بهائیت: تفاوت میان نسخه‌ها

بهائیان مدعی‌اند که بهاءالله خدا نیست؛ بلکه بنده‌ای از بندگان خداست که مقام مظهریت الهی یافته و مظهر خدا در زمین است.<ref>موسوی‌زاده، منادیان تاریکی، ۱۳۹۳ش، ص۷۶؛ اسلمنت، بهاءالله و عصر جدید، ۱۹۸۸م، ص۸۶و۸۷.</ref> اما محققان و منتقدان بهائیت با استناد به سخنان بهاءالله، معتقدند بهائیان، او را خدای جهانیان می‌دانند.<ref>موسوی‌زاده، منادیان تاریکی، ۱۳۹۳ش، ص۷۶.</ref> از جمله عبارات بهاءالله که دلالت بر ادعای [[الوهیت]] و خدایی او دارد،<ref>نگاه کنید به نجفی، بهائیان، ۱۳۸۳ش، ص۴۰۲-۴۱۷؛ موسوی‌زاده، منادیان تاریکی، ۱۳۹۳ش، ص۷۶-۸۱؛ روزبهانی، تحلیل و نقد بهائیت، ۱۳۸۹ش، ص۹۳-۹۸.</ref> عبارتند از: «لا اله الا أنا المسجون الفرید؛ خدایی نیست جز من زندانی یکتا»، «آنکه جهان را برای خود آفرید، در خراب‌ترین مکان‌ها به دست ستمکاران، زندانی شده است.»، «این‌گونه پروردگارت امر کرد، زمانی که در خراب‌ترین شهرها زندانی بود.»،<ref>نجفی، بهائیان، ۱۳۸۳ش، ص۴۰۲.</ref> «انه لا اله إلا أنا الباقی الفرد القدیم... لا اله إلا أنا الباقی الغفور الکریم؛‌ خدایی نیست جز من که باقی و یکتا و قدیم هستم... خدایی جز من بخشنده و کریم نیست».<ref>نوری، کتاب اقدس، ص۸۴-۸۷.</ref> میرزا حسینعلی نوری درباره شب ولادتش می‌نویسد: «... وَ فیهِ وُلِدَ مَنْ لَمْ یَلِدْ وَ لَمْ یُولَدْ؛ در این صبح زاده شد آنکه نه زاده شده است و نه می‌زاید».<ref>روزبهانی، تحلیل و نقد بهائیت، ۱۳۸۹ش، ص۹۴ و ۹۵.</ref>

  |تراز= راست

اعتقاد به الوهیت بهاءالله در آثار عبدالبهاء و دیگر مبلغان بهائی نیز وجود دارد.<ref>نگاه کنید به نجفی، بهائیان، ۱۳۸۳ش، ص۴۱۱-۴۱۷؛ موسوی‌زاده، منادیان تاریکی، ۱۳۹۳ش، ص۸۱-۸۵.</ref> بنابراین براساس نوشته‌های رهبران بهائی،‌ بهاءالله در مقام الوهیت و خدایی دیده می‌شود نه فقط مظهریت.<ref>روزبهانی، تحلیل و نقد بهائیت، ۱۳۸۹ش، ص۹۳.</ref>

 

به گفته جی. ای. اسلمنت، در کتاب «بهائیت و عصر جدید»، بهاءالله گاه از جنبه بشری سخن می‌گوید و مقام خود را عبودیت و بندگی محض می‌داند و گاه از مقام الوهیت سخن می‌راند که در عباراتش، اثری از شخصیت انسانی او دیده نمی‌شود. از نظر وی، در مقام الوهیت، خداوند به واسطه بهاءالله با خلق خود سخن می‌گوید، محبت خود را اظهار می‌کند و شرایع و احکامش را اعلام می کند.<ref>اسلمنت، بهاءالله و عصر جدید، ۱۹۸۸م، ص۵۳-۵۵.</ref>

میرزا حسینعلی نوری بارها در کتاب‌هایش ادعای [[نبوت]] کرده و خود را پیامبر خدا خوانده است.<ref>موسوی‌زاده، منادیان تاریکی، ۱۳۹۳ش، ص۸۶.</ref> از جمله در یکی از آثارش می‌گوید: «ای خدا! من آنان را دعوت نکردم جز به چیزی که تو مبعوثم کردی... اگر گفتم به سوی من به سوی من (اِلَیَّ اِلَیّ) نظر نداشتم جز چیزی که تو مرا به آن ظاهر ساختی و مبعوثم کردی.»<ref>نوری،‌ اقتدارات، ص۲۱۳ و ۲۱۴.</ref>

