حسین منی و انا من حسین: تفاوت میان نسخه‌ها

'''حُسَینٌ مِنّی و اَنا مِن حسین''' (به فارسی: حسین از من است و من هم از حسینم) حدیث [[حضرت محمد صلی الله علیه و آله|نبوی]] در ذکر فضائل [[امام حسین علیه‌السلام|امام حسین(ع)]] که در منابع حدیثی [[شیعه]] و [[اهل سنت و جماعت|سنی]] نقل شده است. قدیمی‌ترین منبع آن، المُصنَّف اثر ابن‌ابی‌شیبه (۱۵۹–۲۳۵ق) از علمای [[اهل سنت و جماعت|اهل‌سنت]] است و در منابع حدیثی شیعه هم اولین بار در کتاب [[کامل الزیارات (کتاب)|کامِل‌ُالزیارات]] نوشته [[ابن‌قولویه قمی|ابن‌قُولَویه]] (درگذشته [[سال ۳۶۸ هجری قمری|۳۶۸ق]]) نقل شده است.

به گفته [[باقر شریف قرشی|باقر شریف قَرشی]] (درگذشت: ۱۴۳۳ق) تاریخ‌پژوه حوزه [[اهل‌بیت(ع)|اهل‌بیت]]، عبارت «انا من حسین» به این نکته اشاره دارد که [[قیام امام حسین(ع)]] سبب حفظ [[اسلام|دین اسلام]] شده است ازاین‌رو بقای دین پیامبر از امام حسین است.<ref>قرشی، حیاة الامام الحسین، ۱۳۹۸ق، ج۱، ص۹۴؛ موسوی گرمارودی، فرهنگ عاشورا، ۱۳۶۸ش، ص۱۶۳.</ref>

قدیمی‌ترین منبعی که حدیث «حسین مِنّی» را نقل کرده، مُصنَّف ابن‌ابی‌شیبه (۱۵۹–۲۳۵ق)<ref>ابن‌ابی شیبه، المصنف، ۱۴۰۹ق، ج۶، ص۳۸۰.</ref> از عالمان [[اهل سنت و جماعت|اهل‌سنت]] است<ref>رنجبرحسینی و حائری، «بررسی اعتبار و دلالت حدیث نبوی:حسین منی و انا من حسین»، ص۹.</ref> که رجال‌شناسان او را موثق معرفی کرده‌اند.<ref>رنجبرحسینی و حائری، «بررسی اعتبار و دلالت حدیث نبوی:حسین منی و انا من حسین»، ص۹.</ref> در منابع حدیثی شیعه نیز این حدیث در کتاب‌های [[کامل الزیارات (کتاب)|کامل‌الزیارات]] اثر [[ابن‌قولویه قمی|ابن‌قُولَویه]] (درگذشته [[سال ۳۶۸ هجری قمری|۳۶۸ق]])<ref>ابن‌قولویه، کامل‌الزیارات، ۱۳۵۶ق، ص۵۳.</ref> و [[شرح الاخبار فی فضائل الائمة الاطهار (کتاب)|شرح‌الاَخبار]] تألیف [[قاضی نعمان مغربی|قاضی نُعمان مغربی]] (۲۸۳–۳۶۳ق)<ref>قاضی نعمان، شرح‌الأخبار، ۱۴۰۹ق، ج۳، ص۱۱۲.</ref> و نیز [[الارشاد فی معرفة حجج الله علی العباد (کتاب)|الاِرشاد]] نوشته [[شیخ مفید]] (۳۳۶-[[سال ۴۱۳ هجری قمری|۴۱۳ق]])<ref>شیخ مفید، الارشاد، ۱۴۱۳ق، ج۲، ص۱۲۷.</ref> آمده و بعد از آنها در سایر منابع روایی ذکر شده است.<ref>رنجبرحسینی و حائری، «بررسی اعتبار و دلالت حدیث نبوی:حسین منی و انا من حسین»، ص۸.</ref> [[محمدباقر مجلسی|علامه مجلسی]]، کامل‌الزیارات را از اصول معتبر و مشهور میان فقهای شیعه دانسته است.<ref>مجلسی، بحارالانوار، ۱۴۰۳ق، ج۱، ص۲۷.</ref>  

در میان مصادر اهل‌سنت، این حدیث در [[مسند احمد بن حنبل]]،<ref>ابن‌حنبل، مسند، ۱۴۲۱ق، ج۲۹، ص۱۰۳.</ref> [[سنن ابن ماجه|سُنَن ابن‌ماجه]]،<ref>ابن‌ماجه، سنن، ۱۴۱۸ق، ج۱، ص۱۰۱.</ref> [[سنن ترمذی|سنن تِرمذی]]<ref>ترمذی، سنن، ۱۴۱۹ق، ج۵، ص۶۵۸.</ref> و [[المستدرک علی الصحیحین (کتاب)|المُستدرک علی الصحیحین]]<ref>حاکم نیشابوری، المستدرک علی الصحیحین، ۱۴۱۱ق، جلد ۳، ص۱۹۴.</ref> نوشته [[حاکم نیشابوری]] آمده است. حاکم نیشابوری این حدیث را [[حدیث صحیح|صحیح]]<ref>حاکم نیشابوری، المستدرک علی الصحیحین، ۱۴۱۱ق، جلد ۳، ص۱۹۴.</ref>، هیثمی<ref>هیثمی، مجمع الزوائد، ۱۴۱۴ق، ج۹، ص۱۸۵.</ref> و ترمذی<ref>ترمذی، سنن، ۱۴۱۹ق، ج۵، ص۶۵۸. </ref> آن را [[حدیث حسن|حَسَن]] دانسته است.