آیه صلح: تفاوت میان نسخه‌ها

آیه شصت و یکم [[سوره انفال]] به آیه صلح یا آیه سَلْم معروف است.<ref>معرفت، التمهید، ۱۴۱۱ق، ج۲، ص۳۵۵.</ref> این آیه را که بعد از آیات جهاد و در ارتباط با برخی از دیگر آیات مانند ۱۹۰ تا ۱۹۳ [[سوره بقره]] و [[آیه ۹۰ سوره نساء]] است، نشان‌دهنده این می‌دانند که [[اسلام]] جنگ را اصل قرار نداده و تا جایی که امکان دارد در پی برقراری صلح است.<ref> قرشی بنایی، احسن الحدیث، ۱۳۷۵ش، ج۴، ص۱۶۰.</ref>

[[فقها]] در ابواب صلح (مهادنه) با استناد به این آیه و [[سیره نبوی|سیره پیامبر]] در [[صلح حدیبیه]] و بر اساس مصلحت‌سنجی حاکم جامعه اسلامی، قائل به جایز بودن و مشروعیت صلح و آتش‌بس در مواجهه با کسانی شده‌اند که با مسلمانان در حال جنگ هستند.<ref>طوسی، المبسوط، ۱۳۸۷ق، ج۲، ص۵۰؛ نجفی، جواهرالکلام، ۱۴۰۴ق، ج۲۱، ص۲۹۳.</ref> فقها معتقدند پس از قرارداد صلح باید زندگی مسالمت‌آمیز با آنان و حفظ حقوق و حرمت آنان را رعایت کرد و می‌توان با آنان روابط سیاسی - اقتصادی برقرار کرد.<ref>منتظری، مبانی فقهی حکومت اسلامی، ۱۴۰۹ق، ج۵، ص۲۴۳.</ref>

[[سید محمدحسین طباطبائی|علامه طباطبایی]] با استناد به [[روایات|روایاتی]] که از [[ابن عباس]] نقل شده می‌گوید آیه صلح به وسیله آیات ۵ و ۲۹ [[سوره توبه]] که درباره اعلام جنگ به [[مشرکان]] و گروه‌های توطئه‌گر از [[اهل کتاب]] است و با [[آیه ۳۵ سوره محمد]] که درباره عدم سستی در [[جهاد]] با [[کافران]] است، [[نسخ]] شده است.<ref>طباطبایی، المیزان، ۱۳۹۰ق، ج۹، ص۱۳۱.</ref> او معتقد است این آیه (فَاقْتُلُوا الْمُشْرِكِينَ حَيْثُ وَجَدْتُمُوهُمْ) خالی از اشاره به موقتی بودن حکم آن نیست و برای مدت معلومی تشریع شده و همیشگی نیست و موقتی بودن حکم جنگ با مشرکان از آیه (وَإِنْ جَنَحُوا لِلسَّلْمِ فَاجْنَحْ لَهَا) فهمیده می‌شود.<ref>طباطبایی، المیزان، ۱۳۹۰ق، ج۹، ص۱۳۱.</ref> [[طبرسی]] در [[تفسیر مجمع البیان]] معتقد است آیه صلح درباره اهل کتاب و آیات سوره توبه درباره بت‌پرستان نازل شده است؛ ازاین‌رو، به باور او آیه صلح نسخ نشده است. به گفته وی، [[پیامبر اسلام(ص)]] نیز پس از نزول آیات سوره توبه، در [[سال نهم هجری|سال نهم هجرت]] با [[نجران|مسیحیان نجران]] مصالحه کرد.<ref>طبرسی، مجمع البیان، ۱۳۷۲ش، ج۴، ص۸۵۳.</ref>ٰ

== منابع ==