محمد بن عثمان عمری: تفاوت میان نسخه‌ها

محمد بن عثمان برای آنکه بتواند وظایف سفارت را به دور از هرگونه حساسیت‌زایی برای مخالفان انجام دهد، چنین وانمود می‌کرد که تصور حکومت عباسی درباره جانشین نداشتن امام عسکری درست است. او به وکلای خود تأکید می‌کرد که مبادا اسم امام دوازدهم به میان آید، تا بدین وسیله ذهنیت حکومت به حال خود باقی بماند و افزون بر آن به وکلا سفارش می‌کرد که فعالیت‌های خود را با رعایت [[تقیه]] انجام دهند. این موضع‌گیری محمد بن عثمان برای آن بود تا حکومت آسوده‌خاطر باشد که شیعیان رهبر ندارند و قیام نمی‌کنند.<ref>جاسم حسین، تاریخ سیاسی غیبت امام دوازدهم، ۱۳۸۵ش، ص۱۶۹.</ref> <ref>غفار زاده، زندگانی نواب خاص امام زمان، ۱۳۷۹ش، ص۲۲۷.</ref>

شیخ طوسی در کتاب‌های [[رجال الطوسی|رجال]] و الغیبه، محمد و پدرش را وکیل امام زمان دانسته که دارای منزلتی بزرگ بودند و سخنان آنها را مورد وثوق و اطمینان دانسته است.<ref>طوسی، رجال طوسی، ۱۴۱۵ق، ص۴۴۷.</ref><ref>طوسی، الغیبه، ۱۴۱۱ق، ص۲۴۳.</ref> [[علامه حلی]] هم در [[خلاصة الاقوال|کتاب رجالی]] خود، محمد را دارای مقامی دانسته که امام عسکری و پدرش به نیابت او از حضرت مهدی تصریح کرده‌اند.<ref>حلی، خلاصة الاقوال، ۱۴۱۷ق، ص۲۵۰.</ref> [[محدث قمی]]، محمد پسر عثمان بن سعید را نماینده امام زمان به مدت پنجاه سال دانسته که [[کرامت|کرامات]] بسیاری از او ظاهر گردید.<ref>قمی، سفینة البحار، ۱۴۱۴ق، ج۲، ص۴۰۵.</ref> [[عبدالله مامقانی|مامقانی]] هم در [[تنقیح المقال]]، بزرگ بودن این مرد را چنان مشهور دانسته که احتیاج به توضیح یا اقامه برهان ندارد.<ref>مامقانی، تنقیح المقال، ۱۳۵۲ق، ج۳، ص۱۴۹.</ref> [[سید ابوالقاسم خویی]] نیز در [[معجم رجال الحدیث]]، روایاتی را که در شأن و عظمت او آمده کافی می‌داند.<ref>خویی، معجم رجال الحدیث، ۱۴۱۳ق، ج۱۷، ص۲۹۴.</ref>