confirmed، templateeditor
۱۱٬۴۲۴
ویرایش
جز (ویکی سازی) |
|||
خط ۱۱: | خط ۱۱: | ||
مفهوم عقل در نظریه عقل اول، بهمعنای عقل ادراکی انسان نبوده و ناظر به موجود مجرد غیرمادی است.<ref>فیاضی، [http://www.eshia.ir/feqh/archive/text/fayazi/bedayeh/62/038/ «موضوع: انواع جوهر و توضیح جسم»]، وبگاه مدرسه فقاهت.</ref> | مفهوم عقل در نظریه عقل اول، بهمعنای عقل ادراکی انسان نبوده و ناظر به موجود مجرد غیرمادی است.<ref>فیاضی، [http://www.eshia.ir/feqh/archive/text/fayazi/bedayeh/62/038/ «موضوع: انواع جوهر و توضیح جسم»]، وبگاه مدرسه فقاهت.</ref> | ||
از منظر فیلسوفان مشاء، معلول خاص، فقط از علت خاص، سر میزند و علت خاص، تنها معلولی خاص را به وجود میآورد که از آن با عنوان اصل سنخیت میان علت و معلول یاد میکنند.<ref>طباطبائی، اصول فلسفه و روش رئالیسم، ۱۳۶۸ش، ص۵۱۰.</ref> ازاینرو، اگر علت فاعلی واحد بسیط باشد و هیچ گونه جزء و ابعادی نداشته باشد، صدور کثرت به صورت مستقیم از آن محال است.<ref>«[http://www.eshia.ir/feqh/archive/text/rabani/kalam/91/911107/ درس کلام استاد ربانی]»، سایت مدرسه فقاهت.</ref> | از منظر فیلسوفان مشاء، معلول خاص، فقط از علت خاص، سر میزند و علت خاص، تنها معلولی خاص را به وجود میآورد که از آن با عنوان اصل سنخیت میان علت و معلول یاد میکنند.<ref>طباطبائی، اصول فلسفه و روش رئالیسم، ۱۳۶۸ش، ص۵۱۰.</ref> ازاینرو، اگر [[علت فاعلی]] واحد بسیط باشد و هیچ گونه جزء و ابعادی نداشته باشد، صدور کثرت به صورت مستقیم از آن محال است.<ref>«[http://www.eshia.ir/feqh/archive/text/rabani/kalam/91/911107/ درس کلام استاد ربانی]»، سایت مدرسه فقاهت.</ref> | ||
در حکمت مشاء، اثبات وجود عقل اول بر [[قاعده الواحد]] استوار است<ref>خاتمی، فرهنگ علم کلام، ۱۳۷۰ش، ص۱۴۴.</ref> و گویای این حقیقت است که از علت واحد بسیط جز یک معلول به نحو بلاواسطه صادر نمیشود که از این معلول بی واسطه با عناوینی چون «عقل اول» و «صادر اول» یاد میکنند.<ref>خاتمی، فرهنگ علم کلام، ۱۳۷۰ش، ص۱۴۴.</ref> | در حکمت مشاء، اثبات وجود عقل اول بر [[قاعده الواحد]] استوار است<ref>خاتمی، فرهنگ علم کلام، ۱۳۷۰ش، ص۱۴۴.</ref> و گویای این حقیقت است که از علت واحد بسیط جز یک معلول به نحو بلاواسطه صادر نمیشود که از این معلول بی واسطه با عناوینی چون «عقل اول» و «صادر اول» یاد میکنند.<ref>خاتمی، فرهنگ علم کلام، ۱۳۷۰ش، ص۱۴۴.</ref> |