توحید عبادی: تفاوت میان نسخه‌ها

توحید عبادی، به این معناست که معبودی جز [[خدا]] نیست و فقط خدا شایسته [[عبادت]] است.<ref>جوادی آملی، توحید در قرآن، ۱۳۹۵ش، ص۵۱۶؛ سبحانی، الالهیات، ۱۴۱۳ق، ج۲، ص۸۵.</ref> [[محمدتقی مصباح یزدی]] گفته است توحید در عبادت مربوط به عمل انسان و به این معناست که انسان در عمل کسی غیر از خدا را نپرستد؛ اما اعتقاد به اینکه کسی جز خدا شایسته پرستش نیست، [[توحید در  الوهیت]] و معبودیت نامیده می‌شود.<ref>مصباح یزدی، خداشناسی، ۱۳۹۳ش، ص۵۹.</ref> از نظر او معنای [[تهلیل|لا اله الا الله]] توحید در الوهیت است.<ref>مصباح یزدی، خداشناسی، ۱۳۹۳ش، ص۵۹.</ref> با این حال برخی از عالمان شیعه<ref>برای نمونه نگاه کنید به: عابدی، توحید و شرک، نشر مشعر، ص۸۸و۸۹.</ref> و [[ابن‌تیمیه حرانی|ابن‌تیمیه]]<ref>ابن‌تیمیه، منهاج السنة، ۱۴۰۶ق، ج۳، ص۲۸۹ و ۲۹۰.</ref> و [[وهابیت]]<ref>برای نمونه نگاه کنید به: قفاری، اصول مذهب الشیعة الامامیة، ۱۴۳۱ق، ج۲، ص۴۲۵؛ عابدی، توحید و شرک،‌ نشر مشعر، ص۸۸.</ref> توحید عبادی و توحید در اولوهیت را به یک معنا دانسته‌اند.

به گفته آیت‌الله سبحانی، به اتفاق‌نظر تمام مسلمانان، پرستش غیر خدا [[شرک]] و موجب خروج از دایره توحید اسلامی به شمار می‌رود.<ref>سبحانی،‌ منشور جاوید، ۱۳۸۳ش، ج۱، ص۲۷۲.</ref> از نظر [[مرتضی مطهری]] نیز عبادت غیر خدا به حکم عقل و شرع جایز نیست و موجب خروج از اسلام می‌شود.<ref>مطهری، مجموعه آثار، ۱۳۹۰ش، ج۲، ص۱۰۴، ۱۲۴و۱۲۹.</ref>

[[وهابیت|وهابیون]] اموری مانند [[توسل]]،<ref>نگاه کنید به: قفاری، اصول مذهب الشیعة الامامیة، ۱۴۳۱‍ق، ج۲،‌ ص۴۴۱-۴۴۳.</ref> [[تبرک]]،<ref>آل الشیخ، فتح المجید، ۱۳۷۷ق، ص۱۳۳.</ref> [[زیارت قبور]]<ref>ابن تیمیه،‌ زيارة القبور والاستنجاد بالمقبور،‌ نشر دار طیبه، ص۵۴؛ آل الشیخ، فتح المجید، ۱۳۷۷ق، ص۲۲۹-۲۳۲؛ قفاری، اصول مذهب الشیعة الامامیة، ۱۴۳۱‍ق، ج۲،‌ ص۴۷۸-۴۸۰.</ref> و طلب [[شفاعت]]<ref>آل الشیخ، فتح المجید، ۱۳۷۷ق، ص۲۰۵ و ۲۰۶.</ref> را به معنای عبادت اشخاص و شرک شمرده‌اند.<ref>همچنین نگاه کنید به: مغنیه، هذه هی الوهابیة، منظمة الاعلام الاسلامی، ص۷۴-۷۶؛ عابدی، توحید و شرک، نشر مشعر، ص۱۶۰-۱۸۰.</ref> ازاین‌رو، آنها همه [[مسلمان|مسلمانانی]] را که به [[حضرت محمد صلی الله علیه و آله|پیامبر(ص)]]، [[اهل‌بیت(ع)|اهل‌بیت]] و [[پیامبران]] و اولیاءالله توسل و به نام و یاد آنان تبرک می‌جویند، مشرک می‌دانند.<ref>ربانی گلپایگانی، کلام تطبیقی (۱)، ۱۳۹۹ش، ص۱۱۲.</ref> گفته شده اعمالی همچون توسل و تبرک به اولیاء الله و درخواست یاری و شفا و شفاعت از آنان،‌ اگر همراه با اعتقاد به [[الوهیت]]، [[ربوبیت]] آنها یا [[تفویض]] (به معنای واگذاری امور به پیامبر و امامان و...) باشد، عبادت و شرک در عبادت محسوب می‌شود؛ اما اگر این اعمال با چنین اعتقادی باشد که اولیاء‌الله بندگان خالص خدا هستند، چنین اعمالی عبادت و شرک در عبادت شمرده نمی‌شود حتی اگر همراه با خضوع باشد.<ref>سبحانی، الالهیات، ۱۴۱۳ق، ج۲، ص۱۰۱ و ۱۰۲.</ref> البته سجده در [[اسلام]] برای غیرخدا و بدون اذن خدا [[حرام]] است؛ ولی بدون اعتقاد به الوهیت و ربوبیت عبادت محسوب نمی‌شود.<ref>سبحانی، منشور جاوید، ۱۳۸۳ش، ج۱، ص۴۴۷.</ref>