پرش به محتوا

روزه: تفاوت میان نسخه‌ها

بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۱۳: خط ۱۳:
===فلسفه روزه===
===فلسفه روزه===
مفسران با استفاده از عبارت «لعلکم تتقون؛ باشد كه پرهيزگارى كنيد» در [[آیه روزه]] فلسفه روزه‌‌گرفتن را رسیدن به [[تقوا]] می‌دانند.<ref> نگاه کنید به طباطبایی، المیزان، ۱۴۱۷ق، ج۲، ص۸؛ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۴ش، ج۱، ص۶۲۳ـ۶۲۴.</ref> در روایتی که در [[علل الشرائع (کتاب)|کتاب علل‌الشرایع]] در باب علت وجوب روزه نقل شده، فلسفه روزه چشاندن سختی و رنج گرسنگی به ثروتمندان جامعه برای ترحم به فقیران ذکر شده است.<ref> صدوق، علل الشرایع، المکتبة الحیدریة، ج۲، ص۳۷۸.</ref> همچنین در روایت دیگری درباره فلسفه وجوب روزه ماه رمضان آمده است هنگامی که [[آدم (پیامبر)|حضرت آدم]] از [[شجره ممنوعه]] خورد، اثر آن تا ۳۰ روز در شکم او باقی ماند از این‌رو خدا سی روز روزه بر ذریه‌اش واجب کرد.<ref>صدوق، علل الشرایع، المکتبة الحیدریة، ج۲، ص۳۷۸.</ref> در روایتی از [[امام رضا علیه‌السلام|امام رضا(ع)]] در فلسفه وجوب روزه به یادآوری [[قیامت|روز قیامت]] و توجه به سختی آن اشاره شده است.<ref>نگاه کنید به عیون اخبار الرضا، ۱۳۷۸ق، ج۲، ص۱۱۶.</ref> برخی نیز سلامتی بدن را از دیگر فلسفه‌های وجوب روزه می‌دانند و آن را به [[صوموا تصحوا|روایت صوموا تَصِحّوا]] (منسوب به پیامبر) مستند می‌کنند.<ref>سوری لکی، «فلسفه وجوب روزه»، ص۳۲-۳۳.</ref>
مفسران با استفاده از عبارت «لعلکم تتقون؛ باشد كه پرهيزگارى كنيد» در [[آیه روزه]] فلسفه روزه‌‌گرفتن را رسیدن به [[تقوا]] می‌دانند.<ref> نگاه کنید به طباطبایی، المیزان، ۱۴۱۷ق، ج۲، ص۸؛ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۴ش، ج۱، ص۶۲۳ـ۶۲۴.</ref> در روایتی که در [[علل الشرائع (کتاب)|کتاب علل‌الشرایع]] در باب علت وجوب روزه نقل شده، فلسفه روزه چشاندن سختی و رنج گرسنگی به ثروتمندان جامعه برای ترحم به فقیران ذکر شده است.<ref> صدوق، علل الشرایع، المکتبة الحیدریة، ج۲، ص۳۷۸.</ref> همچنین در روایت دیگری درباره فلسفه وجوب روزه ماه رمضان آمده است هنگامی که [[آدم (پیامبر)|حضرت آدم]] از [[شجره ممنوعه]] خورد، اثر آن تا ۳۰ روز در شکم او باقی ماند از این‌رو خدا سی روز روزه بر ذریه‌اش واجب کرد.<ref>صدوق، علل الشرایع، المکتبة الحیدریة، ج۲، ص۳۷۸.</ref> در روایتی از [[امام رضا علیه‌السلام|امام رضا(ع)]] در فلسفه وجوب روزه به یادآوری [[قیامت|روز قیامت]] و توجه به سختی آن اشاره شده است.<ref>نگاه کنید به عیون اخبار الرضا، ۱۳۷۸ق، ج۲، ص۱۱۶.</ref> برخی نیز سلامتی بدن را از دیگر فلسفه‌های وجوب روزه می‌دانند و آن را به [[صوموا تصحوا|روایت صوموا تَصِحّوا]] (منسوب به پیامبر) مستند می‌کنند.<ref>سوری لکی، «فلسفه وجوب روزه»، ص۳۲-۳۳.</ref>
