پرش به محتوا

المراجعات (کتاب): تفاوت میان نسخه‌ها

بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۲۶: خط ۲۶:
}}
}}


'''المُراجَعات''' کتابی درباره اثبات حقانیت [[شیعه]] و [[خلافت امام علی(ع)|جانشینی امام علی(ع)]] پس از [[حضرت محمد صلی الله علیه و آله|پیامبر(ص)]] به قلم [[سید عبدالحسین شرف‌الدین|سید عبدالحسین شرف‌ُالدین]] (درگذشت: ۱۳۷۷ق)، از علمای لبنان.  
'''المُراجَعات''' کتابی است به زبان عربی درباره اثبات حقانیت [[شیعه]] و [[خلافت امام علی(ع)|جانشینی امام علی(ع)]] پس از [[حضرت محمد صلی الله علیه و آله|پیامبر(ص)]] به قلم [[سید عبدالحسین شرف‌الدین|سید عبدالحسین شرف‌ُالدین]] (درگذشت: ۱۳۷۷ق)، از علمای شیعه لبنان.  


محتوای کتاب،‌ مجموعه نامه‌های مبادله‌شده میان سید عبدالحسین شرف‌الدین و [[شیخ سلیم البشری|شیخ سَلیم بِشْری]] رئیس وقت [[الازهر|دانشگاه الاَزهر]] است. این کتاب در [[لبنان]]، [[مصر]]، [[عراق]] و [[ایران]] چاپ شده است و به زبان‌های مختلفی مانند فارسی، انگلیسی، اسپانیایی ترجمه شد.
محتوای کتاب،‌ مجموعه نامه‌های مبادله‌شده میان سید عبدالحسین شرف‌الدین و [[شیخ سلیم البشری|شیخ سَلیم بِشْری]] رئیس وقت [[الازهر|دانشگاه الاَزهر]] است. این کتاب در [[لبنان]]، [[مصر]]، [[عراق]] و [[ایران]] چاپ شده است و به زبان‌های فارسی، انگلیسی، اسپانیایی و... ترجمه شده است.


استدلال قوی و بیان شیوا و استفاده از منابع معتبر و مورد قبول [[اهل سنت و جماعت|اهل‌سنت]] و رعایت انصاف را از ویژگی‌های این کتاب می‌دانند.
استدلال قوی و بیان شیوا و استفاده از منابع معتبر و مورد قبول [[اهل سنت و جماعت|اهل‌سنت]] و رعایت انصاف را از ویژگی‌های این کتاب می‌دانند.
خط ۳۹: خط ۳۹:


==معرفی و جایگاه==
==معرفی و جایگاه==
کتاب المراجعات (یا المُناظراتُ الازهَریة والمُباحَثاتُ المصریة)، با هدف اثبات اعتقادات [[امامیه|شیعه امامیه]] درباره [[امامت]] و [[خلافت]] بعد از [[حضرت محمد صلی الله علیه و آله|پیامبر(ص)]] تألیف شده است.<ref> شرف‌الدین، المراجعات، ۱۴۲۲ق، ص۱۳.</ref> این کتاب در زمره آثاری چون [[عبقات الانوار فی امامة الائمة الاطهار (کتاب)|عَبَقاتُ الانوار]]، [[احقاق الحق و ازهاق الباطل (کتاب)|اِحقاقُ‌الحق]] و ''[[الغدیر فی الکتاب و السنة و الادب (کتاب)|کتاب الغدیر]] در اثبات حقانیت شیعه و  [[امامت]] و [[خلافت|جانشینی]] بی‌واسطه [[امام علی علیه‌السلام|امام علی(ع)]] قرار داده شده است.<ref>مکارم شیرازی، پیام قرآن، ۱۳۸۱ش، ج۹، ص۱۷۵.</ref> می‌گویند در این کتاب برای اثبات عقائد شیعه از معتبرترین منابع استفاده شده است.<ref>ابراهیمی، «المراجعات چگونگی تدوین و کتابشناسی آن»، ص۲۹.</ref> استدلال‌های قوی و تعابیر روان و بیان شیوا،<ref>حسینی میلانی، تشیید المراجعات، ۱۳۸۵ش، ج۱، ص۷.</ref> موجب شده است این کتاب را به عنوان مفیدترین کتاب در زمینه جانشینی [[حضرت محمد صلی الله علیه و آله|پیامبر]] بدانند<ref>مروج خراسانی، حق‌جو و حق‌شناس، ۱۳۷۳ش، ص۸.</ref> و به گفته برخی از [[اهل سنت و جماعت|علمای اهل‌سنت]]، از آثار تأثیرگذار در بین اقشار مختلف مردم به شمار می‌آید.<ref>شرف‌الدین، المراجعات، ۱۴۲۲ق، ص۱۶.</ref>
کتاب المراجعات (یا المُناظراتُ الازهَریة والمُباحَثاتُ المصریة)، با هدف اثبات اعتقادات [[امامیه|شیعه امامیه]] درباره [[امامت]] و [[خلافت]] بعد از [[حضرت محمد صلی الله علیه و آله|پیامبر(ص)]] تألیف شده است.<ref> شرف‌الدین، المراجعات، ۱۴۲۲ق، ص۱۳.</ref> این کتاب در زمره آثاری چون [[عبقات الانوار فی امامة الائمة الاطهار (کتاب)|عَبَقاتُ الانوار]]، [[احقاق الحق و ازهاق الباطل (کتاب)|اِحقاقُ‌الحق]] و [[الغدیر فی الکتاب و السنة و الادب (کتاب)|کتاب الغدیر]] در اثبات حقانیت شیعه و  [[امامت]] و [[خلافت|جانشینی]] بی‌واسطه [[امام علی علیه‌السلام|امام علی(ع)]] قرار داده شده است.<ref>مکارم شیرازی، پیام قرآن، ۱۳۸۱ش، ج۹، ص۱۷۵.</ref> می‌گویند در این کتاب برای اثبات عقائد شیعه از معتبرترین منابع استفاده شده است.<ref>ابراهیمی، «المراجعات چگونگی تدوین و کتابشناسی آن»، ص۲۹.</ref> استدلال‌های قوی و تعابیر روان و بیان شیوا،<ref>حسینی میلانی، تشیید المراجعات، ۱۳۸۵ش، ج۱، ص۷.</ref> موجب شده است این کتاب را به عنوان مفیدترین کتاب در زمینه جانشینی [[حضرت محمد صلی الله علیه و آله|پیامبر]] بدانند<ref>مروج خراسانی، حق‌جو و حق‌شناس، ۱۳۷۳ش، ص۸.</ref> و به گفته برخی از [[اهل سنت و جماعت|علمای اهل‌سنت]]، از آثار تأثیرگذار در بین اقشار مختلف مردم به شمار می‌آید.<ref>شرف‌الدین، المراجعات، ۱۴۲۲ق، ص۱۶.</ref>


