معاد: تفاوت میان نسخه‌ها

==مفهوم‌شناسی==

معاد در اصطلاح [[کلام اسلامی|متکلمان]] بازگشت [[روح انسان|روح]] به جسم در [[قیامت]] و زنده شدن دوباره اوست تا به اعمال او رسیدگی شود و نیکوکاران به [[بهشت]] و نعمت‌های جاودانی و بدکاران به کیفر و [[عذاب الهی|عذاب]] خود برسند.<ref>نگاه کنید به: فیاض لاهیجی، گوهر مراد، ۱۳۸۳ش، ص۵۹۵؛ مجلسی، حق الیقین، انتشارات اسلامیه، ج۲، ص۳۶۹؛ خاتمی، فرهنگ علم کلام، ۱۳۷۰ش، ج۱، ص۲۰۴.</ref> عبدالله جوادی آملی معاد را بازگشت انسان به خدا معنا کرده است.<ref>نگاه کنید به: جوادی آملی، معاد در قرآن (۱)، ۱۳۹۵ش، ص۲۱ و ۱۳۷.</ref> سعدالدین تفتازانی، از عالمان اهل‌سنت در قرن هشتم قمری، چهار معنا برای معاد ذکر کرده است: بازگشت به وجود پس از فنا، جمع شدن اجزای بدن پس از پراکندگی آنها، بازگشت به حیات پس از مرگ و بازگشت روح به بدن پس از جدایی آنها.<ref> تفتازانی، شرح المقاصد، ۱۴۰۹ق، ج۵، ص۸۲.</ref> برخی معاد را مجموعه سیر و زندگی انسان در عالم دیگری پس از مرگ دانسته‌اند.<ref>نمازی، معاد از دیدگاه آیات و روایات، ۱۳۸۵ش، ص۱۵.</ref> به گفته [[محمدباقر مجلسی| علامه مجلسی]]، معاد در لغت یا مصدر میمی است یا اسم زمان و یا اسم مکان. بر این اساس به سه معنا آمده است: بازگشت چیزی به جایى يا به حالى كه از آن منتقل شده، زمان بازگشت، مکان بازگشت.<ref>مجلسی، حق الیقین، انتشارات اسلامیه، ص۳۶۹.</ref>

به گفته [[ناصر مکارم شیرازی]]، مفسر و فقیه، در قرآن تعبیرات گوناگونی از معاد آمده است که [[قیامت]] معروف‌ترین تعبیر از معاد است و هفتار بار در قرآن از رستاخیز به یوم القیامة تعبیر شده است.<ref>مکارم شیرازی، پیام قرآن، ۱۳۸۶ش، ج۵، ص۲۹و۳۱.</ref> از نظر او، هرکدام از این اسامی و صفات یکی از ویژگی‌های معاد و قیامت را بیان می‌کند.<ref> مکارم شیرازی، پیام قرآن، ۱۳۸۶ش، ج۵، ص۴۴.</ref> از دیدگاه [[جعفر سبحانی]]، مفسر و متکلم، نام‌ها و اوصاف متعدد معاد در قرآن نشان از اهتمام قرآن به معاد است. وی قیامت را یکی از نام‌های معاد در قرآن دانسته است.<ref>سبحانی، الالهیات، ۱۴۱۳ق، ج۴، ص۱۶۶.</ref>