معاد: تفاوت میان نسخه‌ها

معاد در اصطلاح [[کلام اسلامی|متکلمان]] بازگشت [[روح انسان|روح]] به جسم در [[قیامت]] و زنده شدن دوباره او است تا به اعمال او رسیدگی شود؛ نیکوکاران به [[بهشت]] و نعمت‌های جاودانی و بدکاران به کیفر و [[عذاب الهی|عذاب]] خود برسند.<ref>نگاه کنید به: فیاض لاهیجی، گوهر مراد، ۱۳۸۳ش، ص۵۹۵؛ مجلسی، حق الیقین، انتشارات اسلامیه، ج۲، ص۳۶۹؛ خاتمی، فرهنگ علم کلام، ۱۳۷۰ش، ج۱، ص۲۰۴.</ref> عبدالله جوادی آملی، معاد را به بازگشت انسان به خدا معنا کرده است.<ref>نگاه کنید به: جوادی آملی، معاد در قرآن (۱)، ۱۳۹۵ش، ص۲۱ و ۱۳۷.</ref> سعدالدین تفتازانی، از عالمان اهل‌سنت در قرن هشتم قمری، چهار معنا برای معاد ذکر کرده است: بازگشت به وجود پس از فنا، جمع شدن اجزاء بدن پس از پراکندگی آنها، بازگشت به حیات پس از مرگ و بازگشت روح به بدن پس از جدایی آنها.<ref> تفتازانی، شرح المقاصد، ۱۴۰۹ق، ج۵، ص۸۲.</ref> برخی معاد را مجموعه سیر و زندگی انسان در عالم دیگری پس از مرگ دانسته‌اند.<ref>نمازی، معاد از دیدگاه آیات و روایات، ۱۳۸۵ش، ص۱۵.</ref> به گفته [[محمدباقر مجلسی| علامه مجلسی]]، معاد در لغت یا مصدر میمی است یا اسم زمان و یا اسم مکان. براین اساس به سه معنا آمده است: بازگشت چیزی به جائى يا به حالى كه از آن منتقل شده، زمان بازگشت، مکان بازگشت.<ref>مجلسی، حق الیقین، انتشارات اسلامیه، ص۳۶۹.</ref>

به گفته [[ناصر مکارم شیرازی]]، مفسر و فقیه، در قرآن تعبیرات گوناگونی از معاد آمده است که [[قیامت]] معروف‌ترین تعبیر از معاد است و هفتار بار در قرآن از رستاخیز به یوم القیامة تعبیر شده است.<ref>مکارم شیرازی، پیام قرآن، ۱۳۸۶ش، ج۵، ص۲۹و۳۱.</ref> از نظر او، هر کدام از این اسامی و صفات یکی از ویژگی‌های معاد و قیامت را بیان می‌کند.<ref> مکارم شیرازی، پیام قرآن، ۱۳۸۶ش، ج۵، ص۴۴.</ref> از دیدگاه [[جعفر سبحانی]]، مفسر و متکلم، نام‌ها و اوصاف متعدد معاد در قرآن، نشان از اهتمام قرآن به معاد است. وی قیامت را یکی از نام‌های معاد در قرآن دانسته است.<ref>سبحانی، الالهیات، ۱۴۱۳ق، ج۴، ص۱۶۶.</ref>

برخی از نام‌ها و اوصاف گوناگون معاد در قرآن عبارتند از:

|۱||الآخِرة /یوم الآخِر (جهان دیگر)||۱۱.||یَومً مَجْموعً له النّاس (روزی که مردم در آن گردآورده می‌شوند )

|۴.||یوم الدّین (روز جزا)||۱۴.||یَومً یَجْعَلُ الوِلْدانَ شِیْباً (روزی که کودکان را پیر می‌گرداند.)

|۶.||یوم الحَسْرة (روز حسرت)||۱۶.||يَوْمٌ أَلِيمٌ (روزی دردناک)

|۹.||یوم الخُروج (روزی بیرون شدن از گور)||۱۹.||یَوْمَ لاتَجْزى‌ نَفْسٌ عَنْ نَفْسٍ شَیْئاً (روزی که کسی کیفر دیگری را به عهده نگیرد)

|۱۰||یوْمِ الْحِسَابِ(روز محاسبه)||۲۰.||يَوْمَ تُبْلَى السَّرَائِرُ (آن روز که رازها فاش شود.)<ref>نگاه کنید به: سبحانی، الالهیات، ۱۴۱۳ق، ج۴، ص۱۶۶؛  مکارم شیرازی، پیام قرآن، ۱۳۸۶ش، ج۵، ص۴۵-۱۰۲.</ref>