حسین منی و انا من حسین: تفاوت میان نسخه‌ها

  | راوی اصلی = یعلی العامری

'''حُسَینٌ مِنّی و اَنا مِن حسین''' (به فارسی: حسین از من است و من هم از حسینم) حدیث [[حضرت محمد صلی الله علیه و آله|نبوی]] در ذکر فضائل [[امام حسین علیه‌السلام|امام حسین(ع)]] که در منابع حدیثی [[شیعه]] و [[اهل سنت و جماعت|سنی]] نقل شده است. قدیمی‌ترین منبع آن، المُصنَّف اثر ابن‌ابی‌شیبه (درگذشت: ۲۳۵ق) از علمای [[اهل سنت و جماعت|اهل‌سنت]] است و در منابع حدیثی شیعه هم اولین بار در کتاب [[کامل الزیارات (کتاب)|کامِل‌ُالزیارات]] نوشته [[ابن‌قولویه قمی|ابن‌قُولِوَیْه]] (درگذشت: [[سال ۳۶۸ هجری قمری|۳۶۸ق]]) نقل شده است.

به عقیده برخی این حدیث، وحدت روحی [[حضرت محمد صلی الله علیه و آله|پیامبر(ص)]] و امام حسین(ع) را بیان می‌کند و اینکه محبت به حسین(ع) سبب محبوبیت نزد خداوند می‌شود و بر ادامه نسل [[امامان شیعه|امامان شیعه(ع)]] از امام حسین(ع) اشاره دارد. همچنین برخی از تاریخ‌پژوهان معتقدند عبارت انا من حسین به این نکته اشاره دارد که بقای دین اسلام به واسطه [[قیام امام حسین(ع)]] است.

این حدیث را بر سردر ورودی [[حرم امام حسین(ع)]] نیز نوشته‌اند.

حدیث «حسین مِنّی» از احادیث [[حضرت محمد صلی الله علیه و آله|پیامبر(ص)]] در ذکر فضائل [[امام حسین علیه‌السلام|امام حسین(ع)]] است. به‌گفته [[سید هاشم بحرانی]]، این حدیث در منابع شیعه و سنی بسیار تکرار شده و نشان از محبت پیامبر(ص) نسبت به امام حسین(ع) دارد.<ref>بحرانی، حلیة‌الابرار، ۱۴۱۱ق، ج۴، ص۱۲۷.</ref> حدیث «حسین مِنّی» بر سردر ورودی [[حرم امام حسین(ع)]] نوشته شده است.<ref>رنجبرحسینی و حائری، «بررسی اعتبار و دلالت حدیث نبوی:حسین منی و انا من حسین»، ص۷.</ref> همچنین این روایت در سر ستون‌های شش گوشه [[ضریح امام حسین(ع)|ضریح امام حسین(ع)‌]] حک شده است.<ref>[https://www.farsnews.ir/news/13911215001380 «آیات، روایات و مضامین به کار رفته بر روی ضریح جدید امام حسین»]، سایت خبرگزاری فارس.</ref>  

«حُسَیْنٌ مِنِّی وَ أَنَا مِنْ حُسَیْنٍ، أَحَبَّ اَللَّهُ مَنْ أَحَبَّ حُسَیْناً، حُسَیْنٌ سِبْطٌ مِنَ اَلْأَسْبَاطِ؛ حسین از من است و من هم از حسینم، خداوند دوست‌دار کسی باشد که حسین را دوست بدارد، حسین فرزندزاده‌ای از فرزندزادگان انبیاء است.»<ref>ابن‌قولویه، کامل‌الزیارات، ۱۳۵۶ق، ص۵۳.</ref>

قدیمی‌ترین منبعی که حدیث «حسین مِنّی» را نقل کرده، مُصنَّف ابن‌ابی‌شیبه (۱۵۹–۲۳۵ق)<ref>ابن‌ابی شیبه، المصنف، ۱۴۰۹ق، ج۶، ص۳۸۰.</ref> از عالمان [[اهل سنت و جماعت|اهل‌سنت]] است<ref>رنجبرحسینی و حائری، «بررسی اعتبار و دلالت حدیث نبوی:حسین منی و انا من حسین»، ص۹.</ref> که رجال‌شناسان او را موثق معرفی کرده‌اند.<ref>رنجبرحسینی و حائری، «بررسی اعتبار و دلالت حدیث نبوی:حسین منی و انا من حسین»، ص۹.</ref> در منابع حدیثی شیعه نیز این حدیث در کتاب‌های [[کامل الزیارات (کتاب)|کامل‌الزیارات]] اثر [[ابن‌قولویه قمی|ابن‌قُولِوَیْه]] (درگذشت: [[سال ۳۶۸ هجری قمری|۳۶۸ق]])<ref>ابن‌قولویه، کامل‌الزیارات، ۱۳۵۶ق، ص۵۳.</ref> و [[شرح الاخبار فی فضائل الائمة الاطهار (کتاب)|شرح‌ُالاَخبار]] تألیف [[قاضی نعمان مغربی|قاضی نُعمان مغربی]] (درگذشت: ۳۶۳ق)<ref>قاضی نعمان، شرح‌الأخبار، ۱۴۰۹ق، ج۳، ص۱۱۲.</ref> و نیز [[الارشاد فی معرفة حجج الله علی العباد (کتاب)|الاِرشاد]] نوشته [[شیخ مفید]] (درگذشت: [[سال ۴۱۳ هجری قمری|۴۱۳ق]])<ref>شیخ مفید، الارشاد، ۱۴۱۳ق، ج۲، ص۱۲۷.</ref> آمده و بعد از آنها در سایر منابع روایی ذکر شده است.<ref>رنجبرحسینی و حائری، «بررسی اعتبار و دلالت حدیث نبوی:حسین منی و انا من حسین»، ص۸.</ref> [[محمدباقر مجلسی|علامه مجلسی]] (درگذشت: ۱۱۱۰ق)، کامل‌الزیارات را از اصول معتبر و مشهور میان فقهای شیعه دانسته است.<ref>مجلسی، بحارالانوار، ۱۴۰۳ق، ج۱، ص۲۷.</ref>