|
|
| خط ۱۶: |
خط ۱۶: |
|
| |
|
| ==مفهوم‌شناسی== | | ==مفهوم‌شناسی== |
| توحید عبادی، به این معناست که معبودی جز [[خدا]] نیست و فقط خدا شایسته [[عبادت]] است.<ref>جوادی آملی، توحید در قرآن، ۱۳۹۵ش، ص۵۱۶؛ سبحانی، الالهیات، ۱۴۱۳ق، ج۲، ص۸۵.</ref> [[محمدتقی مصباح یزدی]] گفته است توحید در عبادت مربوط به عمل انسان و به این معناست که انسان در عمل کسی غیر از خدا را نپرستد؛ اما اعتقاد به اینکه کسی جز خدا شایسته پرستش نیست، [[توحید در الوهیت]] و معبودیت نامیده می‌شود.<ref>مصباح یزدی، خداشناسی، ۱۳۹۳ش، ص۵۹.</ref> از نظر او معنای [[تهلیل|لا اله الا الله]] توحید در الوهیت است.<ref>مصباح یزدی، خداشناسی، ۱۳۹۳ش، ص۵۹.</ref> با این حال برخی از عالمان شیعه<ref>برای نمونه نگاه کنید به: عابدی، توحید و شرک، نشر مشعر، ص۸۸و۸۹.</ref> و [[ابن‌تیمیه حرانی|ابن‌تیمیه]]<ref>ابن‌تیمیه، منهاج السنة، ۱۴۰۶ق، ج۳، ص۲۸۹ و ۲۹۰.</ref> و [[وهابیت]]<ref>برای نمونه نگاه کنید به: قفاری، اصول مذهب الشیعة الامامیة، ۱۴۳۱ق، ج۲، ص۴۲۵؛ سبحانی، التوحید و الشرک فی القرآن الکریم، ۱۴۲۶ق، ص۲۹.</ref> توحید عبادی و توحید در الوهیت را به یک معنا دانسته‌اند؛ اما [[جعفر سبحانی]]، متکلم و مفسر شیعی، یکی دانستن توحید عبادی و توحید الوهیت را اشتباه دانسته است.<ref>سبحانی، التوحید و الشرک فی القرآن الکریم، ۱۴۲۶ق، ص۲۹و۳۰.</ref> | | توحید عبادی به این معناست که معبودی جز [[خدا]] نیست و فقط خدا شایسته [[عبادت]] است.<ref>جوادی آملی، توحید در قرآن، ۱۳۹۵ش، ص۵۱۶؛ سبحانی، الالهیات، ۱۴۱۳ق، ج۲، ص۸۵.</ref> [[محمدتقی مصباح یزدی]] گفته است توحید در عبادت مربوط به عمل انسان و به این معناست که انسان، در عمل، کسی غیر از خدا را نپرستد؛ اما اعتقاد به اینکه کسی جز خدا شایسته پرستش نیست، [[توحید در الوهیت]] و معبودیت نامیده می‌شود.<ref>مصباح یزدی، خداشناسی، ۱۳۹۳ش، ص۵۹.</ref> از نظر او معنای [[تهلیل|لا اله الا الله]] توحید در الوهیت است.<ref>مصباح یزدی، خداشناسی، ۱۳۹۳ش، ص۵۹.</ref> با این حال، برخی از عالمان شیعه<ref>برای نمونه نگاه کنید به: عابدی، توحید و شرک، نشر مشعر، ص۸۸و۸۹.</ref> و [[ابن‌تیمیه حرانی|ابن‌تیمیه]]<ref>ابن‌تیمیه، منهاج السنة، ۱۴۰۶ق، ج۳، ص۲۸۹ و ۲۹۰.</ref> و [[وهابیت]]<ref>برای نمونه نگاه کنید به: قفاری، اصول مذهب الشیعة الامامیة، ۱۴۳۱ق، ج۲، ص۴۲۵؛ سبحانی، التوحید و الشرک فی القرآن الکریم، ۱۴۲۶ق، ص۲۹.</ref> توحید عبادی و توحید در الوهیت را به یک معنا دانسته‌اند؛ اما [[جعفر سبحانی]]، متکلم و مفسر شیعی، یکی دانستن توحید عبادی و توحید الوهیت را اشتباه دانسته است.<ref>سبحانی، التوحید و الشرک فی القرآن الکریم، ۱۴۲۶ق، ص۲۹و۳۰.</ref> |
| | |
| از نظر عده‌ای اِله و [[الوهیت|اُلوهیت]] به معنای پرستیدنی و شایسته عبادت است؛<ref>طبرسی، مجمع البیان، ۱۳۷۲ش، ج۱، ص۴۴۵و۴۴۶؛ مصباح یزدی، آموزش عقاید، ۱۳۸۴ش، ص۸۵.</ref> اما از دیدگاه گروهی، معنای حقیقی اله، معبود نیست؛ بلکه معبود بودن از لوازم معنای الوهیت است.<ref>سبحانی، منشور جاوید، ۱۳۸۳ش، ج۱، ص۴۳۶؛ جوادی آملی، توحید در قرآن، ۱۳۹۵ش، ص۵۲۴.</ref>
| |
| ===معنای عبادت===
| |
| {{اصلی|عبادت}}عبادت را خضوع و فروتنی در برابر کسی با اعتقاد به الوهیت، ربوبیت یا خدایی او تعریف کرده‌اند.<ref>نگاه کنید به: سبحانی، منشور جاوید، ۱۳۸۳ش، ج۱، ص۴۳۶-۴۴۳؛ جوادی آملی، توحید در قرآن، ۱۳۹۵ش، ص۵۲۴و۵۹۵.</ref> ازاین‌رو، حقیقت عبادت از دو رکن تشکیل می‌شود: عمل (هر عملی که با خضوع همراه باشد) و عقیده (اعتقاد به اینکه معبود خداست یا ویژگی‌های خدا را دارد).<ref>ربانی گلپایگانی، کلام تطبیقی (۱)، ۱۳۹۹ش، ص۱۰۳و ۱۰۴.</ref> بنابراین هر نوع فروتنی و تواضعی عبادت نیست و فروتنی در برابر کسی بدون اعتقاد به الوهیت، ربوبیت و خدا بودن او صرفاً تکریم و بزرگداشت او شمرده می‌شود نه عبادت او.<ref>سبحانی، منشور جاوید، ۱۳۸۳ش، ج۱، ص۴۴۹.</ref>
| |
| به گفته [[سید محمدحسین طباطبائی|علامه طباطبایی]]، خضوع و فروتنی جزو معنای اصلی عبادت نیست؛ بلکه لازمه معنای آن است. از نظر وی، عبادت عبارت است از اینکه بنده، خود را در مقام بندگی و عبودیت خدا قرار دهد.<ref>طباطبایی، المیزان فی تفسیر القرآن، ۱۳۹۰ق، ج۱، ص۲۴.</ref>
| |
| | |
| [[عبادت]] را در لغت به معنای تسلیم بودن، ابراز خشوع و تَذَلُّل آمده است.<ref>ابن منظور، لسان العرب، ۱۴۰۸ ق، ج۹، ص۱۰.</ref> پرستش معادل فارسی واژه عبادت ذکر شده است.<ref>نگاه کنید به: دهخدا، لغتنامه، ذیل واژه عبادت؛ سبحانی، منشور جاوید، ۱۳۸۳ش، ج۱، ص۴۴۰.</ref>
| |
|
| |
|
| ==دلایل توحید عبادی== | | ==دلایل توحید عبادی== |
