Automoderated users، confirmed، مدیران، templateeditor
۴٬۲۸۱
ویرایش
آیه ۳۵ سوره بقره: تفاوت میان نسخه‌ها
جز
←جایگاه
بدون خلاصۀ ویرایش |
جز (←جایگاه) |
||
| خط ۲۰: | خط ۲۰: | ||
عده‌ای [[بهشت آدم]] را همان [[بهشت|بهشت جاودان قیامت]]، و برخی آن را باغی در زمین و عده‌ای آن را باغی دنیایی در جایی غیر از زمین تفسیر کرده‌اند. مفسران شیعه گفته‌اند نهی از نزدیکی به درخت، [[نهی ارشادی]] بوده و نه [[نهی مولوی]] که مخالفت با آن معصیت باشد و در واقع آدم به خودش ظلم کرده است نه این‌که گناه کرده باشد. هم‌چنین در تفاسیر آمده که آن شجره ممنوعه، خوشه گندم، درخت انجیر یا درخت انگور بوده است. | عده‌ای [[بهشت آدم]] را همان [[بهشت|بهشت جاودان قیامت]]، و برخی آن را باغی در زمین و عده‌ای آن را باغی دنیایی در جایی غیر از زمین تفسیر کرده‌اند. مفسران شیعه گفته‌اند نهی از نزدیکی به درخت، [[نهی ارشادی]] بوده و نه [[نهی مولوی]] که مخالفت با آن معصیت باشد و در واقع آدم به خودش ظلم کرده است نه این‌که گناه کرده باشد. هم‌چنین در تفاسیر آمده که آن شجره ممنوعه، خوشه گندم، درخت انجیر یا درخت انگور بوده است. | ||
== | ==معرفی اجمالی== | ||
آیه ۳۵ [[سوره بقره]] بیان‌کننده بخشی از داستان خلقت آدم است که در این سوره از آیه ۳۰ تا ۳۸ به طور خلاصه گزارش شده است.<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۱ش. ج۱، ص۱۷۱.</ref> موضوع سکونت آدم(ع) در بهشت و داستان آن در آیات ۳۵ [[سوره بقره]]، [[آيه ۱۹ سوره اعراف|۱۹ سوره اعراف]] و [[آیه ۱۱۷ سوره طه|۱۱۷ سوره طه]] نیز آمده است.<ref>طباطبایی، المیزان، ۱۴۰۲ق، ج۱، ص۱۲۶.</ref> | آیه ۳۵ [[سوره بقره]] بیان‌کننده بخشی از داستان خلقت آدم است که در این سوره از آیه ۳۰ تا ۳۸ به طور خلاصه گزارش شده است.<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۱ش. ج۱، ص۱۷۱.</ref> موضوع سکونت آدم(ع) در بهشت و داستان آن در آیات ۳۵ [[سوره بقره]]، [[آيه ۱۹ سوره اعراف|۱۹ سوره اعراف]] و [[آیه ۱۱۷ سوره طه|۱۱۷ سوره طه]] نیز آمده است.<ref>طباطبایی، المیزان، ۱۴۰۲ق، ج۱، ص۱۲۶.</ref> | ||
| خط ۲۶: | خط ۲۶: | ||
{{عربی|اندازه=۱۰۰%|«<big>وَقُلْنَا يَا آدَمُ اسْكُنْ أَنْتَ وَزَوْجُكَ الْجَنَّةَ وَكُلَا مِنْهَا رَغَدًا حَيْثُ شِئْتُمَا وَلَا تَقْرَبَا هٰذِهِ الشَّجَرَةَ فَتَكُونَا مِنَ الظَّالِمِينَ</big>»}} و گفتیم: «ای آدم، خود و همسرت در این باغ سکونت گیر[ید]؛ و از هر کجای آن خواهید فراوان بخورید؛ و[لی] به این درخت نزدیک نشوید، که از ستمکاران خواهید بود.». | {{عربی|اندازه=۱۰۰%|«<big>وَقُلْنَا يَا آدَمُ اسْكُنْ أَنْتَ وَزَوْجُكَ الْجَنَّةَ وَكُلَا مِنْهَا رَغَدًا حَيْثُ شِئْتُمَا وَلَا تَقْرَبَا هٰذِهِ الشَّجَرَةَ فَتَكُونَا مِنَ الظَّالِمِينَ</big>»}} و گفتیم: «ای آدم، خود و همسرت در این باغ سکونت گیر[ید]؛ و از هر کجای آن خواهید فراوان بخورید؛ و[لی] به این درخت نزدیک نشوید، که از ستمکاران خواهید بود.». | ||
