اوتاد: تفاوت میان نسخه‌ها

'''اوتاد'''، در اصطلاح [[تصوف]] به کسانی گفته می‌شود که در سلسله مراتب اولیا، مقامی پائین‌تر از [[قطب]] و امامان و افراد و بالاتر از [[ابدال]] و [[ابرار]] و اخیار دارند. در [[روایات]] [[شیعه|شیعی]]، هم بر [[پیامبر(ص) |پیامبر]] و [[امامان معصوم(ع) |امامان دوازده گانه]] اطلاق شده و هم بر گروهی از اولیای الهی که محبوب [[خداوند]] هستند. زمین به واسطه وجود این افراد محافظت می‌شود و به [[برکت]] آنان، به بندگان [[رزق|روزی]] داده می‌شود. از لغزش و خطا برحذر هستند و لحظه‌ای از یاد خداوند غافل نیستند.

اوتاد در لغت به معنی میخ‌ها است. در [[قرآن کریم]] از کوهها به عنوان میخ‌های زمین یاد شده است.<ref>نبأ، ۷.</ref> در کتاب‌های روایی، این اوتاد به گروه‌های مختلف اولیا تفسیر شده‌اند.

در روایات شیعه واژه اوتاد بر دو گروه اطلاق شده است:

#گاه به پیامبر(ص) و ائمه دوازده گانه(ع) <ref>کوفی، ص۳۳۷؛ کلینی، ۱۴۰۷، ج۱، ص۵۰۴؛ ج۶، ص۲۵۶.</ref> در مواردی که این واژه در مورد پیامبر(ص) و ائمه(ع) به کار می‌رود، ویژگی منحصر به فردی پیدا می‌کند. بر اساس این اطلاق، اوتاد کسانی هستند که خداوند به واسط وجود آنان، ساکنان زمین را از نابودی حفظ می‌کند، و وقتی که زمین از [[ائمّه اطهار(ع) |امامان دوازده گانه]] خالی می‌شود و آنان زمین را ترک می‌کنند، زمین اهل خود را فرو خواهد برد. خداوند این گروه را حجت بر بندگان خود قرار داده است. آنان به امر او برپا ایستاده، و آماده‌اند. آفرینش آنان قبل از خلق ت موجودات دیگر عالم و به صورت نورهایی بوده است که در طرف راست [[عرش]] خداوند قرار داشته‌اند.<ref>کلینی، ج۱، ص۵۳۴؛ حر عاملی، ج۱، ص۴۶۰؛ شیخ طوسی، ص۱۳۹؛ قاضی سعید، ص۱۲۱؛ مجلسی، ج۲، ص۵۷، ج۱۰، ص۱۵۵.</ref>

#در برخی موارد نیز به گروهی از اولیا اطلاق شده است که در سلسله مراتب [[ابدال]] و عبّاد و سیاح قرار دارند و از محبوب‌ترین بندگان خدا هستند.<ref> نگاه کنید، صبحی صالح، خطبه ۸۷، ص۱۱۸-۱۱۹.</ref>

در روایات اهل سنت، اوتاد گروهی از اولیا دانسته شده‌اند که تعداد آنها چهار یا هفت و یا چهل نفر است که بر خُلق [[موسی(ع)]] و یا بر قلب [[جبرئیل]] خلق شده‌اند، یا دارای یقینی همچون یقین [[ابراهیم(ع)]] هستند که به برکت ایشان باران می‌بارد و بلا از زمین دور می‌شود و به واسطه ایشان به مردم روزی داده می‌شود.<ref>احمد جام، ص۲۱۶؛ خوارزمی، ج۱، ص۳۳؛ لاهیجی، ص۲۸۲؛ قاضی سعید، ص۱۱۸-۱۱۹.</ref>

همچنین گفته شده که در مساجد، اوتادی هستند که با [[فرشته|فرشتگان]] همنشین هستند و در هنگام بیماری، فرشتگان به عیادت آنان می‌روند و هر موقع نیاز به کمک داشته باشند، آنان را یاری می‌کنند.<ref>احمد بن حنبل، ج۲، ص۴۱۸.</ref>