حج: تفاوت میان نسخه‌ها

== فلسفه حج ==

برای حج ظاهر و باطنی معرفی شده است. ظاهر حج را مجموعه‌ای از اعمال دانسته‌اند که «[[مناسک حج]]» نامیده می‌شود؛ اما در ورای این ظاهر، باطنی نیز تبیین شده که اسرار بسیاری در آن نهفته و برخی معتقدند حقیقت حج را باید با توجه به اسرارش تحلیل و بررسی کرد.<ref>جوادی آملی، صهبای صفا، ص۲۶.</ref>  

{{جعبه نقل قول| عنوان =| نقل‌قول =[[امام علی علیه‌السلام|امام علی (ع)]]:{{سخ}}

وَفَرَضَ عَلَيْكُمْ حَجَّ بَيْتِهِ الْحَرَامِ، الَّذِي جَعَلَهُ قِبْلَةً لِلاَْنَامِ، يَرِدُونَهُ وُرُودَ الاَْنْعَامِ، وَ يَأْلَهُونَ إلَيْهِ وُلُوهَ الْحَمَامِ، وَجَعَلَهُ سُبْحَانَهُ عَلاَمَةً لِتَوَاضُعِهِمْ لِعَظَمَتِهِ، وَإذْعَانِهِمْ لِعِزَّتِهِ، وَاخْتَارَ مِنْ خَلْقِهِ سُمَّاعاً أَجَابُوا إلَيْهِ دَعْوَتَهُ{{سخ}}

«[[خدا]]، حج خانه محترم خود را بر شما [[واجب]] كرد، همان خانه‌ای كه آن را [[قبله|قبله‌ گاه]] انسان‌ها قرار داده‌اند كه چونان تشنگان به سوی آن روی می‌آورند و همانند كبوتران به آن پناه می‌برند. خدای سبحان كعبه را مظهر تواضع بندگان در برابر عظمت خويش و نشانه اعتراف آنان به بزرگی و قدرت خود قرار داد و در ميان انسان‌ها، شنوندگانی را برگزيد كه دعوت او را برای حج، اجابت كنند و سخن او را تصديق كنند.{{سخ}}منبع : نهج البلاغه، خطبه اول| تراز = چپ| عرض = ۲۵۰px|رنگ حاشیه= #۶۶۷۷۸۸|حاشیه= ۵px|اندازه خط = ۱۵px|رنگ پس‌زمینه =#F4FFF4| گیومه نقل‌قول =| تراز منبع = چپ}}   

از مهم‌ترین فلسفه‌های حج که بسیار بر آن تأکید شده، رسیدن به حقیقت [[توحید]] و یکتاپرستی است. [[امامان شیعه|ائمه معصوم]] دستور داده‌اند پیش از آغاز حج، باید دل را از هر آنچه غیر [[خدا|خداوند]] است، خالی کرد و تمام امور خود را به خداوند سپرد.<ref>(منسوب به) جعفر بن محمد(ع)، مصباح الشریعة، ۱۴۰۰ق، ص۴۷.</ref> [[امام محمد باقر علیه‌السلام |امام باقر(ع)]] حج را مصداق [[آیه]] «فَفِرُّوا إِلَى اللَّه‏؛ پس به سوى خدا بگریزید»<ref>سوره ذاریات،‌ آیه۵۰. </ref> دانسته‌<ref>کلینی،‌ الکافی، ۱۴۰۷ق، ج۴، ص۲۵۶.</ref> که بنابر آن، حج، خالی‌شدن و فرارکردن از غیر خداوند به سوی خدا است.<ref>جوادی آملی، صهبای صفا، ص۳۳.</ref> [[امام رضا علیه‌السلام |امام رضا(ع)]] نیز ترسیدن از خدا، از یاد نبردن او، و به غیر او امید نداشتن را از فلسفه حج برشمرده است.<ref>شیخ صدوق، علل الشرائع، ۱۳۸۵ش، ج۲، ص۴۰۴.</ref>   

[[محمدحسین غروی اصفهانی]] (۱۲۹۶-۱۳۶۱ق) از [[مجتهد|فقیهان شیعه]]، در این باره چنین سروده است: