سوره انفطار: تفاوت میان نسخه‌ها

در [[تفسیر نمونه]] آمده است، هدف این [[آیه]] در هم شکستن غرور و بیدار کردن انسان از خواب غفلت است.<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۱ش، ج۲۶، ص۲۱۹.</ref>[[علامه طباطبایی]] نیز براین باور است که این آیه استفهام توبیخی است که  انسان را برای کفرانی توبیخ می کند که عذرش پذیرفته نیست و آن کفران نعمت پروردگاری کریم است و معذور نبودنش نیز به این سبب است که خداوند در آیات قرآن {{یاد| سوره های ابراهیم آیه ۷،اعراف۶ ونازعات۳۹}}صریحاً اعلان فرموده که کفران نعمت خداوند نتیجه اش عذاب و  محرومیت است. <ref>طباطبایی، المیزان، ۱۳۹۴ق، ج۲۰، ص۲۲۴.</ref>  بر اساس روایتی [[حضرت محمد صلی الله علیه و آله|پیامبر اکرم(ص)]] پس از که این آیه را تلاوت کرد، فرمود جهل انسان باعث غرور اوست. <ref>السيوطي، جلال الدين، الدر المنثور في التفسير بالماثور، ج۸، ص۴۳۹.</ref> در [[نهج البلاغه]] نیز [[خطبه|خطبه‌ای]] از [[امام علی علیه السلام|امام علی(ع)]] درباره این آیه نقل شده است. امام(ع) در این خطبه انسان را مخاطب قرار می‌دهد و گلایه می‌کند چرا آدمی جرئت بر گناه یافته و مغرور شده است و اصلاً نگرانِ این دردش نیست و حال آنکه که در بسیاری از سختی‌ها نگران دیگران است. چگونه بیمِ شبیخونِ خشم [[خدا|خداوند]] او را از این خواب غفلت بیدار نمی‌کند و چگونه با ناتوانی و ضعفش در مقابل پروردگارش جرئت معصیت دارد؛ پروردگاری که کریم است و احسان و فضلش را از بنده‌اش دریغ نداشته و او را لحظه‌ای از لطفش  محروم نکرده است.<ref>نهج البلاغه، ترجمه حسین انصاریان، خطبه ۲۱۴، ص۴۹۰.</ref>