Automoderated users، confirmed، protected، templateeditor
۵٬۵۲۰
ویرایش
توحید عبادی: تفاوت میان نسخه‌ها
←مفهوم‌شناسی
| خط ۹: | خط ۹: | ||
==مفهوم‌شناسی== | ==مفهوم‌شناسی== | ||
توحید عبادی، به این معناست که | توحید عبادی، به این معناست که معبودی جز [[خدا]] نیست و فقط خدا شایسته [[عبادت]] است.<ref>جوادی آملی، توحید در قرآن، ۱۳۹۵ش، ص۵۱۶؛ سبحانی، الالهیات، ۱۴۱۳ق، ج۲، ص۸۵.</ref> [[محمدتقی مصباح یزدی]] گفته است توحید در عبادت مربوط به عمل انسان و به این معناست که انسان در عمل کسی غیر از خدا را نپرستد؛ اما اعتقاد به اینکه کسی جز خدا شایسته پرستش نیست، [[توحید در الوهیت]] و معبودیت نامیده می‌شود.<ref>مصباح یزدی، خداشناسی، ۱۳۹۳ش، ص۵۹.</ref> از نظر او معنای [[تهلیل|لا اله الا الله]] توحید در الوهیت است.<ref>مصباح یزدی، خداشناسی، ۱۳۹۳ش، ص۵۹.</ref> با این حال برخی از عالمان شیعه<ref>برای نمونه نگاه کنید به: عابدی، توحید و شرک، نشر مشعر، ص۸۸و۸۹.</ref> و [[ابن‌تیمیه حرانی|ابن‌تیمیه]]<ref>ابن‌تیمیه، منهاج السنة، ۱۴۰۶ق، ج۳، ص۲۸۹ و ۲۹۰.</ref> و [[وهابیت]]<ref>برای نمونه نگاه کنید به: قفاری، اصول مذهب الشیعة الامامیة، ۱۴۳۱ق، ج۲، ص۴۲۵؛ عابدی، توحید و شرک، نشر مشعر، ص۸۸.</ref> توحید عبادی و توحید در اولوهیت را به یک معنا دانسته‌اند. | ||
عده‌ای اِله و اُلوهیت را به معنای پرستیدنی و شایسته عبادت معنا کرده‌اند؛<ref>مصباح یزدی، آموزش عقاید، ۱۳۸۴ش، | عده‌ای اِله و [[الوهیت|اُلوهیت]] را به معنای پرستیدنی و شایسته عبادت معنا کرده‌اند؛<ref>طبرسی، مجمع البیان، ۱۳۷۲ش، ج۱، ص۴۴۵و۴۴۶؛ مصباح یزدی، آموزش عقاید، ۱۳۸۴ش، ص۸۵.</ref> اما از دیدگاه گروهی، معنای حقیقی اله، معبود نیست؛ بلکه معبود بودن از لوازم معنای الوهیت است.<ref>سبحانی، منشور جاوید، ۱۳۸۳ش، ج۱، ص۴۳۶؛ جوادی آملی، توحید در قرآن، ۱۳۹۵ش، ص۵۲۴.</ref> | ||
===معنای عبادت=== | ===معنای عبادت=== | ||
{{اصلی|عبادت}}عبادت را خضوع و فروتنی در برابر کسی با اعتقاد به الوهیت، ربوبیت یا خدایی او دانسته‌اند.<ref>نگاه کنید به: سبحانی، منشور جاوید، ۱۳۸۳ش، ج۱، ص۴۳۶-۴۴۳؛ جوادی آملی، توحید در قرآن، ۱۳۹۵ش، | {{اصلی|عبادت}}عبادت را خضوع و فروتنی در برابر کسی با اعتقاد به الوهیت، ربوبیت یا خدایی او دانسته‌اند.<ref>نگاه کنید به: سبحانی، منشور جاوید، ۱۳۸۳ش، ج۱، ص۴۳۶-۴۴۳؛ جوادی آملی، توحید در قرآن، ۱۳۹۵ش، ص۵۲۴و۵۹۵.</ref> ازاین‌رو، حقیقت عبادت از دو رکن تشکیل می‌شود: عمل (هر عملی که با خضوع همراه باشد) و عقیده (اعتقاد به اینکه معبود خداست یا ویژگی‌های خدا را دارد).<ref>ربانی گلپایگانی، کلام تطبیقی (۱)، ۱۳۹۹ش، ص۱۰۳و ۱۰۴.</ref> بنابراین هر نوع فروتنی و تواضعی عبادت نیست و فروتنی در برابر کسی بدون اعتقاد به الوهیت، ربوبیت و خدا بودن او صرفاً تکریم و بزرگداشت او شمرده می‌شود نه عبادت او.<ref>سبحانی، منشور جاوید، ۱۳۸۳ش، ج۱، ص۴۴۹.</ref> | ||
به گفته [[سید محمدحسین طباطبائی|علامه طباطبایی]]، خضوع و فروتنی جزو معنای اصلی عبادت نیست؛ بلکه لازمه معنای آن است. از نظر وی، عبادت عبارت است از اینکه بنده، خود را در مقام بندگی و عبودیت خدا قرار دهد.<ref>طباطبایی، المیزان فی تفسیر القرآن، ۱۳۹۰ق، ج۱، ص۲۴.</ref> | به گفته [[سید محمدحسین طباطبائی|علامه طباطبایی]]، خضوع و فروتنی جزو معنای اصلی عبادت نیست؛ بلکه لازمه معنای آن است. از نظر وی، عبادت عبارت است از اینکه بنده، خود را در مقام بندگی و عبودیت خدا قرار دهد.<ref>طباطبایی، المیزان فی تفسیر القرآن، ۱۳۹۰ق، ج۱، ص۲۴.</ref> | ||