آیه ۱۸۶ سوره بقره: تفاوت میان نسخه‌ها
←آرایه‌های ادبی آیه
Ma.rezapour (بحث | مشارکتها) |
|||
| خط ۱۷: | خط ۱۷: | ||
به گفته [[سید محمدحسین طباطبائی|علامه طباطبائی]] در این آیه خداوند با ضمیر متکلم سخن گفته است نه ضمیر غایب. و به جای کلمه «مردم» از تعبیر «عبادی» به معنای بندگانم استفاده کرده است. واسطه را حذف کرده است یعنی نگفته است که ای پیامبر بگو که من نزدیکم، بلکه خودش مستقیم گفته است که «إنّی قریب». هم‌چنین برای اجابت دعا از فعل مضارع استفاده کرده است تا استمرار اجابت را برساند. چنان که با عبارت «اذا دعان» وقتی مرا بخواند نشان می‌دهد که اجابت دعا هیچ قید و شرطی ندارد.<ref>طباطبائی، المیزان، ۱۳۹۳ق، ج۲، ص۳۱.</ref> | به گفته [[سید محمدحسین طباطبائی|علامه طباطبائی]] در این آیه خداوند با ضمیر متکلم سخن گفته است نه ضمیر غایب. و به جای کلمه «مردم» از تعبیر «عبادی» به معنای بندگانم استفاده کرده است. واسطه را حذف کرده است یعنی نگفته است که ای پیامبر بگو که من نزدیکم، بلکه خودش مستقیم گفته است که «إنّی قریب». هم‌چنین برای اجابت دعا از فعل مضارع استفاده کرده است تا استمرار اجابت را برساند. چنان که با عبارت «اذا دعان» وقتی مرا بخواند نشان می‌دهد که اجابت دعا هیچ قید و شرطی ندارد.<ref>طباطبائی، المیزان، ۱۳۹۳ق، ج۲، ص۳۱.</ref> | ||
به گفته طباطبایی استفاده از ضمیر متکلم هفت‌بار تکرار شده است و این روش آیه ۱۸۶ را به آیه‌ای منحصر به‌فرد تبدیل کرده است.<ref>طباطبائی، المیزان، ۱۳۹۳ق، ج۲، ص۳۱.</ref> به گفته [[تفسیر نمونه (کتاب)|تفسیر نمونه]] همان‌گونه که خداوند هفت بار به | به گفته طباطبایی استفاده از ضمیر متکلم هفت‌بار تکرار شده است و این روش آیه ۱۸۶ را به آیه‌ای منحصر به‌فرد تبدیل کرده است.<ref>طباطبائی، المیزان، ۱۳۹۳ق، ج۲، ص۳۱.</ref> به گفته [[تفسیر نمونه (کتاب)|تفسیر نمونه]] همان‌گونه که خداوند هفت بار به خود اشاره کرده است هفت بار نیز به بندگان اشاره کرده است تا از این طریق نهایت محبت و ارتباط خود با بندگان را بیان کند.<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۳ش، ج۱، ص۶۳۸.</ref> و به گفته صادقی تهرانی این تکرار هفت‌گانه برای برداشتن [[حجاب‌های هفت‌گانه]] بین خدا و بندگان است.<ref>صادقی تهرانی، الفرقان، ۱۴۰۸ق، ج۳، ص۴۸.</ref> [[سید عبدالاعلی سبزواری]] مفسر و مرجع تقلید نوشته است مفرد آمدن کلمات عَنّی، إنّی و اُجیبُ نشان می‌دهد که [[استجابت دعا]] منحصر در خداوند است و هیچ واسطه‌ای در این کار دست ندارد. زیرا اجابت به معنای تصرف [[عالم ملکوت]] در عالم ملک است که شایسته هیچ موجود دیگری جز خداوند نیست.<ref>سبزواری، مواهب الرحمان، ۱۴۱۰ق، ج۳، ص۶۰.</ref> | ||
==پانویس== | ==پانویس== | ||