ویکی شیعه:Featured articles/2023/43
آیه رضاع (بقره: ۲۳۳) از آیات فقهی قرآن است که مسائل مرتبط با احکام شیردادن به نوزاد، تربیت و نَفَقه او را بیان می‌کند. مفسران از این آیه واجب‌بودن شیردادن به نوزاد را برداشت کرده‌اند. همچنین معتقدند در شیردادن به نوزاد، مادر بر دیگران مقدم است، حتی اگر از شوهر خود طلاق گرفته باشد. این آیه در مقام بیان یکی از سنت‌های جاری در طبیعت است که نتیجه آن حفظ نوع بشر در نظام خلقت است. به‌گفته مفسران، در این آیه، حق حضانت نوزاد تا دوسالگی به مادر داده شده است و پدر حق ندارد در صورت تمایل مادر به نگهداری نوزاد، بین آن‌دو جدایی بیندازد. همچنین در مدت شیردهی به نوزاد، تأمین هزینه‌های زندگی مادر برعهده پدر یا ورثه اوست. برخی دیگر از دستورهای آیه به این شرح است: ضررزدن والدین به نوزاد به‌علت اختلاف با هم یا استفاده از نوزاد برای ضررزدن به هم ممنوع است. والدین باید درباره زمان گرفتن نوزاد از شیر، با هم مشورت کنند. همچنین در روایتی از امام علی(ع) با استناد به این آیه و آیه ۱۵ سوره احقاف (که مجموع زمان شیردهی و بارداری را ۳۰ ماه دانسته)، کمترین زمان بارداری را شش ماه دانسته است.
دیگر مقالات منتخب: عبدالله بن زبیر – سوره انفال – ۱۱ محرم