توکل: تفاوت میان نسخه‌ها

به گزارش غزالی ونراقی برخی توکل را به معنای دست روی دست گذاشتن و رها کردن کار و کوشش می‌پندارند؛<ref>غزالی، احیاء علوم الدین، ۱۴۰۶ق، ج۴، ص۲۸۲؛ نراقی، جامع السعادات، ۱۳۸۳ق، ج۳، ص۲۲۶.</ref> اما به باور فیض کاشانی در دین اسلام، توکل با کار و تلاش منافات ندارد.<ref> فیض کاشانی، المحجة البیضاء، دفتر نشر اسلامی، ج۷، ص۴۱۳.</ref>

در تفسیر نمونه آمده است که اعتماد بر اسباب و علت‌های ظاهری با [[توحید افعالی]]  ناسازگاری ندارد؛‌ زیرا اسباب و علت‌های ظاهری قدرت مستقل ندارند و تأثیر آنها در دایره قدرت و [[مشیت]] خداوند است.<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۴ش، ج۱۰، ص۲۹۷. </ref> در احادیث نیز، توسل به اسباب طبیعی در کنار توکل، سفارش شده است. برای نمونه از پیامبر(ص) نقل شده است که زانوی شتر را ببند و آنگاه توکل کن.<ref> طبرسی، مشکاة الانوار، ۱۳۸۵ق، ص۳۱۹-۳۲۰.</ref>  

جلال الدین مولوی در مثنوی معنوی با تأیید مطالب بالا درباره توکل، این حدیث را در قالب شعر درآورده است:<ref>مولوی، مثنوی معنوی، ۱۳۶۳ش، (دفتر اول) ج۱، ص۵۶-۶۲. </ref>