ویکی شیعه:Featured articles/2024/38
تربیت فرزند یا فرزندپروری به‌معنای ایجاد زمینه‌های رشد فرزند، به‌منظور برخورداری او از اخلاق نیکوی دینی و دنیوی است. تربیت فرزند بسیار مورد توجه روایات اسلامی است. در روایات اهل‌بیت(ع)، برای تربیت فرزند، سه دوره هفت‌ساله از زمان تولد تا ۲۱ سالگی در نظر گرفته شده که هر دوره شرایط و آداب خاصی دارد. پرهیز از تنبیه و توهین، بخشیدن کرامت نفس، رعایت اعتدال و عدالت برخی از اصول تربیتی فرزندان است که در روایات به آن اشاره شده است. همچنین مواردی چون توجه به مراحل مختلف رشد، آموزش فرزندان، شرایط شیردهی، محبت به فرزندان و دقت در انتخاب همسر، از موضوعات پرتکرار در روایات تربیت فرزند است. طبق آموزه‌های اسلامی، علاوه بر رفتار والدین، ویژگی‌های وراثتی نیز در تربیت دخیل است. تربیت فرزند از نگاه اندیشمندان اسلامی نیز مورد توجه بوده است. خواجه نصیرالدین طوسی، حکیم و متکلم شیعه، برای تربیت فرزند به روش‌های چون کشف طبیعت و استعداد فرزند، ملکه‌ساختن معارف از راه تکرار و تذکر مداوم، مؤاخذه در صورت امتناع از وظایف دینی و انجام افعال زشت و ضررزدن به دیگران و عادت‌دادن به سختی‌ها اشاره می‌کند. ابن‌سینا نیز تأکید می‌کند که هریک از فرزندان را باید به فراخور استعداد خاصش بار آورد و به هیچ وجه نباید چیزی را بر همه، به‌یکسان تحمیل کرد؛ زیرا این کار به معنای نادیده‌انگاشتن تفاوت‌های سرشتی است که در نهایت به تباهی خواهد کشید.
دیگر مقالات منتخب: مسلم بن عقیل – خطبه بدون الف امام علی(ع) – دعای سی و یکم صحیفه سجادیه