از کتاب المراجعات به عنوان یکی از منابع معتبر روایی در نزد مسلمانان؛ حتی برخی از [[اهل سنت و جماعت|علمای اهل سنت]] نام برده شده است.<ref>شرف‌الدین، المراجعات، ۱۴۲۲ق، ص۱۸.</ref> حنفی داود،‌ استاد [[دانشگاه عین الشمس]] قاهره از جمله آثار این کتاب را دعوت مسلمانان به اتحاد، برادری و محبت به یکدیگر و انس گرفتن با اخلاق پیامبر(ص) عنوان کرده است.<ref>ابراهیمی، «المراجعات چگونگی تدوین و کتابشناسی آن»، ص۲۹-۳۰.</ref> گفته می‌شود مناظرات موجود در این کتاب، بدون اهانت و با انصافی متقابل انجام شده است.<ref>ناشر، «مقدمه»، در المراجعات، ۱۴۲۲ق، ص۶.</ref>
از کتاب المراجعات به عنوان یکی از منابع معتبر روایی در نزد مسلمانان؛ حتی برخی از [[اهل سنت و جماعت|علمای اهل سنت]] نام برده شده است.<ref>شرف‌الدین، المراجعات، ۱۴۲۲ق، ص۱۸.</ref> حنفی داود،‌ استاد [[دانشگاه عین الشمس]] قاهره از جمله آثار این کتاب را دعوت مسلمانان به اتحاد، برادری و محبت به یکدیگر و انس گرفتن با اخلاق پیامبر(ص) عنوان کرده است.<ref>ابراهیمی، «المراجعات چگونگی تدوین و کتابشناسی آن»، ص۲۹-۳۰.</ref> گفته می‌شود مناظرات موجود در این کتاب، بدون اهانت و با انصافی متقابل انجام شده است.<ref>ناشر، «مقدمه»، در المراجعات، ۱۴۲۲ق، ص۶.</ref>


