آیه ۹۷ سوره یوسف: تفاوت میان نسخه‌ها

*بندگان در روز [[قیامت]] به واسطه بندگان خوب خدا همچون انبیا بخشیده خواهند شد.<ref>سبحانی، الشفاعة فی الکتاب و السنة، ۱۳۷۴ش، ص۳۴.</ref>

آیه ۹۷ [[سوره یوسف]] از مجموعه آیاتی است که جواز [[توسل]] و [[شفاعت]] از آن برداشت شده<ref>سبحانی، بحوث فی الملل و النحل، قم، ج۴، ص۳۷۴؛ مکارم شیرازی، شیعه پاسخ می‌گوید، ۱۳۸۶ش، ص۹۳.</ref> و واسطه قرار دادن دیگران برای طلب از [[خدا|خداوند]]، علاوه بر [[فطرت|فطری]] بودنش در میان مردم،<ref>سبحانی، آیین وهابیت، ۱۳۶۴ش، ص۲۲۵.</ref> امری طبیعی در دین و [[شریعت اسلامی|شریعت]] دانسته شده است.<ref> مرکز المصطفی، العقائد الإسلامیة، ۱۴۱۹ق، ج۴، ص۳۵۱.</ref> طبق این آیه توسل و طلب شفاعت از مفاهیم صریح [[قرآن]] دانسته شده است؛<ref>مکارم شیرازی، الأمثل، ۱۴۲۱ق، ج۱۹، ص۹۸؛ سبحانی، بحوث فی الملل و النحل، قم، ج۴، ص۳۷۴.</ref> بنابراین از آیات تأییدکننده توسل<ref>مرکز المصطفی، العقائد الإسلامیة، ۱۴۱۹ق، ج۴، ص۳۵۱.</ref> و جواز شفاعت قلمداد شده<ref>مکارم شیرازی، الأمثل، ۱۴۲۱ق، ج۱، ص۲۰۴، ج۷، ص۳۰۱؛ قزوینی، البراهین الجلیة، ۱۳۹۷ق، ص۲۰-۲۱.</ref> و توسل به [[حضرت محمد صلی الله علیه و آله|پیامبر(ص)]] و [[امامان شیعه|ائمه معصومان(ع)]] برای استجابت [[دعا]] و بخشش [[گناه|گناهان]] را بدون اشکال دانسته‌اند<ref>مکارم شیرازی، آیات الولایة فی القرآن، ۱۳۸۳ش، ص۲۰۱.</ref> و حتی گفته شده که این آیه مردم را به واسطه قرار دادن آنها ترغیب می‌کند.<ref>حسینی اوسطی، دوازده گفتار درباره حضرت مهدی(ع)، ۱۳۸۶ش، ص۱۲۳-۱۲۴.</ref>

{{ببینید|شفاعت|توسل}}

این [[آیه]] را در رد کسانی چون [[ابن‌تیمیه حرانی|ابن‌تیمیه]] و [[وهابیت|وهابیانی]] دانسته‌اند که [[توسل]] و [[شفاعت]] را انکار کرده و آن را [[شرک]] و مخالف با [[توحید]] می‌دانند.<ref>سبحانی، بحوث فی الملل و النحل، قم، ج۴، ص۳۷۴؛ مکارم شیرازی، الأمثل، ۱۴۲۱ق، ج۷، ص۳۰۱؛ صانعی، پاسخ به شبهات در شبهای پیشاور، ۱۳۸۵ش، ص۵۴.</ref> آنها با اینکه اصل شفاعت را پذیرفته‌اند؛ اما درخواست شفاعت از [[حضرت محمد صلی الله علیه و آله|پیامبر(ص)]] و دیگران را جایز ندانسته و معتقدند که باید از [[خدا]] بخواهیم که او پیامبر را در حق ما شفیع قرار دهد.<ref>صانعی، پاسخ به شبهات در شبهای پیشاور، ۱۳۸۵ش، ص۵۴</ref> این نظر خلاف صریح این آیه دانسته شده است؛<ref>صانعی، پاسخ به شبهات در شبهای پیشاور، ۱۳۸۵ش، ص۵۴.</ref> چنانکه توسل و شفاعت از اولیای خداوند، طلب مغفرت از آنها به‌عنوان قدرت الهی نیست؛ بلکه تنها به سبب تقرب آنها به خداوند است.<ref> نجد أن أبناء یعقوب قد طلبوا المغفرة من یعقوب، لکن لیس بمعزل عن القدرة الإلهیة، و إنّما جعلوا یعقوب واسطة فی طلب المغفرة بسبب کونه مقرّباً عند الله و ذا جاه عنده سبحانه. جمعی از نویسندگان، فی رحاب أهل البیت(ع)، ۱۴۲۶ق، ج۱۸، ص۲۳.</ref> و آنها آمرزنده [[گناه]] نیستند، و تنها می‌توانند از خدا طلب آمرزش کنند.<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۱ش، ج۳، ص۴۵۱.</ref>