عباس افندی،‌ فرزند بهاءالله و رهبر دوم بهائیان، نیز علی محمد باب را در ردیف [[پیامبران|پیامبرانی]] همانند [[ابراهیم (پیامبر)|حضرت ابراهیم(ع)]]، [[موسی(ع)]]، [[عیسی(ع)]] و [[حضرت محمد صلی الله علیه و آله|محمد(ص)]] قرار داده و باب را مبشر ظهور پدر خود، بهاءالله می‌داند. از نظر او، بهاءالله در زمره آن پیامبران و حتی برتر از آنها است.<ref>موسوی‌زاده، منادیان تاریکی، ۱۳۹۳ش، ص۸۶ به نقل از عبدالبهاء، مفاوضات، ص۱۲۴.</ref> به گفته جی. ای. اسلمنت،‌ شخص بهائی به همه پیامبران احترام می‌گذارد و معتقد است بهاءالله حامل پیام الهی برای عصر حاضر است. او بزرگ‌ترین مربی و معلم جهانی است که برای کامل کردن تلاش‌های پیامبران پیشین آمده است.<ref>اسلمنت، بهاءالله و عصر جدید، ۱۹۸۸م، ص۸۷.</ref> در وبسایت رسمی بهائیت به نبوت و رسالت بهاءالله تصریح شده است.<ref>[https://www.bahai.org/fa/beliefs/bahaullah-covenant/ «عهد و میثاق حضرت بهاءالله»، وبسایت جامعه جهانی بهائی.]</ref> با این وجود میرزا حسینعلی در برخی آثارش، [[خاتمیت|خاتمیت پیامبر(ص)]] را پذیرفته است.<ref>نگاه کنید به نجفی،‌ بهائیان،‌۱۳۸۳ش، ص۴۱۸-۴۲۰.</ref>

از نظر علیرضا روزبهانی، محقق و بهائی پژوه معاصر، طبق عبارات بهائیان دقیق روشن نیست که بهاءالله خداست یا پیامبر یا هیچ کدام! در برخی عبارات به تبعیت از عبدالبهاء، او را پیامبر دانسته‌اند و در بعضی دیگر و با توجه به خاتمیت پیامبر اسلام(ص)، بهاءالله را موعود و مظهر الهی و برتر از پیامبران می‌دانند.<ref>روزبهانی، تحلیل و نقد بهائیت، ۱۳۸۹ش، ص۹۸-۱۰۱.</ref>

به گفته روزبهانی، در فرقه بهائیت، به صورت مبهم از [[معاد]] و زندگی پس از مرگ سخن گفته شده است به گونه‌ای که تنها می‌توان فهمید که عالَمی پس از مرگ وجود دارد.<ref>روزبهانی، تحلیل و نقد بهاییت، ۱۳۸۹ش، ص۱۰۲.</ref>

# همه عالم محتاج نفثات [[روح القدس]] است(یعنی عالم انسانی، به قوای عقلی و مادی ترقی نمی‌کند؛ بلکه به جهت ترقی صوری ومعنوی و سعادت فوق العاده انسانی، الهام و فیض روح القدس لازم است).<ref>با اندکی اختلاف نگاه کنید به نیازی، گذرگاه تاریکی، ۱۳۹۳ش، ص۳۱۵؛ روزبهانی، تحلیل و نقد بهائیت، ۱۳۸۹ش، ص۱۰۷-۱۲۴؛ موسوی‌زاده، منادیان تاریکی، ۱۳۹۳ش، ص۱۱۳ و۱۱۴.</ref>

بهائیان مدعی‌اند که این تعالیم جدید بوده و هیچ کس پیش از آنها چنین تعالیمی برای انسان‌ها نیاورده است؛<ref>موسوی‌زاده، منادیان تاریکی، ۱۳۹۳ش، ص۱۱۴.</ref> اما بهائی‌پژوهان معتقدند که این آموزه‌ها پیش از بهائیت وجود داشت.<ref>روزبهانی، تحلیل و نقد بهائیت، ۱۳۸۹ش، ص۱۰۷؛ نیازی، گذرگاه تاریکی، ۱۳۹۳ش، ص۳۱۴؛ موسوی‌زاده، منادیان تاریکی، ۱۳۹۳ش، ص۱۱۳.</ref> برخی از این تعالیم را برگرفته از ادیان به ویژه [[اسلام]] و بعضی از فضای فکری و فرهنگی غرب دانسته‌اند.<ref>نیازی، گذرگاه تاریکی، ۱۳۹۳ش، ص۳۱۴.</ref> این اصول ترتیب و تعداد ثابتی ندارد و در برخی منابع تا هجده اصل نیز ذکر شده است.<ref>نیازی، گذرگاه تاریکی، ۱۳۹۳ش، ص۳۱۴.</ref>

 

این تعالیم مورد نقد محققان و منتقدان قرار گرفته است.<ref>نگاه کنید به نیازی، گذرگاه تاریکی، ۱۳۹۳ش، ص۳۱۵-۳۷۸؛ روزبهانی، تحلیل و نقد بهائیت، ۱۳۸۹ش، ص۱۰۷-۱۲۴؛ موسوی‌زاده، منادیان تاریکی، ۱۳۹۳ش، ص۱۱۴-۱۹۶.</ref>