مبارزات سیاسی علامه شرف‌الدین و اشغال [[لبنان]] توسط [[فرانسه]] و به آتش کشیده شدن کتابخانه شخصی او، تدوین کتاب را به تأخیر انداخت و موجب از بین رفتن اسناد شد.<ref>شبیری زنجانی، جرعه‌ای از دریا، ۱۳۹۳ش، ج۳، ص۴۷۸.</ref> شرف‌الدین با نوشتن مضمون سؤال و جواب‌ها، کتاب المراجعات را سامان داد.<ref>شبیری زنجانی، جرعه‌ای از دریا، ۱۳۹۳ش، ج۳، ص۴۷۸.</ref> برخی [[اهل سنت و جماعت|عالمان اهل سنت]] در دفاع از مذهب خود این کتاب را مورد نقد قرار دادند که از سوی [[شیعه|عالمان شیعه]] به آنها پاسخ داده شد. کتاب ''[[تشیید المراجعات و تفنید المکابرات]]'' نوشته [[سید علی حسینی میلانی]] مهمترین این دفاعیه‌ها است.<ref>حسینی میلانی، تشیید المراجعات، ۱۳۸۵ش، ج۱، ص۵.</ref>
مبارزات سیاسی علامه شرف‌الدین و اشغال [[لبنان]] توسط [[فرانسه]] و به آتش کشیده شدن کتابخانه شخصی او، تدوین کتاب را به تأخیر انداخت و موجب از بین رفتن اسناد شد.<ref>شبیری زنجانی، جرعه‌ای از دریا، ۱۳۹۳ش، ج۳، ص۴۷۸.</ref> شرف‌الدین با نوشتن مضمون سؤال و جواب‌ها، کتاب المراجعات را سامان داد.<ref>شبیری زنجانی، جرعه‌ای از دریا، ۱۳۹۳ش، ج۳، ص۴۷۸.</ref> برخی [[اهل سنت و جماعت|عالمان اهل سنت]] در دفاع از مذهب خود این کتاب را مورد نقد قرار دادند که از سوی [[شیعه|عالمان شیعه]] به آنها پاسخ داده شد. کتاب [[تشیید المراجعات و تفنید المکابرات]] نوشته [[سید علی حسینی میلانی]] مهمترین این دفاعیه‌ها است.<ref>حسینی میلانی، تشیید المراجعات، ۱۳۸۵ش، ج۱، ص۵.</ref>


==محتوا==
==محتوا==
خط ۸۷: خط ۸۷:
[[Image:المراجعات 2.jpg|thumb|350px| |تصویر روی جلد اصل کتاب و برخی ترجمه‌ها]]
[[Image:المراجعات 2.jpg|thumb|350px| |تصویر روی جلد اصل کتاب و برخی ترجمه‌ها]]
برای کتاب المراجعات که به زبان عربی تألیف شده، چندین ترجمه فارسی نگاشته شده است:  
برای کتاب المراجعات که به زبان عربی تألیف شده، چندین ترجمه فارسی نگاشته شده است:  
*''مناظرات شیعه و سنی؛ تألیف'' [[حیدرقلی سردار کابلی|سردار کابلی]].<ref>ابراهیمی، «المراجعات چگونگی تدوین و کتابشناسی آن»، ص۳۲.</ref>
*مناظرات شیعه و سنی؛ تألیف [[حیدرقلی سردار کابلی|سردار کابلی]].<ref>ابراهیمی، «المراجعات چگونگی تدوین و کتابشناسی آن»، ص۳۲.</ref>
*ترجمه المراجعات؛ نوشته [[ابوالفضل نجم‌آبادی]] که توسط انتشارات [[سید حسین طباطبایی بروجردی|آیت‌الله بروجردی]] به چاپ رسیده است.<ref>نجم‌آبادی، «علل ترجمه کتاب نفیس المراجعات»، ص۴۲.</ref>
*ترجمه المراجعات؛ نوشته [[ابوالفضل نجم‌آبادی]] که توسط انتشارات [[سید حسین طباطبایی بروجردی|آیت‌الله بروجردی]] به چاپ رسیده است.<ref>نجم‌آبادی، «علل ترجمه کتاب نفیس المراجعات»، ص۴۲.</ref>
*''مناظره علمی؛ تألیف'' [[محمدصادق نجمی]].<ref>نجم‌آبادی، «علل ترجمه کتاب نفیس المراجعات»، ص۴۲.</ref>
*مناظره علمی؛ تألیف [[محمدصادق نجمی]].<ref>نجم‌آبادی، «علل ترجمه کتاب نفیس المراجعات»، ص۴۲.</ref>
*رهبری امام علی در قرآن و سنت؛ اثر [[محمد جعفر امامی]].<ref>ابراهیمی، «المراجعات چگونگی تدوین و کتابشناسی آن»، ص۳۳.</ref> علی‌اصغر مروج خراسانی با حذف قسمت‌های فنی و گزینش بخش‌های مهم‌تر این ترجمه، آن را تحت عنوان «حق‌جو و حق‌شناس» منتشر کرده است که پانوشت‌های تحقیقی حسین راضی را نیز به همراه دارد.<ref>ابراهیمی، «المراجعات چگونگی تدوین و کتابشناسی آن»، ص۳۳.</ref>
*رهبری امام علی در قرآن و سنت؛ اثر [[محمد جعفر امامی]].<ref>ابراهیمی، «المراجعات چگونگی تدوین و کتابشناسی آن»، ص۳۳.</ref> علی‌اصغر مروج خراسانی با حذف قسمت‌های فنی و گزینش بخش‌های مهم‌تر این ترجمه، آن را تحت عنوان «حق‌جو و حق‌شناس» منتشر کرده است که پانوشت‌های تحقیقی حسین راضی را نیز به همراه دارد.<ref>ابراهیمی، «المراجعات چگونگی تدوین و کتابشناسی آن»، ص۳۳.</ref>