گفته شده از ظهور آیه فهمیده می‌شود که آدم(ع) و همسرش موقع این خطاب در آن باغ بوده‌اند و خوردن همه چیز جز از یک درخت برای ایشان مباح بوده است.<ref>قرشی، احسن‌الحدیث، ۱۳۹۱ش، ج۱، ص۹۶ و ۹۷.</ref> تفسیر [[کشف الاسرار و عدة الابرار (کتاب)|کشف الاسرار و عدة الابرار]]، حضور آدم(ع) و [[حوا]] در بهشت را «عیشی فراخ، خوش و بی‌رنج که بی‌حساب و هر چه خواهند و هرجا که خواهند می‌خورند» توصیف کرده است.<ref>میبدی، کشف الاسرار، ۱۳۷۱ش، ج۱، ص: ۱۴۷.</ref> این سکونت در بهشت به سبب مقام و منزلت آدم و همسرش دانسته شده است که از مواهب آن بهره گیرند.<ref>سبحانی، منشور جاوید، ۱۳۸۳ش، ج۱۱، ص۷۷ و ۷۸. </ref> | گفته شده از ظهور آیه فهمیده می‌شود که آدم(ع) و همسرش موقع این خطاب در آن باغ بوده‌اند و خوردن همه چیز جز از یک درخت برای ایشان مباح بوده است.<ref>قرشی، احسن‌الحدیث، ۱۳۹۱ش، ج۱، ص۹۶ و ۹۷.</ref> تفسیر [[کشف الاسرار و عدة الابرار (کتاب)|کشف الاسرار و عدة الابرار]]، حضور آدم(ع) و [[حوا]] در بهشت را «عیشی فراخ، خوش و بی‌رنج که بی‌حساب و هر چه خواهند و هرجا که خواهند می‌خورند» توصیف کرده است.<ref>میبدی، کشف الاسرار، ۱۳۷۱ش، ج۱، ص: ۱۴۷.</ref> این سکونت در بهشت به سبب مقام و منزلت آدم و همسرش دانسته شده است که از مواهب آن بهره گیرند.<ref>سبحانی، منشور جاوید، ۱۳۸۳ش، ج۱۱، ص۷۷ و ۷۸. </ref> | ||
==آیا آدم گناه کرده است؟== | ==آیا آدم گناه کرده است؟== | ||
[[مفسران]] گفته‌اند نهی [[خدا|خداوند]] در این آیه [[نهی ارشادی]] است. خداوند به آدم(ع) گفت اگر از درخت ممنوعه بخوری، از بهشت بیرون خواهی شد و به درد و رنج خواهی افتاد. از این جهت مخالفت آدم(ع) با فرمان خدا نبود، بلکه با نهی ارشادی مخالفت کرد.<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۱ش. ج۱، ص۱۸۷.</ref> گفته شده نهی در این آیه، نهی مولوی نبود که نافرمانی با آن عذاب داشته باشد و مخالفت با آن [[گناه|معصیت]] باشد.<ref>طباطبایی، المیزان، ۱۴۰۲ق، ج۱، ص۱۳۰.</ref> برخی نیز گفته‌اند نهی از نزدیک شدن به آن درخت، [[نهی مولوی|مولوی]] بوده و برای بیان حرمت آن است.<ref>طبرسی، مجمع البیان، ۱۳۷۲ش، ج۱، ص ۱۹۴.</ref> | [[مفسران]] گفته‌اند نهی [[خدا|خداوند]] در این آیه [[نهی ارشادی]] است. خداوند به آدم(ع) گفت اگر از درخت ممنوعه بخوری، از بهشت بیرون خواهی شد و به درد و رنج خواهی افتاد. از این جهت مخالفت آدم(ع) با فرمان خدا نبود، بلکه با نهی ارشادی مخالفت کرد.<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۱ش. ج۱، ص۱۸۷.</ref> گفته شده نهی در این آیه، نهی مولوی نبود که نافرمانی با آن عذاب داشته باشد و مخالفت با آن [[گناه|معصیت]] باشد.<ref>طباطبایی، المیزان، ۱۴۰۲ق، ج۱، ص۱۳۰.</ref> برخی نیز گفته‌اند نهی از نزدیک شدن به آن درخت، [[نهی مولوی|مولوی]] بوده و برای بیان حرمت آن است.<ref>طبرسی، مجمع البیان، ۱۳۷۲ش، ج۱، ص ۱۹۴.</ref> | ||