اعتکاف: تفاوت میان نسخه‌ها

اعتکاف زمان مخصوصی ندارد، اما در احادیثی، بهترین زمان برای آن [[رمضان|ماه رمضان]]، به‌ویژه دهه سوم آن دانسته شده است. در اعتکاف نحوه اقامت و خروج از مسجد، احکامی دارد که در کتاب‌های فقهی بیان شده است.  

اعتکاف، [[عبادت|عبادت مستحبی]] است که با [[نذر]] و امثال آن [[واجب]] می‌شود.<ref>علامه حلّی، تذکرة الفقهاء، ۱۴۱۴ق، ج۶، ص۲۸۴.</ref> [[قرآن|قرآن کریم]] اعتکاف را در ردیف طواف خانه خدا و همتای [[رکوع]] و [[سجده|سجود]] قرار داده است.<ref>سوره بقره، آیه 125.</ref>

در [[حدیث|احادیث معصومان(ع)]]، اعتکاف همسنگ [[حج]] و [[عمره]]<ref>شیخ صدوق، من لا یحضره الفقیه، ۱۴۱۳ق، ج۲، ص۱۸۸؛ ابن طاووس، إقبال الأعمال، ۱۴۰۹ق ج۱، ص۱۹۵.</ref> قلمداد شده و به‌جا آوردن آن را موجب آمرزش [[گناه|گناهان]]<ref>سیوطی، جامع‌الصغیر، ۱۴۰۱ق، ج۲، ص۵۷۵.</ref> و دوری از [[جهنم|آتش دوزخ]]<ref>الطبرانی، المعجم الأوسط، ۱۴۱۵ق، ج۷، ص۱۲۱.</ref> دانسته‌اند.

اعتکاف، التزام به توقف و درنگ در [[مسجد]] به [[قصد قربت]] است.<ref>راغب، مفردات، ۱۳۹۲ق، ص۳۵۵. </ref>  در فقه اسلامی به توقّف سه روز یا بیشتر در مسجد به قصد قربت و با اعمال و شرایط مخصوص، اعتکاف، و به شخص به‌جا آورنده آن مُعتَکِف گفته می‌شود. <ref>موسسه دائرة المعارف الفقه الاسلامی، فرهنگ فقه فارسی، ۱۳۸۲ش، ج۱، ص۵۹۸.</ref>

اعتکاف از ماده «عکف»، در لغت به معنای اقبال و روی آوردن به چیزی و بزرگداشت آن است،<ref>راغب، مفردات، ۱۳۹۲ق، ص ۳۵۵. </ref> که در [[قرآن|قرآن مجید]] نیز در مواردی در این مفهوم به کار رفته است.<ref>نک: سوره بقره، ۱۲۵؛ اعراف، ۱۳۸؛ طه، ۹۷؛ شعراء، ۷۱</ref> همچنین از همین ماده در قرآن، «عاکف» به معنای ساکن و مقیم ([[سوره حج|حج]]،۲۵) و «معکوف» در مفهوم ممنوع و بازداشته شده ([[سوره فتح|فتح]]،۲۵) کاربرد داشته است.{{یادداشت|هُمُ الَّذِینَ کَفَرُوا وَ صَدُّوکُمْ عَنِ الْمَسْجِدِ الْحَرَامِ وَ الْهَدْیَ مَعْکُوفًا أَنْ یَبْلُغَ مَحِلَّه؛ آنها بودند که کفر ورزیدند و شما را از مسجد الحرام بازداشتند و نگذاشتند قربانی [شما] که بازداشته شده بود به محلش برسد.}}

===اعتکاف از نگاه عارفان و بزرگان===

در اصطلاح [[عرفان نظری|عرفانی]]، اعتکاف، فارغ و تهی ساختن دل از اشتغالات دنیوی و تسلیم کردن نفس به مولا است.<ref>جرجانی، التعریفات، ۱۳۵۷ق، ص۲۵. </ref>

[[محمدباقر مجلسی|علامه مجلسی]] حقیت اعتکاف را روی آوردن بنده به اطاعت از خدواند و پای‌بندی به مراقبت دانسته است. <ref>مجلسی، بحار الأنوار، ۱۴۰۳ق، ج۹۸، ص۴.</ref> {{ یادداشت|اعلم أن الاعتکاف حقیقته عکوف العبد علی طاعة الله جل جلاله ، ومراقبته}} وی هم‌چنان کمال اعتکاف را در وقف کردن دل و عقل و اعضای بدن بر انجام عمل صالح و پرهیز از غفلت و مقید ساختن خویش به انجام دستورات الهی و تحقق اراده او و دور ساختن غیر خدا از همه وجود خویش می‌داند.<ref>مجلسی، بحار الأنوار، ۱۴۰۳ق، ج۹۸، ص۱۵۰.</ref>{{یادداشت| واعلم أن کمال الاعتکاف هو إیقاف العقول والقلوب والجوارح علی مجرد العمل الصالح ، وحبسها علی باب الله جل جلاله ، ومقدس إرادته ، وتقییدها بقیود مراقباته }}

[[پرونده:(3)اعتکاف.jpg|بندانگشتی|250px|حضور بانوان در اعتکاف]]