آیه ولایت: تفاوت میان نسخه‌ها

[[پرونده:سنگ‌نوشته قدمگاه امام رضا که ایه ولایت بر روی آن حک شده است.jpg|بندانگشتی|160px|سنگ‌نوشته‌ای متعلق به قرن ششم هجری قمری، مربوط به [[قدمگاه|قدمگاه]] [[امام رضا(ع)]] در شهر [[یزد]] که اکنون در موزه [[آستان قدس رضوی]] نگه‌داری می‌شود. آیه ولایت در حاشیه اثر حکاکی شده است.]]

مفسران شیعه و سنی سبب نزول این آیه را انفاق [[امام علی علیه‌السلام|حضرت علی(ع)]] به [[فقیر]] در حال [[نماز]] می‌دانند.<ref> برای نمونه نگاه کنید به: حاکم حسکانی، شواهد التنزیل، ۱۴۱۱ق، ج۱، ص۲۰۹-۲۳۹؛ طبرسی، مجمع البیان، ۱۳۷۲ش، ج۳، ص۳۲۴؛ طوسی، التبیان، بیروت، ج۳، ص۵۵۸ـ۵۵۹؛ فیض کاشانی، تفسیر الصافی، ۱۴۱۵ق، ج۲، ص۴۴؛ طباطبایی، المیزان، ۱۳۹۰ق، ج۶، ص۸.</ref> به گفته [[قاضی ایجی]] از عالمان اهل‌سنت، مفسران بر نزول این آیه در‌ شأن حضرت علی(ع) [[اجماع]] دارند.<ref> ایجی، المواقف، عالم الکتب، ص۴۰۵.</ref>  از این رو این آیه و [[خاتم‌بخشی]] از [[فضایل امام علی(ع)]] به شمار می‌آید که در قرآن به اشاره شده است.{{مدرک}}

بنابر آنچه در روایات نقل شده است، روزی فقیری وارد [[مسجدالنبی|مسجد پیامبر(ص)]] شد و تقاضای کمک کرد، ولی کسی چیزی به او نداد. او دست خود را به آسمان بلند کرد و گفت: «خدایا! شاهد باش که من در مسجد رسول تو تقاضای کمک کردم، ولی کسی به من چیزی نداد». در همین حال، حضرت علی(ع) که در حال [[رکوع]] بود، به [[انگشتر|انگشتری]] که در دستش بود اشاره کرد. فقیر نزدیک آمد و انگشتر را از دست او بیرون آورد و این آیه نازل شد.<ref>حاکم حسکانی، شواهد التنزیل، ۱۴۱۱ق، ج۱، ص۲۰۹-۲۳۹؛ قمی، تفسیر القمی، ۱۴۰۴ق، ج۱، ص۱۷۰؛ عیاشی، تفسیر العیاشی، ۱۳۸۰ق، ج۱، ص۳۲۷، ح۱۳۷؛ شوشتری، احقاق‌الحق، ۱۴۰۹ق، ج۲، ص۴۰۰.</ref> با این حال در برخی تفاسیر اهل‌سنت درباره اینکه این آیه در شأن چه کسی نازل شده است، چهار نظر را بیان نمودند: امام علی(ع)، [[عبادة بن صامت]]، [[ابوبکر بن ابی‌قحافه]] و تمام [[مسلمان|مسلمانان]].<ref>ابن‌جوزی، زاد المسیر، دارالکتاب العربی، ج۱، ص۵۶۱.</ref>  

به گفته قاضی‌نورالله شوشتری، محدثان اهل‌سنت همچون [[عبدالرزاق صنعانی|حافظ عَبدالرزاق صَنعانی]]، [[نسائی]]، [[محمد بن جریر طبری] [[ابن‌ابی‌حاتم]]، [[ابن‌عساکر]]، [[ابوبکر بن مردویه]]، [[ابوالقاسم طبرانی]]، [[خطیب بغدادی]]، ابن‌حجر هیثمی، ابن‌جوزی، [[سیوطی]] و [[متقی هندی]] این روایت را نقل کرده‌اند.<ref>شوشتری، احقاق‌الحق، ۱۴۰۹ق، ج۲، ص۳۹۹-۴۰۷.</ref> [[آلوسی]] می‌گوید: «بیشتر اهل حدیث قائل‌اند که این آیه در‌ شأن [[امام علی علیه‌السلام|امام علی(ع)]] نازل شده است»<ref>آلوسی، روح المعانی، دارالکتب العلمیة، ج۳، ص۳۳۵.</ref> با این حال [[ابن‌تیمیه حرانی|ابن‌تیمیه]]،<ref>ابن‌تیمیه، منهاج السنه، ج۷، ص۹-۷.</ref> [[ابن‌کثیر]]<ref>ابن‌کثیر، تفسیر القرآن العظیم، دار الکتب العلمیة، ج۳، ص۱۲۵-۱۲۷.</ref> و [[فخر رازی]]<ref>فخر رازی، تفسیر الفخر الرازی، ۱۴۲۰ق، ج۱۲، ص۳۸۳-۳۸۵.</ref> حدیث مربوط به این آیه را ضعیف شمرده‌اند.

