آیه الحاق ذریه: تفاوت میان نسخه‌ها
←محتوا
(ویکی سازی) |
(←محتوا) |
||
| خط ۲۰: | خط ۲۰: | ||
برخی [[تفسیر قرآن|مفسران]] پیام این آیه را محوریت [[ایمان]] در [[اسلام]]، بهشتی شدن فرد در صورت ادامه دادن راه حق، وجود علاقه‌مندی به فرزندان در [[آخرت]]، لذت همراهی آنان در [[بهشت]]، نقش [[ایمان|ایمانِ]] پدران در سرنوشت فرزندان برشمرده‌اند. | برخی [[تفسیر قرآن|مفسران]] پیام این آیه را محوریت [[ایمان]] در [[اسلام]]، بهشتی شدن فرد در صورت ادامه دادن راه حق، وجود علاقه‌مندی به فرزندان در [[آخرت]]، لذت همراهی آنان در [[بهشت]]، نقش [[ایمان|ایمانِ]] پدران در سرنوشت فرزندان برشمرده‌اند. | ||
==متن و ترجمه آیه الحاق ذریه == | ==متن و ترجمه آیه الحاق ذریه== | ||
{{گفت و گو | {{گفت و گو | ||
| تراز = وسط | | تراز = وسط | ||
| خط ۳۶: | خط ۳۶: | ||
در نظر برخی، پدران نیز می‌توانند به فرزندانشان ملحق شوند؛<ref> فراء، معانی القرآن، ۱۹۸۰م، ج۳، ص۹۲؛ ابن ابی‌زمنین، تفسیر ابن ابی‌زمنین، ۱۴۲۴ق، ص۳۵۷.</ref> اما در پیوستن فرزندان به مادران مؤمن اختلافاتی وجود دارد.<ref>ابن عربی، احکام القرآن، ۱۴۰۸ق، ج۴، ص۱۷۳۱.</ref> | در نظر برخی، پدران نیز می‌توانند به فرزندانشان ملحق شوند؛<ref> فراء، معانی القرآن، ۱۹۸۰م، ج۳، ص۹۲؛ ابن ابی‌زمنین، تفسیر ابن ابی‌زمنین، ۱۴۲۴ق، ص۳۵۷.</ref> اما در پیوستن فرزندان به مادران مؤمن اختلافاتی وجود دارد.<ref>ابن عربی، احکام القرآن، ۱۴۰۸ق، ج۴، ص۱۷۳۱.</ref> | ||
جمله «وَ ما أَلَتْناهُمْ مِنْ عَمَلِهِمْ مِنْ شَیءٍ» را عده‌ای چنین معنا کرده‌اند که الحاق فرزندان به پدران، سبب کم شدن و یا حبس اعمال نیک<ref> ابوعبیده، مجاز القرآن، ۱۳۸۱ق، ج۲، ص۲۳۲.</ref> و پاداش پدران نمی‌گردد.<ref> دینوری، الواضح فی تفسیر القرآن الکریم، ۱۴۲۴ق، ج۲،ص۳۴۹.</ref> در مقابل امثال [[ابن عربی]] و [[محمد بن جریر بن یزید طبری|طبری]]، بر این اعتقادند که خداوند از اجر و پاداش اعمال فرزندان نمی‌کاهد؛<ref> طبری، جامع البیان، ۱۴۱۲ق، ج۲۷، ص۱۶؛ ابن عربی، رحمة من الرحمن، ۱۴۱۰ق، ج۴، ص۲۰۳.</ref> همان‌گونه که برخی منظور از آیه را هر دو مورد دانسته‌اند.<ref> سمرقندی، بحر العلوم، ۱۴۱۶ق، ج۳، ص۳۵۳.</ref> | جمله «وَ ما أَلَتْناهُمْ مِنْ عَمَلِهِمْ مِنْ شَیءٍ» را عده‌ای چنین معنا کرده‌اند که الحاق فرزندان به پدران، سبب کم شدن و یا حبس اعمال نیک<ref> ابوعبیده، مجاز القرآن، ۱۳۸۱ق، ج۲، ص۲۳۲.</ref> و پاداش پدران نمی‌گردد.<ref> دینوری، الواضح فی تفسیر القرآن الکریم، ۱۴۲۴ق، ج۲،ص۳۴۹.</ref> در مقابل امثال [[ابن‌عربی|ابن عربی]] و [[محمد بن جریر بن یزید طبری|طبری]]، بر این اعتقادند که خداوند از اجر و پاداش اعمال فرزندان نمی‌کاهد؛<ref> طبری، جامع البیان، ۱۴۱۲ق، ج۲۷، ص۱۶؛ ابن عربی، رحمة من الرحمن، ۱۴۱۰ق، ج۴، ص۲۰۳.</ref> همان‌گونه که برخی منظور از آیه را هر دو مورد دانسته‌اند.<ref> سمرقندی، بحر العلوم، ۱۴۱۶ق، ج۳، ص۳۵۳.</ref> | ||
