آیه امن یجیب: تفاوت میان نسخه‌ها

'''آیه اَمَّن یُّجیب''' شصت و دومین آیه [[سوره نمل]] است که در آن [[خدا|خداوند]]، تنها مرجع [[استجابت دعا]] و رفع گرفتاری‌های انسان ذکر شده است. خداوند در این آیه و چند آیه قبل و بعدش، دلائل [[توحید]] را بیان کرده است.

[[سید محمدحسین طباطبائی|علامه طباطبائی]] و [[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه، [[اسباب نزول|شأن نزول]] در روایت را از باب مصداق دانسته‌اند؛ زیرا آیه ازنظر آن‌ها درباره عموم افراد مضطر نازل شده است. [[میرزا جواد ملکی تبریزی]] (درگذشته [[سال ۱۳۰۴ هجری شمسی|۱۳۰۴ش]]) برای شخصی که [[رمضان|ماه رمضان]] را بدون تغییری در حالاتش گذراند، توصیه کرده است که با زبان حال آیه امن یجیب را بخواند. این آیه گرچه در زبان عموم مردم از آن به‌عنوان [[دعا]] تعبیر شده و حتی مراسمی به‌عنوان ختم امن یجیب مرسوم است؛ اما سبک و سیاق دعایی ندارد و توصیه شده که به‌صورت «یا مَنْ یجیبُ الْمُضْطَرَّ إِذا دَعاهُ» یا «يَا مَنْ يُجِيبُ دُعَاءَ الْمُضْطَرِّ» خوانده شود.