سکوت: تفاوت میان نسخه‌ها

در [[حدیث|روایات اسلامی]] و کتب اخلاقی آثاری برای سکوت ذکر شده که برخی از آن‌ها عبارت است از: نورانیت قلب،<ref>مکارم شیرازی، اخلاق اسلامى در نهج البلاغه (خطبه متقين)، ۱۳۸۵ش، ج۱، ص۱۰۲.</ref> استواری عقل و عمق‌بخشی به تفکر،<ref>مکارم شیرازی، اخلاق در قرآن، ۱۳۷۷ش، ج۱، ص۳۰۲.</ref> حفظ شخصيت، ابهّت، وقار<ref>حر عاملی، وسائل الشيعه، ۱۴۰۹ق، ج‏۱۲، ص۱۸۷.</ref> و مصونیت از آفات و گناهان زبان.<ref>فیض‌ کاشانی، المحجة البیضاء، ۱۴۱۷ق، ج۵، ص۱۹۹.</ref>

== سکوت در عرفان ==

در متون عرفانی سکوت و خاموشی از شرایط خلوت و از راه‌های رسیدن به کمالات عرفانی است و فواید و نتایجی زیادی برای آن برشمرده‌اند.<ref>یلمه‌ها، احمدرضا، «صمت و خاموشی از دیدگاه عرفا»، عرفان اسلامی، شماره ۳۲، تابستان ۱۳۹۱ش، ص۴۳.</ref> گفته شده برخی از عارفان اصل طریقت و یکی از ارکان سلوک را سکوت دانسته‌اند.<ref>یلمه‌ها، احمدرضا، «صمت و خاموشی از دیدگاه عرفا»، عرفان اسلامی، شماره ۳۲، تابستان ۱۳۹۱ش، ص۴۳.</ref> استعلامی، عرفان‌پژوه، گفته است در آثار صوفیانی مانند ابوالقاسم قشیری (از عارفان قرن پنجم قمری) و عزیزالدین نسفی (از عارفان قرن هفتم قمری) از صمت (سکوت) سخن گفته شده و آن را از شروط سلوک دانسته‌اند.<ref>استعلامی، محمد، فرهنگنامه تصوف و عرفان، تهران، فرهنگ معاصر، ۱۳۹۸ش، ج۱، ص۸۱۹ و ۸۲۰.</ref> مولوی را از کسانی دانسته‌اند که در سلوک خود از سکوت بهره‌های زیادی برده است.<ref>نراقی، آرش، آینه جان، مقالاتی دربارهٔ احوال و اندیشه‌های مولانا جلال الدین بلخی، تهران، نگاه معاصر، ۱۳۹۹ش، ص۸۹ تا ۱۰۲.</ref> صمت و سکوت یکی از آداب درویشان،<ref>سجادی، جعفر، فرهنگ معارف اسلامی، تهران، کومش، ج۲، ص۸۲۱.</ref> و در نظام آموزشی خانقاه، بخشی از امور تربیتی است که در آن مرید با هدایت پیر به سکوت و تنهایی پناه می‌برد.<ref>استعلامی، محمد، فرهنگنامه تصوف و عرفان، تهران، فرهنگ معاصر، ۱۳۹۸ش، ج۱، ص۸۱۹.</ref> سکوت در کنار دوری از خلق (خلوت)، گرسنگی و شب‌زنده‌داری از شرایط سلوک [[ابدال]] دانسته شده است.<ref>حسن سیدعرب، «جوع»، دانشنامه جهان اسلام، بنیاد دائرة المعارف اسلامی، تهران، ذیل مدخل،</ref>