گروهی از مفسران جمله انتهایی آیه یعنی «کلُّ امْرِئٍ بِما کسَبَ رَهینٌ» را تنها شامل کافران می‌دانند که به سبب اعمالشان در گروی آتش خواهند بود.<ref> طبرسی، مجمع البیان، ۱۳۷۲ش، ج۹، ص۲۵۱؛ بغوی، تفسیر البغوی، ۱۴۲۰ق.، ج۴، ص۲۹۳.</ref> از سوی دیگر، بعضی آن را مخصوص مؤمنان بی‌تقوا دانسته‌اند که به سبب [[گناه|گناهان]] خود در عذاب هستند.<ref> مهائمی، تبصیر الرحمن، ۱۴۰۳ق، ج۲، ص۳۰۱.</ref> گاه معنای عبارت را چنین می‌دانند که جان هر بنده‌ای در رهن الهی است و می‌تواند با اعمال نیکو خود را برهاند و الا همچنان در بند خواهد بود.<ref>طبرسی، تفسیر جوامع الجامع، ۱۴۱۲ق، ج۴، ص۱۸۹؛ نظام الاعرج، تفسیر غرائب القرآن، ۱۴۱۶ق، ج۶، ص۱۹۴.</ref> رهن به معنای دوام نیز آمده است؛ یعنی هر کسی به سبب اعمال خود دائماً در بهشت یا آتش خواهد بود.<ref> فخر رازی، مفاتیح الغیب، ۱۴۲۰ق، ج۲۸، ص۲۱۰.</ref> | گروهی از مفسران جمله انتهایی آیه یعنی «کلُّ امْرِئٍ بِما کسَبَ رَهینٌ» را تنها شامل کافران می‌دانند که به سبب اعمالشان در گروی آتش خواهند بود.<ref> طبرسی، مجمع البیان، ۱۳۷۲ش، ج۹، ص۲۵۱؛ بغوی، تفسیر البغوی، ۱۴۲۰ق.، ج۴، ص۲۹۳.</ref> از سوی دیگر، بعضی آن را مخصوص مؤمنان بی‌تقوا دانسته‌اند که به سبب [[گناه|گناهان]] خود در عذاب هستند.<ref> مهائمی، تبصیر الرحمن، ۱۴۰۳ق، ج۲، ص۳۰۱.</ref> گاه معنای عبارت را چنین می‌دانند که جان هر بنده‌ای در رهن الهی است و می‌تواند با اعمال نیکو خود را برهاند و الا همچنان در بند خواهد بود.<ref>طبرسی، تفسیر جوامع الجامع، ۱۴۱۲ق، ج۴، ص۱۸۹؛ نظام الاعرج، تفسیر غرائب القرآن، ۱۴۱۶ق، ج۶، ص۱۹۴.</ref> رهن به معنای دوام نیز آمده است؛ یعنی هر کسی به سبب اعمال خود دائماً در بهشت یا آتش خواهد بود.<ref> فخر رازی، مفاتیح الغیب، ۱۴۲۰ق، ج۲۸، ص۲۱۰.</ref> | ||
| خط ۵۲: | خط ۵۲: | ||
برخی [[تفسیر قرآن|مفسران]] متأخر به پیام‌های آیه اشاره کرده‌اند که عبارت‌اند از: محوریت [[ایمان]] در [[اسلام]]، بهشتی شدن فرد در صورت ادامه دادن راه حق نیکان در دنیا، وجود علاقه‌مندی به فرزندان در [[آخرت]] و لذت همراهی آنان در [[بهشت]] و درعین‌حال عدم برخورد با هیچ‌گونه کاستی در همراهی با فرزندان برخلاف [[دنیا]]، به عنوان پاداش عمل نیک.<ref> قرائتی، تفسیر نور، ۱۳۸۸ش، ج۹، ص۲۸۴ - ۲۸۵.</ref> دیگر مفسران نیز نقش ایمانِ پدران در سرنوشت فرزندان، لزوم احترام به نسل با ایمان انسان‌های مؤمن، لطف خداوندی در کم نکردن نعمت‌ها در هنگام اعطای نعمتی در بهشت و همراهی هر فرد با اعمال خود را به عنوان بخشی از پیام‌های این آیه برشمرده‌اند.<ref> رضایی اصفهانی، تفسیر قرآن مهر، ۱۳۸۷ش، ج۲۰، ص۳۵.</ref> | برخی [[تفسیر قرآن|مفسران]] متأخر به پیام‌های آیه اشاره کرده‌اند که عبارت‌اند از: محوریت [[ایمان]] در [[اسلام]]، بهشتی شدن فرد در صورت ادامه دادن راه حق نیکان در دنیا، وجود علاقه‌مندی به فرزندان در [[آخرت]] و لذت همراهی آنان در [[بهشت]] و درعین‌حال عدم برخورد با هیچ‌گونه کاستی در همراهی با فرزندان برخلاف [[دنیا]]، به عنوان پاداش عمل نیک.<ref> قرائتی، تفسیر نور، ۱۳۸۸ش، ج۹، ص۲۸۴ - ۲۸۵.</ref> دیگر مفسران نیز نقش ایمانِ پدران در سرنوشت فرزندان، لزوم احترام به نسل با ایمان انسان‌های مؤمن، لطف خداوندی در کم نکردن نعمت‌ها در هنگام اعطای نعمتی در بهشت و همراهی هر فرد با اعمال خود را به عنوان بخشی از پیام‌های این آیه برشمرده‌اند.<ref> رضایی اصفهانی، تفسیر قرآن مهر، ۱۳۸۷ش، ج۲۰، ص۳۵.</ref> | ||
== پانویس == | ==پانویس== | ||
{{پانوشت}} | {{پانوشت}} | ||