نگاه حرام: تفاوت میان نسخه‌ها

آیات قرآن، مردان و زنان [[ایمان|مؤمن]] را به کوتاه‌کردن نگاه از چیزهای حرام، امر فرموده است. غَض بصر که در قرآن به آن اشاره شده، به‌معنای بستن دیدگان نیست، بلکه خودداری از نگاه فتنه‌انگیز و حرام است.<ref>طبرسی، تفسیر جوامع الجامع، ۱۴۱۲ق، ج۳، ص۱۰۳؛ احمدی، «مشارکت اجتماعی زنان در کتاب، سنت و فقه اسلامی»، ص۱۴۲.</ref>

آیه ۳۰ و ۳۱ [[سوره نور]] نهی از چشم‌چرانی می‌کند و به پوشیدن چشم در مقابل حرام، امر می‌کند. این آیات، نگاه مرد به زن اجنبی و نگاه زن به مرد اجنبی را تحریم کرده است.<ref>طباطبایی، المیزان فی تفسیر القرآن، ۱۳۹۰ق، ج۱۵، ص۱۱۱؛ امامی، فرهنگ قرآن، ۱۳۸۹ش، ج۳، ص۳۲۸.</ref> برخی گفته‌اند مراد از این دو آیه، نگاه بر چیزی است که نظر به آنها حرام است.<ref>ابن‌أبی‌حاتم، تفسیر القرآن العظیم، ریاض، ج۸، ص۱۳۱؛ السیوطی، الدر المنثور، بیروت، ج۶، ص۱۷۷.</ref> قرینه‌شدن نهی از نگاه و حفظ فرج در این دو آیه، نشانگر این است که شاید نگاه حرام، سبب زنا شود.<ref>قاضی، «چشم چرانی»، ص۷۰.</ref> [[مفسران]] گفته‌اند انسان مؤمن به محرمّات الهی خیره نمی‌گردد و از نگاه حرام، چشم می‌پوشد. قرآن، از مردان و زنان باایمان می‌خواهد که حرمت چشم خود را حفظ کنند<ref>محمدی ری‌شهری، تفسیر قرآن ناطق، ص۱۰۳.</ref> و از آنچه خدا اکراه دارد، بپرهیزند که نگاه کنند.<ref>ابن‌أبی‌حاتم، تفسیر القرآن العظیم، ریاض، ج۸، ص۱۳۲.</ref> گفته شده است چشم‌چرانی همان‌گونه که بر مردان حرام است، بر زنان نیز حرام می‌باشد.<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۱ش، ج۱۴، ص۴۳۸.</ref>

در احادیث اسلامی، توصیه‌های زیادی به پرهیز از نگاه حرام شده است. در روایتی، پیامبر اکرم(ص) نگاه بد را تیری از تیرهای مسموم [[شیطان]] معرفی کرده است و تأکید می‌کند هر کس از ترس خدا چشم خود را فرو بندد، خداوند به او ایمانی می‌دهد که از درون، شیرینی آن را احساس می‌کند.{{مدرک}} از [[امام علی علیه‌السلام|امام علی(ع)]] هم روایت است که چشم، کمین‌گاه شیطان است. و چشم‌پوشی بهترین راه دوری از شهوات است.<ref>قرائتی، تفسیر نور، ۱۳۸۸ش، ج۶، ص۱۷۲.</ref> پیامبر(ص) گفته است برای هر عضوی از اعضای آدمیزاد، بهره‌ای از زِناست؛ زنای چشم هم، چشم‌چرانی است.{{مدرک}} [[امام باقر(ع)]] گفته است پیامبر خدا، مردی را که به عورت زن نامحرم نگاه کند، نفرین فرمود.<ref>محمدی ری‌شهری، حکمت‌نامه پیامبر اعظم، ج۱۴، ص۳۹۷.</ref>