سرد شدن آتش بر ابراهیم: تفاوت میان نسخه‌ها

'''سرد‌شدن آتش بر ابراهیم''' نجات اعجازگونه [[ابراهیم (پیامبر)|ابراهیم]] از آتشی است که [[نمرود]] و بت‌پرستان به‌خاطر [[بت‌شکنی ابراهیم|بت‌شکنی او]] آماده کرده بودند.<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۱ش، ج۱۳، ص۴۳۳-۴۴۶.</ref> [[قرآن|قرآن]] در آیات [[آیه ۵۱ سوره انبیاء|۵۱]] تا [[آیه ۷۰ سوره انبیاء|۷۰]] از [[سوره انبیاء]]، آیات [[آیه ۸۵ سوره صافات|۸۵]] تا [[آیه ۹۸ سوره صافات|۹۸]] از [[سوره صافات]] و [[آیه ۲۴ سوره عنکبوت]] به این قسمت از زندگی حضرت ابراهیم اشاره کرده است.<ref>مکارم شیرازی، ترجمه قرآن، ۱۳۷۲ش، ص۳۲۶و۳۲۷و۳۹۹و۴۴۹.</ref> بر اساس [[آیه ۶۹ سوره انبیاء]] خداوند به آتش خطاب می‌کند که بر ابراهیم سرد و سلامت باش.<ref>مکارم شیرازی، ترجمه قرآن، ۱۳۷۲ش، ص۳۲۷.</ref> به باور [[تفسیر قرآن|مفسران قرآن]]، این دستور به آتش، [[اراده تکوینی|خطابی تکوینی]] بوده است.<ref>طباطبایی، المیزان، ۱۳۹۰ق، ج۱۴، ص۳۰۳؛ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۱ش، ج۱۳، ص۴۴۶.</ref> مفسران در مورد چگونگی اراده خدا و سردشدن آتش نظرات مختلفی دارند.<ref>سجادی‌زاده، میرزایی، «نقد و بررسی تفسیر آیه سرد شدن آتش بر ابراهیم(ع)»، ص۱۵۸.</ref> برخی از آرای آنها چنین است:

به‌نوشتهٔ برخی [[فهرست تفسیرهای شیعه|تفاسیر]] ماجرای این واقعه چنین است: ابراهیم در حدود ۱۶ سالگی<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۱ش، ج۱۳، ص۴۳۶.</ref> هنگامی که مردم برای جشن سالانه خود از شهر خارج شده بودند با تبر به [[بت‌شکنی ابراهیم|تکه‌تکه کردن بتها]] پرداخت، سپس تبر را بر دوش بت بزرگ گذاشت.<ref>مجمع البیان فی تفسیر القرآن، ج۷، ص۸۴و۸۳؛ تفسیر نمونه، ج۱۳، ص۴۳۷و۴۳۶.</ref> شخصی که از دشمنی ابراهیم با بت‌ها خبر داشت نام او را افشا کرد. دادگاهی برای ابراهیم تشکیل شد و او برای تحقیر باورهای بت‌پرستان بت بزرگ را انجام دهنده این کار دانست؛ اما آنها باور نکردند. سرانجام به عنوان مجازات او را به سوزاندن در آتش محکوم کردند. [[شرک|مشرکان]] مردم را در انجام این کار تشویق کردند و مشارکت در سوزاندن ابراهیم را یاری رساندن به خدایان دانستند<ref>مکارم شیرازی، ترجمه قرآن، ۱۳۷۲ش، ص۳۲۷.</ref> به‌گونه‌ای که برخی برای برآورده شدن حاجات خود [[نذر]] هیزم و برخی دیگر که در شُرف مرگ و مرض بودند از اموال خود [[وصیت]] به خرید هیزم برای سوزاندن ابراهیم می‌کردند.<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۱ش، ج۱۳، ص۴۴۴؛ طبرسی، مجمع البیان فی تفسیر القرآن، ۱۳۷۲ش، ج۷، ص۸۷.</ref> آتش به قدری زیاد شد که کسی نتوانست ابراهیم را به داخل آن ببرد. در این میان [[ابلیس]] پیشنهاد استفاده از منجنیق را داد. ابراهیم را در منجنیق گذاشتند و به سمت آتش پرتاب کردند.<ref>طبرسی، مجمع البیان فی تفسیر القرآن، ۱۳۷۲ش، ج۷، ص۸۵-۸۷؛ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۱ش، ج۱۳، ص۴۳۶و۴۴۶.</ref>