آل‌عصفور: تفاوت میان نسخه‌ها

==مهاجرت به بوشهر==

==عالمان==

[[یوسف بن احمد بحرانی|یوسف بحرانی]] معروف به صاحب حدائق،<ref>حبیب آبادی، مکارم الآثار، ۱۳۶۲ش، ج۲، ص۵۶۹- ۵۷۰.</ref> عالم و [[مجتهد]] و از بزرگان [[عراق]] و [[بحرین]] و نویسنده کتاب‌های مختلف چون [[الحدائق الناضرة فی احکام العترة الطاهرة (کتاب)|الحدائق الناظره]]، [[لؤلؤة البحرین]]، [[انیس المسافر و جلیس الخواطر (کتاب)|انیس المسافر و جلیس الخواطر]]<ref>زرکلی، الأعلام، ۱۹۸۹م، ج۸، ص۲۱۵.</ref> و کتاب‌های دیگر.<ref>بحرانی، أنوار البدرین، ۱۴۰۷ق، ص۱۹۳-۱۹۷؛ بحرانی، لولوة البحرین، ص۴۲۹ تا ۴۳۲.</ref> گفته شده او از [[اخباریان]] میانه‌رو بود.<ref>کشمیری، نجوم السماء، ۱۳۰۳ق، ص۲۷۹؛ تنکابنی، قصص العلماء، ۱۳۶۹ق، ص۲۷۱؛ مدرس، ریحانه الادب، ج۳، ص۳۶۰</ref>

[[حسن بن حسین آل‌عصفور|حسن بن حسین]] از فقیهان [[شیعه]] که در [[سال ۱۲۱۶ هجری قمری|سال ۱۲۱۶ق]] از [[بحرین]] به [[بوشهر]] مهاجرت کرد. او را عالم به علوم مختلف دینی دانسته‌اند.<ref>امین، مستدرکات أعیان الشیعة، ۱۴۰۸ق، ج۲، ص۷۹.</ref> وی پس از مهاجرت مورد تعظیم و تکریم [[فتحعلی شاه قاجار]] قرار گرفت<ref>یاحسینی، مشایخی، یادگارنامه حجت الاسلام سید محمد حسن نبوی، ۱۳۸۲ش، ص۴۸.</ref> و [[امام جمعه]]، [[قضاوت|قاضی]] و [[حاکم شرع]] شهر بوشهر شد.<ref>صدر، تکملة أمل الآمل، ۱۴۲۹ق، ج۲، ص۳۴۶.</ref> حسن بن حسین در مواقعی به مسائل سیاسی که مرتبط با عزت و آبروی [[مسلمان|مسلمانان]] بود، ورود می‌کرد؛ چنان‌که از اقدامات او علیه [[بریتانیا|انگلیسی‌ها]] در بوشهر سخن به میان آمده و حتی فتوای [[جهاد]] بر علیه آنها را صادر کرد و مانع اشغال بوشهر توسط انگلیس شد.<ref>منصوری مقدم، لاری منفرد، «مهاجرت خاندان آل‌عصفور از بحرین به بوشهر و تأثیر آن بر تحولات سیاسی و اجتماعی-فرهنگی آن شهر در عصر قاجار»، ص۲۵.</ref> وی را نویسنده کتب مختلفی چون شرح شارح الصدور و رافعة المحذور که در شرح کتاب منظومه پدرش شیخ حسین است<ref>صدر، تکملة أمل الآمل، ۱۴۲۹ق، ج۲، ص۳۴۶؛ آقابزرگ تهرانی، الذریعة، ۱۴۰۳ق، ج۱۳، ص۴.</ref> و کتاب مناسک الحج<ref>آقابزرگ تهرانی، الذریعة، ۱۴۰۳ق، ج۲۲، ص۲۵۹.</ref> دانسته‌اند.

===عالمان سرشناس دیگر===

برخی از عالمان آل‌عصفور علاوه بر تبحر در علوم دینی در پاره‌ای از علوم از جمله شعر و ادب و همچنین علوم طب مهارت داشته و کتاب‌هایی در این زمینه‌ها نگاشته‌اند. [[دیوان العصفوری]] نوشته محمد بن احمد آل‌عصفور که در مرثیه [[امام حسین علیه‌السلام|امام حسین(ع)]] نگاشته شد.<ref>آقابزرگ تهرانی، الذریعة، ۱۴۰۳ق، ج۹، القسم الثالث، ص۹۸۰.</ref> در این کتاب به اشعار یکی از شاعران زن این خاندان با نام امیره نیز اشاره شده است.<ref>آقابزرگ تهرانی، الذریعة، ۱۴۰۳ق، ج۹، القسم الثالث، ص۹۸۰.</ref> شارح الصدور حسین بن محمد معروف به دیوان حسین بن محمد آل‌عصفور که منظومه‌ای بیش از هفت هزار بیت<ref>رفاعی، معجم ما کتب عن الرسول و أهل البیت(ع)، ۱۳۷۱ش، ج۷، ص۲۴۸-۲۴۹.</ref> در [[اصول دین]] است.<ref>آقابزرگ تهرانی، الذریعة، ۱۴۰۳ق، ج۱۳، ص۴.</ref> مصارع الشهداء و مقاتل العداء در باب وفات [[امامان شیعه|ائمه(ع)]] با بیش از ۱۰ هزار بیت از سلیمان بن عبدالله نوه حسین آل‌عصفور<ref>آقابزرگ تهرانی، الذریعة، ۱۴۰۳ق، ج۲۱، ص۹۸.</ref> و دیوان فی المراثی از احمد بن محمد عقیری بحرانی از جمله آثار دیگر این خاندان در زمینه شعر و ادب است.<ref>رفاعی، معجم ما کتب عن الرسول و أهل البیت(ع)، ۱۳۷۱ش، ج۷، ص۲۶۱.</ref> کتاب الطب الاحمدی اثر احمد بن صالح آل‌عصفور متوفای ۱۱۲۴ق در زمینه پزشکی است و روایات پزشکی را گردآوری کرده است.<ref>رفاعی، معجم ما کتب عن الرسول و أهل البیت(ع)، ۱۳۷۱ش، ج۲، ص۳۴۴.</ref>