کمیل بن زیاد نخعی: تفاوت میان نسخه‌ها
جز
بدون خلاصۀ ویرایش
(+ رده:افراد قبیله نخع (هاتکت)) |
جزبدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۳۷: | خط ۳۷: | ||
وی در حکومت حضرت علی(ع) فرماندار [[هیت]]{{یادداشت|هِیت، یکی از شهرهای مرزی میان [[عراق]] و شام، در کنار فرات است که امروزه جزو ایالت رَمادی است که کاروان‌ها از آنجا به [[حلب]] می‌رفتند. هیت شهری آباد و دارای حصاری محکم بوده است.}} از نواحی [[بغداد]] بود.<ref> محمد دشتی، ص۵۹۱</ref> | وی در حکومت حضرت علی(ع) فرماندار [[هیت]]{{یادداشت|هِیت، یکی از شهرهای مرزی میان [[عراق]] و شام، در کنار فرات است که امروزه جزو ایالت رَمادی است که کاروان‌ها از آنجا به [[حلب]] می‌رفتند. هیت شهری آباد و دارای حصاری محکم بوده است.}} از نواحی [[بغداد]] بود.<ref> محمد دشتی، ص۵۹۱</ref> | ||
هنگامی که کمیل خبردار شد که یاران [[معاویه]] به فرماندهی سفیان بن عوف قصد یورش به هیت را دارند، به خیال اینکه آنها در قرقیسا هستند، بدون اجازه امام علی(ع) ۵۰ نیروی مسلح را برای دفاع در شهر گذاشت و خود و یارانش به طرف آنجا حرکت کرد، سپاهیان معاویه از فرصت استفاده کرده به هیت حمله کردند. امام علی(ع) طی نامه‌ای، او را | هنگامی که کمیل خبردار شد که یاران [[معاویه]] به فرماندهی سفیان بن عوف قصد یورش به هیت را دارند، به خیال اینکه آنها در قرقیسا هستند، بدون اجازه امام علی(ع) ۵۰ نیروی مسلح را برای دفاع در شهر گذاشت و خود و یارانش به طرف آنجا حرکت کرد، سپاهیان معاویه از فرصت استفاده کرده به هیت حمله کردند. امام علی(ع) طی نامه‌ای، او را به‌خاطر این کار مورد سرزنش قرار داد.<ref>بلاذری، أنساب الأشراف، ج۲، ص۴۷۳</ref> این نامه با شماره ۶۱ در [[نهج البلاغه]] آمده است.<ref> محمد دشتی، ص۵۹۹(نامه۶۱)</ref> | ||
او پس از شهادت امام علی(ع) در زمره یاران امام حسن مجتبی(ع) قرار گرفت.<ref> شیخ طوسی، الرجال، ص۹۷</ref> | او پس از شهادت امام علی(ع) در زمره یاران امام حسن مجتبی(ع) قرار گرفت.<ref> شیخ طوسی، الرجال، ص۹۷</ref> | ||