Automoderated users، confirmed، movedable، protected، مدیران، templateeditor
۶٬۸۴۱
ویرایش
سب علی(ع): تفاوت میان نسخه‌ها
←معاویه
(←معاویه) |
(←معاویه) |
||
| خط ۲۳: | خط ۲۳: | ||
===معاویه=== | ===معاویه=== | ||
{{گفتاورد تزیینی|پس از وفات حسن بن علی معاویه حج کرده و به مدینه آمد. او خواست علی را بر منبر پیامبر لعن کند. به او گفته شد که سعد بن ابی‌وقاص مخالف است. معاویه پیامی برای سعد فرستاد و نظر او را خواست. سعد گفت اگر معاویه علی را بر منبر لعن کند از مسجد بیرون می‌روم و دیگر برنمی‌گردم. معاویه از لعن علی خودداری کرد تا اینکه سعد مرد. پس از مرگ سعد معاویه علی را لعن کرده و به کارگزاران خود دستور داد که علی را بر منبرهای خود لعن کنند و آن‌ها نیز چنین کردند. ام‌سلمه همسر پیامبر نامه ای به معاویه نوشت. اعتراض کرد و گفت خداوند و پیامبرش او را دوست می‌داشتند. امام معاویه اعتنایی به حرف او نکرد.<ref>ابن عبد ربه، العقد الفرید، ۱۹۸۷م، ج۵، ص۱۱۴-۱۱۵.</ref>}} | |||
مواردی از سب و لعن امام علی توسط معاویه گزارش شده است؛ ابن‌عبدربه (متوفای ۳۲۸ق) مورخ اهل‌سنت نقل کرده که معاویه، امام علی(ع) را بر روی منبر لعن کرده است.<ref>ابن عبد ربه، العقد الفرید، ۱۹۸۷م، ج۵، ص۱۱۴.</ref> بنابر نقل طبری، مورخ [[قرن چهارم هجری قمری]]، معاویه وقتی در [[سال ۴۱ قمری]] [[مغیرة بن شعبه]] را والی [[کوفه]] قرار داد، از او خواست بر بدگویی به علی بن ابیطالب و تجلیل از [[عثمان]] پافشاری کند.<ref>طبری، تاریخ الطبری، ۱۳۸۷ق، ج۵، ص۲۵۳.</ref> او همچنین به مغیرة بن شعبه توصیه کرد [[فهرست اصحاب امام علی|یاران علی]] را تبعید کند.<ref>طبری، تاریخ الطبری، ۱۳۸۷ق، ج۵، ص۲۵۳؛ ذهبی، تاریخ الإسلام، ۱۴۰۹ق، ج۵، ص۲۳۱؛ </ref> | مواردی از سب و لعن امام علی توسط معاویه گزارش شده است؛ ابن‌عبدربه (متوفای ۳۲۸ق) مورخ اهل‌سنت نقل کرده که معاویه، امام علی(ع) را بر روی منبر لعن کرده است.<ref>ابن عبد ربه، العقد الفرید، ۱۹۸۷م، ج۵، ص۱۱۴.</ref> بنابر نقل طبری، مورخ [[قرن چهارم هجری قمری]]، معاویه وقتی در [[سال ۴۱ قمری]] [[مغیرة بن شعبه]] را والی [[کوفه]] قرار داد، از او خواست بر بدگویی به علی بن ابیطالب و تجلیل از [[عثمان]] پافشاری کند.<ref>طبری، تاریخ الطبری، ۱۳۸۷ق، ج۵، ص۲۵۳.</ref> او همچنین به مغیرة بن شعبه توصیه کرد [[فهرست اصحاب امام علی|یاران علی]] را تبعید کند.<ref>طبری، تاریخ الطبری، ۱۳۸۷ق، ج۵، ص۲۵۳؛ ذهبی، تاریخ الإسلام، ۱۴۰۹ق، ج۵، ص۲۳۱؛ </ref> | ||