قاعده حرمت اعانه بر اثم: تفاوت میان نسخه‌ها

'''قاعده حرمت اعانه بر اثم''' یک [[قاعده فقهی]] و به‌ معنای جایز نبودن کمک به دیگران در انجام گناه است. فقها برای اثبات این قاعده به [[عقل]]، [[قرآن]]، [[حدیث|روایات]] و [[اجماع]] استناد کرده‌اند.

اعانه بر اثم نمونه‌های مختلفی در ابواب فقهی دارد. از جمله آن‌ها می‌توان به کمک به ظالم، کمک به تولید و شرب خمر و کمک در قتل غیر حق اشاره کرد. بحث از حرمت اعانه بر اثم پیشینه طولانی در میان فقها دارد. اولین کسانی‌ که به عنوان قاعده فقهی به آن استناد کرده‌اند، [[شیخ طوسی]] (درگذشت: [[سال ۴۶۰ هجری قمری|۴۶۰ق]]) در [[المبسوط فی فقه الامامیه (کتاب)|کتاب المبسوط]]، [[محقق حلی]] (درگذشت: [[سال ۶۷۶ هجری قمری|۶۷۶ق]]) در [[شرائع الاسلام فی مسائل الحلال و الحرام (کتاب)|کتاب شرائع]] و [[علامه حلی]] (درگذشت: [[سال ۷۲۶ هجری قمری|۷۲۶ق]]) در [[مختلف الشیعة فی احکام الشریعة (کتاب)|کتاب مختلف]] و [[تذکرة الفقهاء (کتاب)|کتاب تذکره]] هستند.

برای اثبات حرمت اعانه بر اثم از قرآن به [[آیه تعاون]] استناد شده است. روایات منع از اعانه ظالم و روایات منع از اعانه بر تولید و شرب خمر و روایات حرمت اعانه بر قتل مؤمن نیز دیگر مستند این قاعده هستند. همچنین به دلیل عقلی قبح کمک کردن به کار حرام استدلال شده است. گفته شده نمی‌توان به [[اجماع]] به دلیل [[اجماع مدرکی|مدرکی بودن]] برای اثبات این قاعده استناد کرد.

فقها<ref>اردبیلی، مجمع الفائدة، ۱۴۰۳ق، ج۱۰، ص۵۵؛ نراقی، عوائد الایام، ۱۴۱۷ق، ص۷۵؛ بجنوردی، القواعد الفقهیة، ۱۴۱۹ق، ج۱، ص۳۵۹-۳۶۵؛ فاضل لنکرانی، القواعد الفقهیة، ۱۴۱۶ق، ص۴۴۳-۴۵۰.</ref> در اثبات حرمت قاعده اعانه بر اثم به حکم [[عقل]]، [[قرآن]]، [[حدیث|روایات]] و [[اجماع]] استناد کرده‌اند که در ادامه مطرح و بررسی می‌شوند:

[[علیرضا اعرافی|علیرضا اعرافی]] در کتاب قواعد فقهی، آیه شریفه «وَ لا تَعاوَنُوا عَلَی الْإِثْمِ وَ الْعُدْوانِ: در گناه و تعدی دستیار هم نشوید»<ref>سوره مائدة، آیه۲.</ref> را یکی از [[ادله اربعه]] اثبات کننده حرمت قاعده اعانه بر اثم می‌داند.<ref>اعرافی، قواعد فقهی، ۱۳۹۳ش، ص۱۴۸</ref>