غناء: تفاوت میان نسخه‌ها

{{درباره۲| معرفی غِنا به معنای آوازخوانی| اطلاع از کشور غَنا|غنا}}

==حرمت غناء==  

[[سید محمد جواد عاملی|عاملی]] در [[مفتاح الکرامه]] معتقد است؛ فقهایی که در مورد معنای غناء صحبت کرده‌اند دو دسته‌اند برخی از فقها معنای مشهور غناء را برگزیده‌اند و معتقدند که این معنا همان چیزی است که در عرف، برای غناء مشهور است و برخی دیگر مانند [[مقداد بن عبدالله حلی|فاضل مقداد]] و [[شهید ثانی]] معنای غناء را به [[عرف]] نسبت داده‌اند و معتقدند که معنای مشهور نیز بدون توجه به عرف حاصل نشده است.<ref>عاملی، مفتاح الکرامة، ۱۴۱۹ق، ج ۱۲، ص۱۵۹.</ref>[[محمدحسن نجفی|صاحب جواهر]] نیز بعد از نقل چندین تعریف از دیگر فقها در مورد غناء عنوان کرده است که مراد از غناء، صدای مخصوصی است که شناخت آن به عرف واگذار شده است.<ref>نجفی، جواهر الکلام، ۱۴۰۴ق، ج۲۲، ص۴۶-۴۵.</ref>

=== حقیقت عرفی غناء ===

بر اساس آنچه [[ابوالفرج اصفهانی]] گزارش کرده است دف چهار گوش، نی‌لبک و نی بلند مهمترین ابزار نواختن اعراب پیش از [[اسلام]] بوده است. او همچنین از وجود تعدادی نغمه‌پرداز که بیشتر آنها زن بودند در پیش از اسلام گزارش کرده است.<ref>قاضی زاده، «غنا از دیدگاه اسلام»، ص۳۳۲.</ref> برخی معتقدند با ظهور اسلام هر آنچه از موسیقی و غناء در جامعه اعراب بود به حاشیه رفت و غناء در جامعه متدینین به دلایل متعدد از جمله فضای انقلابی روزگار [[حضرت محمد صلی الله علیه و آله|پیامبر(ص)]]؛ جنگ‌ها و درگیری‌های متعدد رواج چندانی نداشت.<ref>قاضی‌زاده، «غنا از دیدگاه اسلام»، ص۳۳۲.</ref> از همین رو برخی مدعی شدند که در این دوران، یعنی دوران بیان تفصیلی احکام شریعت و در میان جامعه‌ای که مخاطب بیان احکام بودند هرگز چنین غنایی رواج نیافت.<ref>قاضی زاده، «غنا از دیدگاه اسلام»، ص۳۳۴.</ref>