ش.