[[شیخ مفید]] تاریخ این ماجرا و نزول آیه ولایت را [[۲۴ ذی‌الحجه]] دانسته است.<ref>شیخ مفید، مسار الشیعه، ۱۴۱۴ق، ص۴۱.</ref> در کتاب [[المسترشد فی الامامة (کتاب)|المسترشد فی الامامه]] آ مده است که امام علی(ع) در [[شورای شش‌نفره]] از حاضران اقرار گرفت که این آیه در شأن او نازل شده است.<ref> طبری، المسترشد فی الامامه، ۱۴۱۵ق، ص۳۵۳.</ref>  

این شأن نزول را [[عبدالله بن عباس|ابن‌عباس]]،<ref> حاکم حسکانی، شواهد التنزیل، ۱۴۱۱ق، ج۱، ص۲۳۲.</ref> [[عمار یاسر|عمار]]،<ref> سیوطی، الدرالمنثور، ۱۴۰۳ق، ج۳، ص۱۰۶.</ref> انس بن مالک،<ref>حاکم حسکانی، شواهد التنزیل، ۱۴۱۱ق، ج۱، ص۲۲۵.</ref> ابورافع مدنی<ref>طبرانی، المعجم الکبیر، بی‌تا، ج۱، ص۳۲۰-۳۲۱، ح۹۵۵۹.</ref> و [[مقداد بن عمرو|مقداد]]<ref> حاکم حسکانی، شواهد التنزیل، ۱۴۱۱ق، ج۱، ص۲۲۸.</ref> از صحابه نقل کرده‌اند.

بسیاری از علمای [[اهل سنت و جماعت|اهل‌سنت]] نزول این آیه را در شأن [[امام علی علیه‌السلام|حضرت علی(ع)]] می‌دانند. اما از نظر آنان واژه ولی به معنا دوستی و نصرت است نه سرپرست ازاین‌رو استدلال شیعه به این آیه برای اثبات [[ولایت امام علی(ع)|ولایت حضرت علی(ع)]] را نمی‌پذیرند.<ref>ایجی، شرح المواقف، ۱۴۱۲ق، ج۸، ص۳۶۰؛ مظفر، دلائل الصدق، ۱۳۹۶ق، ج۲، ص۷۴؛ تفتازانی، شرح المقاصد، ۱۴۰۹، ج۵، ص۲۷۰؛ بیضاوی، تفسیر البیضاوی، ۱۴۱۰ق، ج۱، ص۴۳۵؛ زمخشری، الکشاف، قم، ج۱، ص۶۴۲؛ قوشجی، شرح التجرید، قم، ص۳۶۸ به نقل از عبداللهی، ناجی، نگرشی تحلیلی بر مفهوم ولایت در تصوف و عرفان اسلامی، ۱۳۹۵ش، ص۷۸.</ref> اما علمای شیعه کلمه «ولیّ» را به‌معنای «سرپرست» و «صاحب اختیار» می‌دانند.<ref>رحیمی اصفهانی، ولایت و رهبری، ۱۳۷۴ش، ج۳، ص۱۱۹-۱۲۱؛ فیومی، المصباح المنیر، ۱۴۱۴ق، ج۲، ص۶۷۲.</ref> [[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران قرآن می‌گوید: دوستی مخصوص كسانى كه در حال [[رکوع|ركوع]]، [[زکات]] می‌دهند نیست، بلكه حكمی عمومى است و همه مسلمانان بايد يكديگر را دوست داشته و يارى كنند. در حالی که مطابق شأن نزول، مصداق «ولیّ» در این آیه حضرت علی است؛ پس «ولیّ» در آیه به‌معنای ولایت و سرپرستی است، به‌خصوص اينكه اين ولايت در رديف ولايت [[حضرت محمد صلی الله علیه و آله|پیامبر(ص)]] و [[خدا]] قرار گرفته است.<ref>مکارم، تفسیر نمونه، ۱۳۷۴، ج۴، ص۴۲۳.</ref> و پیامبر(ص) نیز در موارد متعددی بر ولایت حضرت علی تصریح نموده است.<ref>مکارم شیرازی، آیات ولایت در قرآن، ۱۳۸۶ش، ص۱۰۵.</ref>