آیه صلح: تفاوت میان نسخه‌ها

در این [[آیه]] خداوند به [[پیامبر اسلام(ص)]] فرمان می‌دهد اگر گروه‌هایی از [[کفر|کفار]] یا دیگرانی مانند [[بنی قریظه]] و [[بنی نضیر]] که پیمان صلح خود را نقض کردند و از در جنگ با [[مسلمانان]] درآمدند، به صلح و روش مسالمت‌آمیز تمایل نشان دادند تو نیز به در صورت مصلحت با آنان صلح کن.<ref>ابوالفتوح رازی، روض الجنان، ۱۴۰۸ق، ج۹، ص۱۴۳؛ صادقی تهرانی، الفرقان، ۱۴۰۶ق، ج۱۲، ص۲۷۸</ref> این آیه در ادامه آیه قبل که بر آمادگی دفاعی و تقویت نیروی نظامی مسلمانان تاکید می‌کند، بر صلح‌طلبی و آمادگی برای قبول پیشنهاد صلح دیگران اصرار دارد.<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه،‌۱۳۷۱ش، ج۷، ص۲۲۹.</ref>  

در این آیه [[خداوند]] از پیامبرش می‌خواهد که اگر شرایط، عادلانه است در پذیرش صلح دچار تردید نشود<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه،‌۱۳۷۱ش، ج۷، ص۲۳۰.</ref> و به او [[توکل]] کرده از امور پشت پرده که ممکن است او را غافل‌گیر کند و به خاطر نداشتن آمادگی توان مقابله با آن را نداشته باشد، ترسی به دل راه ندهد؛ چراکه خداوند شنوا و دانا او را یاری کرده و کفایتش می‌کند.<ref> طباطبایی، المیزان، ۱۳۹۰ق، ج۹، ص۱۱۷.</ref>

<br />

واژه سلم در این آیه به معانی ترک جنگ از راه صلح و آتش‌بس، دادن [[جزیه]] و پذیرفتن [[دین اسلام]] است.<ref>مغنیه، تفسیر الکاشف، ۱۳۷۸ش، ج۳، ص۷۷۱.</ref> [[محمدجواد مغنیه]] در [[تفسیر الکاشف]] معتقد است صلح با هر کسی که خواهان صلح باشد [[واجب]] است مگر اینکه صلح نوعی فریب و آماده شدن برای حمله و [[ترور]] باشد. وی مراد از صلح در این آیه را صلح با همه می‌داند چه در حال جنگ باشند و چه در حال جنگ نباشند.<ref>مغنیه، تفسیر الکاشف، ۱۳۷۸ش، ج۳، ص۷۷۱.</ref>در فرازی از نامه امام علی (ع) به [[مالک اشتر]] هنگام اعزام او برای فرمانروایی در مصر در زمینه صلح با دشمن آمده است:«وَ لَا تَدْفَعَنَّ صُلْحاً دَعَاكَ إِلَيْهِ عَدُوُّكَ لِلهِ فِيهِ رِضًا» ترجمه: و از صلح و آشتى را كه رضا و خوشنودى خدا در آن است و دشمنت ترا به آن بخواند سرپيچى مكن. [[سید علی‌نقی فیض‌الاسلام]] مترجم وشارح نهج البلاغه پس از نقل این فراز به آیه مورد بحث استشهاد کرده و نوشته است:(چنانكه خداوند در قرآن كريم در سوره انفال آیه ۶۱ مى‌فرمايد: '''وَ إِنْ جَنَحُوا لِلسَّلْمِ فَاجْنَحْ لَها وَ تَوَكَّلْ عَلَى اللهِ إِنَّهُ هُوَ السَّمِيعُ الْعَلِيمُ‌''' يعنى اگر دشمنان به صلح و آشتى گراييدند تو نيز آن را بپسند و «اگر در باطن مكر و حيله به كار برده با صلح و آشتى مى‌خواهند ترا فريب دهند مترس» كار خود به خدا واگذار كه خدا «به گفتارشان» شنوا و «به انديشه‌هاشان» دانا است)  <ref>فيض الاسلام، علی نقی، نهج البلاغه، ج۵، ص۱۰۲۸</ref>