=== آثار روزه‌داری===
===آثار روزه‌داری===
در روایات آثار فراوانی برای روزه ذکر شده است برخی آنها عبارتند از:
در روایات آثار فراوانی برای روزه ذکر شده است برخی آنها عبارتند از:
{{ستون-شروع|3}}
{{ستون-شروع|3}}
خط ۳۱: خط ۳۱:


==پیشینه روزه‌داری==
==پیشینه روزه‌داری==
{{اصلی| آیه روزه}}
بنابر [[آیه روزه|آیه ۱۸۳ سوره بقره]]، روزه در ادیان پیش از [[اسلام]] وجود داشته است.<ref>نگاه کنید به: طباطبایی، المیزان، ۱۳۹۰ق، ج۲، ص۷ و ۸.</ref> در [[تورات]]<ref>نگاه کنید به: سفر خروج، فصل ۳۴، آیه ۲۸؛ کتاب دوم سموئیل، فصل ۱۲، آیه ۱۶؛ کتاب دوم تواریخ، فصل ۲۰، آیه ۳.</ref> و [[انجیل|اِنجیل]]<ref>انجیل لوقا، فصل۲،آیه ۳۷، فصل ۴، آیه ۲ و فصل ۵، آیه ۳۴.</ref> گزارش‌هایی از روزه‌گرفتن امت‌های پیشین ذکر شده است. به تصریح تورات، [[موسی (پیامبر)|حضرت موسی(ع)]] پیش از دریافت [[الواح موسی |الواح]]، چهل شبانه‌روز روزه گرفت و از خوردن و آشامیدن خودداری نمود.<ref>سفر تثینه، فصل ۹، آیه ۹.</ref> در [[قرآن]] از روزه گرفتن [[زکریا (پیامبر)|زکریا(ع)]]<ref>نگاه کنید به: طباطبایی، المیزان، ۱۳۹۰ق، ج۲، ص۷.</ref> و [[حضرت مریم(س)|مریم(س)]]<ref>سوره مریم، آیه ۲۶.</ref> {{یاد|<nowiki>براساس برخی از تفاسیر منظور از روزه زکریا و مریم در قرآن روزه سکوت است.( علامه طباطبایی]]، المیزان، چاپ اسماعیلیان، ج۲، ص۷.)</nowiki>}}و در روایات<ref>به‌عنوان نمونه نگاه کنید به: مجلسی، بحار الانوار، ۱۴۰۳ق، ج۱۳، ص۴۲۷ و ج۱۷، ص۲۹۲.</ref> نیز از روزه در ادیان پیش از اسلام سخن به میان آمده است. همچنین گفته شده روزه در دیگر اقوام پیش از اسلام همچون مصریان، یونانیان، رومیان و هندیان قدیم نیز وجود داشته است.<ref>نگاه کنید به: طباطبایی، المیزان، ۱۳۹۰ق، ج۲، ص۷.</ref>
بنابر آیه ۱۸۳ سوره بقره، روزه در ادیان پیش از [[اسلام]] وجود داشته است.<ref>نگاه کنید به: طباطبایی، المیزان، ۱۳۹۰ق، ج۲، ص۷ و ۸.</ref> در [[تورات]]<ref>نگاه کنید به: سفر خروج، فصل ۳۴، آیه ۲۸؛ کتاب دوم سموئیل، فصل ۱۲، آیه ۱۶؛ کتاب دوم تواریخ، فصل ۲۰، آیه ۳.</ref> و [[انجیل]]<ref>انجیل لوقا، فصل۲،آیه ۳۷، فصل ۴، آیه ۲ و فصل ۵، آیه ۳۴.