آیة الکرسی: تفاوت میان نسخه‌ها

مشهور میان مفسران شیعه آن است که آیة الکرسی فقط آیه ۲۵۵ [[سوره بقره]] است<ref>مؤسسه دایرة المعارف فقه اسلامی، فرهنگ فقه فارسی، ۱۳۸۲ش، ج۱، ص۱۷۴؛ کوشا، «آیه الکرسی»، ص۱۱۹.</ref> و دو [[آیه]] بعد جزو آن نیست.<ref>طوسی، الامالی، ۱۴۱۴ق ج۲، ص۲۷۸.</ref>به گفته [[سید محمدحسین حسینی طهرانی|سید محمدحسین تهرانی]]، [[سید محمدحسین طباطبائی|علامه طباطبایی]] نویسنده [[المیزان فی تفسیر القرآن (کتاب)|تفسیر المیزان]] معتقد است که آیةالکرسی  آیه ۲۵۵ سوره بقره است و به عبارت وَهُوَ الْعَلِيُّ الْعَظِيمُ ختم می‌شود.<ref>حسینی طهرانی، مهرتابان، ص۱۷۷.</ref>[[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]]، از مفسران [[شیعه]]، شش شاهد برای منحصر بودن عنوان آیة الکرسی بر آیه ۲۵۵ سوره بقره ارائه کرده است؛ از جمله:

در روایات مختلفی از [[امامان شیعه|امامان شیعه(ع)]] کرسی در این آیه به معنای [[علم خداوند]] تفسیر شده است که معنای آیه چنین می‌شود: «خداوند، پیش‌روی آنان و پشت سرشان را می‌داند و به چیزی از «علم» او آگاه نگردند، جز آنچه خود بخواهد. کرسی (= علم) او آسمان‌ها و زمین را فراگرفته است.»<ref>عسگری، عقاید اسلام در قرآن کریم، ۱۳۸۶ش، ص۴۷۳-۴۷۵.</ref> طبق [[حدیث|حدیثی]] از [[امام صادق علیه‌السلام|امام صادق(ع)]]، «کرسی» علم اختصاصی خداوند است که هیچ یک از [[پیامبران]]، فرستادگان و [سایر] حجت‌هایش را بر آن آگاه نکرده است.<ref>صدوق، معانی الاخبار، ۱۳۷۷ش، ج۱، ص۶۷.</ref>

آیه الکرسی را مجموعه‌ای از صفات جلال و جمال خداوند دانسته‌اند<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۱ش، ج‏۲، ص۲۶۲.</ref> و اینکه ۱۶ مرتبه نام [[خدا]] و صفات او در این آیه مطرح شده است؛ به همین سبب آیه الکرسی را شعار و پیام توحید خوانده‌اند.<ref>کوشا، «آیه الکرسی»، ص۱۲۰.</ref> این آیه را هم شامل صفات ذات خداوند از جمله [[توحید|وحدانیت]]، حیات، [[قیوم|قیومیت]]، علم و قدرت و هم شامل صفات فعل او مانند مالکیت بر جهان هستی و [[شفاعت]] دانسته‌اند.<ref>طباطبایی، المیزان، ج۲، ص۳۲۸-۳۳۶.</ref>

[[تفسیر قرآن|مفسران]] ذیل واژه‌های این آیه از جمله الحی، القیوم و الکرسی مباحث مفصلی درباره حیات خداوند، وابستگی تمام هستی به خداوند و مراد از کرسی و [[عرش|عرش خداوند]] ارائه داده‌اند.<ref>طباطبایی، المیزان، ج۲، ص۳۲۸-۳۳۶؛ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۱ش، ج۳، ص۲۶۲، ۲۷۷؛ مغنیه، الکاشف، ۱۴۲۴ق، ج۱، ص۳۹۱-۳۹۵.</ref>

بنا بر روایتی که از [[امام علی علیه‌السلام|امام علی(ع)]] نقل شده است اگر کسی هنگامی که ناراحتی چشم دارد آیة الکرسی را بخواند و در دل و نیتش این باشد که بهبود می‌یابد ان شاءالله عافیت نصیبش می‌شود.<ref>شيخ صدوق، الخصال، ۱۳۶۲ش، ج۲، ص۶۱۶.</ref> در باور عمومی گاهی هنگام خواندن آیة الکرسی دست‌ها را روی چشم می‌گذارند که این کار را دارای سند معتبر ندانسته‌اند؛{{مدرک}} اما کفعمی در [[جنة الامان الواقیة و جنة الایمان الباقیة (کتاب)|جنة الامان الواقیة]] از سید ابن طاووس داستانی را در تأیید این کار نقل کرده است.<ref>کفعمی، جنة الامان، ج۱، ص۱۷۶.</ref>

* صدوق، محمد بن علی، معانی الاخبار، تصحیح علی اکبر غفاری، ترجمه محمدی شاهرودی، تهران، دار الکتب الاسلامیه، ۱۳۷۷ش.

* کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، تحقیق و تصحیح علی اکبر غفاری و محمد آخوندی، تهران، دار الکتب الاسلامیه، چاپ چهارم، ۱۴۰۷ق.