آیه فطرت: تفاوت میان نسخه‌ها

# '''فطرت''' از ریشه '''فطر''' در لغت به معنای شکافتن و گشودن چیزی است و از آنجا که آفرینش به منزله شکافتن پرده تاریک نیستی است، این کلمه به معنای آفرینش و خلقت است که خداوند انسان را بر آن آفریده است.<ref>طباطبائی، المیزان، ۱۳۹۰ق، ج۱۶، ص۱۷۸؛ جوادی آملی، فطرت در قرآن، ۱۳۷۹ش، ص۲۳.</ref>

این [[آیه]] را نتیجه آیات قبل می‌دانند که به اثبات آفرینش و تدبیر آن برای [[خداوند]] پرداخته بود و اینکه به زودی تمام خلق خداوند برای حسابرسی اعمال خود در [[روز قیامت]] مبعوث خواهند شد و هیچ راه نجاتی برای کسانیکه از خدا اعراض کرده‌اند وجود ندارد؛ بنابراین خدا از [[حضرت محمد صلی الله علیه و آله|پیامبرش]] می‌خواهد که تمام توجه خود را بدون اینکه دچار غفلت شود به سوی دین خدا کند و ملازم آن باشد و از مسیر حق و اعتدال‌ورزی خارج نگردد.<ref>طباطبایی، المیزان، ۱۳۹۰ق، ج۱۶، ص۱۷۷؛ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۱ش، ج۱۶، ص۴۱۷.</ref>

<br />

==تفسیر واژه فطرت==