</ref> گزارش‌هایی از روزه گرفتن امت‌های پیشین ذکر شده است. به تصریح تورات، [[موسی (پیامبر)|حضرت موسی(ع)]] پیش از دریافت [[الواح موسی |الواح]]، چهل شبانه‌روز روزه گرفت و از خوردن و آشامیدن خودداری نمود.<ref>سفر تثینه، فصل ۹، آیه ۹.</ref> در [[قرآن]] از روزه گرفتن [[زکریا (پیامبر)|زکریا(ع)]]<ref>نگاه کنید به: طباطبایی، المیزان، ۱۳۹۰ق، ج۲، ص۷.</ref> و [[حضرت مریم(س)|مریم(س)]]<ref>سوره مریم، آیه ۲۶.</ref> {{یاد|<nowiki>براساس برخی از تفاسیر منظور از روزه زکریا و مریم در قرآن روزه سکوت است.( علامه طباطبایی]]، المیزان، چاپ اسماعیلیان، ج۲، ص۷.)</nowiki>}}و در روایات<ref>به‌عنوان نمونه نگاه کنید به: مجلسی، بحار الانوار، ۱۴۰۳ق، ج۱۳، ص۴۲۷ و ج۱۷، ص۲۹۲.</ref> نیز از روزه در ادیان پیش از اسلام سخن به میان آمده است. همچنین گفته شده روزه در دیگر اقوام پیش از اسلام همچون مصریان، یونانیان، رومیان و هندیان قدیم نیز وجود داشته است.<ref>نگاه کنید به: طباطبایی، المیزان، ۱۳۹۰ق، ج۲، ص۷.</ref>


بر اساس منابع اسلامی، [[روزه ماه رمضان]] در [[۲ شعبان |دوم شعبان]]<ref>قمی، وقایع الایام، ۱۳۸۹ش، ص۴۹۵.</ref> یا [[۲۸ شعبان]] [[سال ۲ هجری قمری |سال دوم قمری]]، ۱۳ روز پس از [[تغییر قبله]] واجب شد.<ref> یعقوبی، تاریخ یعقوبی، دار صادر، ج۲، ص۴۲.</ref> این دستور و برخی احکام مربوط به آن در [[قرآن]] آمده است.<ref>سوره بقره، آیه ۱۸۳-۱۸۵و۱۸۷.</ref> در ابتدای تشریع حکم روزه، روزه‌داران پس از [[افطار]] تنها تا پیش از خوابیدن مجاز به غذا خوردن بودند و [[آمیزش|رابطه جنسی]] در تمام ماه رمضان [[حرام]] بود، اما این دو حکم پس از مدتی [[ناسخ و منسوخ |نسخ]] شد.<ref>طبرسی، جوامع الجامع، جامعه مدرسین، ج۱، ص۱۰۶؛ حرّ عاملی، وسائل الشیعة، ۱۴۰۹ق، ج۷، ص۸۱.</ref>
بر اساس منابع اسلامی، [[روزه ماه رمضان]] در [[۲ شعبان |دوم شعبان]]<ref>قمی، وقایع الایام، ۱۳۸۹ش، ص۴۹۵.</ref> یا [[۲۸ شعبان]] [[سال ۲ هجری قمری |سال دوم قمری]]، ۱۳ روز پس از [[تغییر قبله]] واجب شد.<ref> یعقوبی، تاریخ یعقوبی، دار صادر، ج۲، ص۴۲.</ref> این دستور و برخی احکام مربوط به آن در [[قرآن]] آمده است.<ref>سوره بقره، آیه ۱۸۳-۱۸۵و۱۸۷.</ref> در ابتدای تشریع حکم روزه، روزه‌داران پس از [[افطار]] تنها تا پیش از خوابیدن مجاز به غذا خوردن بودند و [[آمیزش|رابطه جنسی]] در تمام ماه رمضان [[حرام]] بود، اما این دو حکم پس از مدتی [[ناسخ و منسوخ |نسخ]] شد.<ref>طبرسی، جوامع الجامع، جامعه مدرسین، ج۱، ص۱۰۶؛ حرّ عاملی، وسائل الشیعة، ۱۴۰۹ق، ج۷، ص۸۱.</ref>