بنا به تصریح عبدالبهاء در الواح و وصایا، پس از وی ۲۴ تن از فرزندان ذکورش، نسل به نسل، با لقب ولی امرالله باید رهبری بهائیان را به عهده می‌گرفتند؛ اما با توجه به عقیم بودن شوقی افندی، پس از درگذشت وی، در میان بهائیان اختلاف و انشعاب به وجود آمد. روحیّه ماکْسوِل، همسر شوقی افندی، و تعدادی از گروه منتخب شوقی افندی ملقب به «ایادیان امرالله»، اکثریت بهائیان را به خود جلب کرده و بیت العدل اعظم را تأسیس کردند و رهبری بهائیت را برعهده گرفتند. این گروه که به «بهائیان بیت العدلی» مشهورند، مقام ولی امری را برای همیشه کنار گذاشتند.<ref> [https://rasekhoon.net/article/show/713732 فلاحتی و فاطمی‌نیا،‌ «انشعابات و اختلافات در بابیت و بهائیت»، وبگاه راسخون.]</ref> در مقابل، چارْلز میسُن ریمی ادعای جانشینی شوقی و ولی امرالله بودن کرد و گروهی با نام «بهائیان ارتدکس» یا «ریمی‌ها» را پدید آورد.<ref>[https://rasekhoon.net/article/show/713732 فلاحتی و فاطمی‌نیا،‌ «انشعابات و اختلافات در بابیت و بهائیت»، وبگاه راسخون.]</ref> پیروان ریمی معتقدند بنا به سفارش عبدالبهاء و شوقی افندی، هر تشکیلاتی اعم از ایادیان امرالله یا سازمان بیت العدل باید تحت نظارت ولایت امر بهائیان باشد و بدون آن مشروعیت ندارد. ازاین‌رو، تشکیلات ایادیان امرالله و بیت العدل را مشروع نمی‌دانند.<ref>[https://rasekhoon.net/article/show/713732 فلاحتی و فاطمی‌نیا،‌ «انشعابات و اختلافات در بابیت و بهائیت»، وبگاه راسخون.]</ref> میسن ریمی، جوئل برای مارانجلا (Joel Bray Marangella) را به عنوان ولی امر سوم بهائیان و جانشین خود انتخاب کرد و مارانجلا نیز در سال ۲۰۰۶م، نصرت الله بهره‌مند را به عنوان ولی امر چهارم بهائیان تعیین کرد.<ref>[https://bahairesearch.org/article/%D9%88%D9%84%DB%8C-%D8%A7%D9%85%D8%B1-%D8%AC%D8%AF%DB%8C%D8%AF-%D8%A8%D9%87%D8%A7%D8%A6%DB%8C%D8%A7%D9%86-%D8%A7%D8%B1%D8%AA%D8%AF%DA%A9%D8%B3 «ولی امر جدید بهائیان ارتدکس»، وبگاه بهائی پژوهی.]</ref>

* '''آثار بهاءالله''': کتاب اقدس، کتاب ایقان، هفت وادی، کلمات مکنونه مبین، اشراقات،‌ اقتدارات، بدیع، الواح سلاطین{{یادداشت|نامه‌های میرزا حسینعلی که به پیروانش یا خطاب به پادشاهان، در میان بهائیان به لوح مشهورند که تعداد آنها بیش از ۱۶هزار دانسته شده است.(روزبهانی، تحلیل و نقد بهائیت، ۱۳۸۹ش، ص۸۱)}} و... از جمله آثار میرزا حسینعلی نوری به شمار می‌روند.<ref>زاهد زاهدانی، بهائیت در ایران،‌۱۳۸۸ش، ص۱۵۱؛ روزبهانی، تحلیل و نقد بهائیت، ۱۳۸۹ش، ص۸۰ و ۸۱.</ref> به گفته عبدالبهاء، کتاب اقدس، مهیمن بر جمیع کتب و صحف، ناسخ همه آنها و مرجع تمام احکام و اوامر و نواهی<ref>عبدالبهاء، مکاتیب، ۱۹۲۱م، ج۱،‌ ص۳۴۳؛ فاضل مازندرانی، اسرار الآثار، مؤسسه ملی مطبوعات، ج۱، ص۱۶۱.</ref> و از نظر شوقی افندی، مهم‌ترین اثر بهاءالله و ام الکتاب بهائیت است.<ref>نوری، کتاب اقدس، ص۲۳ (بخش توصیف کتاب اقدس بقلم حضرت ولی امرالله).</ref> این کتاب دربرگیرنده احکام و آموزه‌های بهائیت است که در عَکّا نوشته شده است.<ref>اشراق خاوری، گنجینه حدود و احکام، نشر مؤسسه ملی مطبوعات امری، مقدمه، ص۳.</ref> بهائیان، کتاب بیان را ناسخ [[قرآن]] و کتاب اقدس را ناسخ بیان می‌دانند.<ref>نجفی، بهائیان، ۱۳۸۳ش، ص۴۲۴.</ref>

مجموع آثار و الواح بهاءالله در مجموعه‌ای با نام «آثار قلم اعلی» در شش جلد به چاپ رسیده است.<ref>[https://bahairesearch.org/book/%D8%A2%D8%AB%D8%A7%D8%B1-%D9%82%D9%84%D9%85-%D8%A7%D8%B9%D9%84%DB%8C «آثار قلم اعلی»،‌ وبگاه بهائی پژوهی.]</ref>