سید هاشم حداد: تفاوت میان نسخه‌ها

حداد بر اثر بیماری مدتی در بیمارستان کربلا بستری بود. در ۱۲ [[رمضان]] ۱۴۰۴ق/ ۲۱ خرداد ۱۳۶۳ش، از پزشکان می خواهد که او را مرخص کنند. چون به منزل می رسد خضاب می کند و ساعتی بعد دار فانی را وداع می گوید. وی ۸۶ سال عمر کرد. پیکرش در وادی الصفا [[کربلا]] به خاک سپرده ‏شد.<ref>حسینی تهرانی، روح مجرد، ۱۴۲۵ق، ص ۱۰۱-۶۶۳.</ref>

حداد ۲۸ سال در کربلا و نجف با سید علی قاضی طباطبایی در ارتباط بود.<ref>حسینی تهرانی، روح مجرد، ۱۴۲۵، ص۱۰۱</ref>  قاضی در مورد وی می گفت: او توحید را چنان چشیده و ذوق کرده و لمس نموده که محال است چیزی بتواند در آن خللی ایجاد کند.<ref>حسینی تهرانی، نور مجرد، علامه طباطبایی، ج۱ بخش۱، ص۳۵۹</ref>

به گفته سید محمدحسین تهرانی بسیاری از علما از وی استفاده می کردند. [[سید مصطفی خمینی]]، [[سید عبدالکریم کشمیری]]، سید [[محمدباقر صدر|سید محمدباقر صدر]] و [[مرتضی مطهری]] از جمله آنهاست.<ref>حسینی طهرانی، افق وحی، ۱۴۳۰ق، ص۵۳۸</ref>

حداد  به سوریه، [[مکه مکرمه]] و [[مدینه منوره]] سفر کرد. او مدتی کوتاهی هم به ایران آمد و در [[مشهد]]، [[قم]] و [[اصفهان]] با آیت‌الله میلانى و [[علامه طباطبائی|سید محمدحسین طباطبایى]] و [[بانو امین اصفهانى]] و [[شهید مطهری|مرتضى مطهرى]] دیدار كرد. <ref>حسینی تهرانی، روح مجرد، ۱۴۲۵ق، ص ۲۸۳-۲۹۳.</ref>

سید هاشم حداد، [[شهادت]] [[امام حسین|امام حسین (ع)‌]] را عالی‌ترین منظر عشق و زیباترین جلوه جلال و جمال و نیکوترین مظاهر [[اسماء الهی|اسماء]] رحمت و غضب الهى می‌دانست. به نظر او،  عاشورا روز کامیابی و ظفر و قبولی ورود در حریم خدا و حرم امن و امان اوست. اگر گوشه‌اى از تجلیات الهى در [[عاشورا]] را به سالکان نشان دهند تا ابد مدهوش می‌گردند. <ref>حسینى تهرانى، روح مجرد، ۱۴۲۵، ص ۷۹.</ref>

حداد مردی بسیار متواضع بود. از مال دنیا چیزی نداشت. نسبت به آداب ظاهری دین تقید ویژه ای داشت. از کسی انتظار خدمت نداشت. خود اتاق را جارو می کرد و ظرف می شست و مایحتاجش را خرید می کرد. چون در منزل روضه ای برپی می کرد شخصا از حضار پذیرایی می کرد. جود و احسان بسیاری می نمود و بدون شمارش به فقرا پول می داد. بسیار کم می خورد و کم می خوابید حتی در ماه رمضان. از این که از وی کرامتی دیده شود بسیار خودداری می کرد. به نماز شب تقید داشت و صبرش در ایام سختی معیشت ناگفتنی بود. <ref>حسینى تهرانى، روح مجرد، ۱۴۲۵، ص۳۲، ۷۶، ۶۴۲ ، ۵۸۵ ، ۵۵۳.</ref>

حداد کودک را دارای حقیقتی والا می دانست گرچه ما آنها را کوچک می بینیم. لذا معتقد بود باید به اطفال احترام گذاشت. وی می گفت برای احترام به نوزاد باید تا چهل ورز از نزدیکی با همسر خودداری کرد. طفل گرچه زبان ندارد ولی ادارک می کند از این رو باید شیرخواره را به اماکن متبرکه و مجالس روضه برد چرا که او قدوسیت اهل بیت را جذب می کند. <ref>حسینى تهرانى، روح مجرد، ۱۴۲۵، ص۲۹۵.</ref>

پس از رحلت شیخ انصاری مردی از اهالی مشهد ادعا کرد امام زمان مردم را کفایت می کند و نیازی به استاد نیست. وی به کربلا آمد و با ادعای کرامت اعلام کرد تا چند ماه دیگر امام زمان ظهور می کند و باید برای قیام، تجهیزات آماده کنیم. عده‌ای در کربلا، کاظمین و نجف اطرافش جمع شدند و مبالغی بدو دادند. حداد با اطلاع از موضوع یارانش را به شهرهای مذکور گسیل داشت و خودش با سید مذکور ملاقات کرد. مردم با نفی این ادعاها توسط حداد پراکنده شدند و اموال به صاحبانش بازگردانده شد. <ref>حسینى تهرانى، روح مجرد، ۱۴۲۵، ص۵۵۶.</ref>