پرش به محتوا

ابراهیم (پیامبر): تفاوت میان نسخه‌ها

بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۶۱: خط ۶۱:
معجزهٔ زنده‌شدن چهار پرنده]] پس از مردن و سردشدن آتش پرداخته است.
معجزهٔ زنده‌شدن چهار پرنده]] پس از مردن و سردشدن آتش پرداخته است.


===نبوت، امامت و خلیل‌اللهی===
===نبوت و امامت===
در [[آیه|آیاتی]] چند از قرآن، از نبوت حضرت ابراهیم و دعوت او به توحید سخن آمده است.<ref name=":0">سوره مریم، آیه۴۱تا۴۸ - سوره انبیاء، آیه ۵۱تا۵۷ - سوره شعراء، آیه ۶۹تا۸۲ - سوره صافات، آیه ۸۳تا۱۰۰ - سوره زخرف، آیه ۲۶و۲۷ - سوره ممتحنه، آیه۴ - سوره عنکبوت، آیه ۱۶تا۲۵.</ref> همچنین در آیه ۳۵ [[سوره احقاف]] از [[اولو العزم |پیامبران اولوالعزم]] نام آمده است <ref name=":0" /> که طبق روایات، ابراهیم از جملهٔ آنان و دومین پیامبر اولوالعزم پس از [[حضرت نوح(ع)]] است.<ref>طباطبائی، المیزان، ج۱۸، ص۲۱۸ </ref> مطابق با آیه ۱۲۴ [[سوره بقره]]، خداوند [[حضرت ابراهیم]](ع) را پس از چند امتحان به مقام [[امامت]] نصب کرد. به نظر [[سید محمدحسین طباطبائی|
در [[آیه|آیاتی]] چند از قرآن، از نبوت حضرت ابراهیم و دعوت او به توحید سخن آمده است.<ref name=":0">سوره مریم، آیه۴۱تا۴۸ - سوره انبیاء، آیه ۵۱تا۵۷ - سوره شعراء، آیه ۶۹تا۸۲ - سوره صافات، آیه ۸۳تا۱۰۰ - سوره زخرف، آیه ۲۶و۲۷ - سوره ممتحنه، آیه۴ - سوره عنکبوت، آیه ۱۶تا۲۵.</ref> همچنین در آیه ۳۵ [[سوره احقاف]] از [[اولو العزم |پیامبران اولوالعزم]] نام آمده است <ref name=":0" /> که طبق روایات، ابراهیم از جملهٔ آنان و دومین پیامبر اولوالعزم پس از [[حضرت نوح(ع)]] است.<ref>طباطبائی، المیزان، ج۱۸، ص۲۱۸ </ref> مطابق با آیه ۱۲۴ [[سوره بقره]]، خداوند [[حضرت ابراهیم]](ع) را پس از چند امتحان به مقام [[امامت]] نصب کرد. به نظر [[سید محمدحسین طباطبائی|
علامه طباطبایی]] مقام امامت در این [[آیه]] به معنای هدایت باطنی است؛ مقامی که رسیدن به آن، لازمه برخورداری از کمال وجودی و مقام معنوی ویژه‌ای است که پس از مجاهدت‌های بسیار به دست می‌آید.<ref>طباطبایی، المیزان، ۱۳۹۳ق، ج۱، ص۲۷۲.</ref>
علامه طباطبایی]] مقام امامت در این [[آیه]] به معنای هدایت باطنی است؛ مقامی که رسیدن به آن، لازمه برخورداری از کمال وجودی و مقام معنوی ویژه‌ای است که پس از مجاهدت‌های بسیار به دست می‌آید.<ref>طباطبایی، المیزان، ۱۳۹۳ق، ج۱، ص۲۷۲.</ref>


بر اساس آیات قرآن، خداوند ابراهیم را به عنوان خلیل (دوست) برگزیده است.<ref>سوره نساء، آیه۱۲۵.</ref> از این‌رو به خلیل الله ملقب شده است. برپایه روایاتی که در [[علل الشرائع (کتاب)|علل الشرایع]] نقل شده، کثرت [[سجده]]، ردنکردن خواسته دیگران و درخواست نکردن از غیرخدا، [[اطعام]] دادن و [[احیا|عبادت شب]] از دلایل انتخاب او به عنوان خلیل از سوی خدا بوده است.<ref>صدوق، علل الشرایع، ۱۳۸۵ش، ج۱، ص۳۴و۳۵.</ref>
=== خلیل‌الله ===
{{اصلی|خلیل‌الله (لقب)
خَلیل‌الله (به‌معنای دوست خدا<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۴ش، ج۴، ص۱۴۵.</ref>) لقب مختص حضرت ابراهیم بوده است.<ref>مغنیه، تفسیر الکاشف، ۱۴۲۴ق، ج۲، ص۴۴۸.</ref> مقام خلیل‌الله بودن را مدح برای ابراهیم(ع) دانسته‌اند<ref>ابوالفتوح رازی، روض الجنان و روح الجنان فی تفسیرالقرآن، ۱۴۰۸ق، ج۶، ص۱۲۹.</ref> که بالاتر از مقام [[نبوت]] و رسالت نیز است.<ref>مغنیه، تفسیر الکاشف، ۱۴۲۴ق، ج۲، ص۴۴۸.</ref> در روایتی از [[امام صادق علیه‌السلام|امام صادق(ع)]] آمده که خداوند ابراهیم را در ابتدا به عنوان عَبد (بنده) سپس نبی، بعد رسول و پس از آن به مقام دوستی (خلیل) برگرفت.<ref>کلینی، الکافی، ۱۴۰۷ق، ج۱، ص۱۷۵.</ref> در [[آیه ۱۲۵ سوره نساء]] آمده است: «و اتَّخَذَ اللَّهُ إِبْراهیمَ خَلیلاً؛ و خدا ابراهیم را به دوستی خود برگزید».<ref>سوره نساء، آیه ۱۲۵.</ref> در ابتدای این آیه توصیه شده که از آیین ابراهیم پیروی کنید.<ref>حسینی شیرازی، تبیین القرآن، ۱۴۲۳ق، ص۱۰۹.</ref> سپس برای اینکه دیگران را ترغیب به پیروی از ابراهیم کند می‌گوید که [[خدا|خداوند]] وی را به‌عنوان دوست خود برگزیده است.<ref>ابن‌کثیر دمشقی، تفسیر القرآن العظیم، ۱۴۱۹ق،  ج۲، ص۳۷۴.</ref>


===ابراهیم، پدر پیامبران===
===ابراهیم، پدر پیامبران===
Automoderated users، confirmed، movedable، protected، مدیران، templateeditor
۶٬۸۴۱

ویرایش