صلح امام حسن(ع): تفاوت میان نسخه‌ها

به گفته برخی محققان، در بخشی از اخباری که از سوی [[امویان]] و [[عباسیان]] گسترش یافت، چنین وانمود شده که خود امام حسن(ع) هیچ حقی برای خود در خلافت قائل نبود،<ref>جعفریان، حیات فکرى و سیاسى امامان شیعه، ۱۳۸۱ش، ص۱۲۲.</ref> ولی در روایاتی آمده است که حسن بن علی خلافت را حق خود می‌دانست و تصریح می‌کرد که تنها از روی اجبار آن را به معاویه واگذار کرده است.<ref>ابن شهرآشوب‏، المناقب، ۱۳۷۹ق،ج۴، ص۳۴.</ref>

[[سید بن طاوس]] با توجه به این سخن [[حضرت محمد صلی الله علیه و آله|پیامبر(ص)]] که [[خدا|خداوند]] به واسطه او (امام حسن(ع)) بین دو گروه مسلمان صلح برقرار می‌کند،<ref>بلاذری، انساب الاشراف، ۱۳۹۷ق، ج۳، ص۱۹.</ref> صلح امام حسن را یکی از تدبیرهای آینده‌نگرانه پیامبر(ص) با استناد به علم الهی دانسته که موجب حفظ اسلام و بقای نسل پیامبر گردید.<ref>سید بن طاوس، کشف المحجة لثمرة المهجة، ۱۳۷۰ق، ص۶۳.</ref>

[[قاضی نعمان]]<ref>قاضی نعمان، شرح الأخبار فی فضائل الأئمة الأطهار، موسسة النشر الاسلامی، ج۳، ص۱۲۲-۱۲۳.</ref> و [[ابویعقوب سجستانی]]<ref>ابو یعقوب سجستانی، کتاب الافتخار، ۲۰۰۰م، ص۱۷۱.</ref> از علمای [[اسماعیلیه]] نیز به تبیین ماجرای صلح و دفاع از اقدام امام مجتبی پرداخته‌اند.